Oostende heeft er, naast vis, zon en strand een attractie bij. Getekend: Marc Coucke en zijn team.

Het is 18.30 uur en met het vallen van de avond komt ook de nostalgie opzetten. Ook bij Marc Coucke, die zich op dat moment in de backstageruimte van de Kamalounge bevindt, genoemd naar de bekende cartoonist, Oostendenaar én notoir KVO-supporter. Hier, nabij de feestruimte annex businesszaal, wijst Coucke met de vinger naar de overkant: ‘Daar stond ik 35 jaar geleden, op die staanplaatsen, toen we verloren van Francs Borains. Vandaag kloppen we voor het eerst in onze geschiedenis Anderlecht. Verdiend op de koop toe, vind ik. Niet?’

Er staan druppels rond het brilmontuur van de Gentse miljardair. Het zijn geen tranen van emotie, maar zweetdruppels. Tien minuten eerder had Coucke zijn favoriete pak aangetrokken, dat van feestneus en entertainer, en begaf hij zich richting dansvloer. Veranderd heeft het succes hem niet, lacht hij. ‘Ik ben altijd zo geweest, ook als student.’ Dat klopt. Ook in de Gentse Overpoortstraat, in zijn favoriete lokalen De Pallieter en De Salamander, het lokaal waar de cantussen van de faculteit Farmacie doorgingen, liet Coucke nooit een feestje aan zich voorbijgaan. Alleen was de omgeving en het publiek anders. De middelen waarmee de feestjes werden opgezet eveneens. Vanmiddag staat de zaal tot de nok toe gevuld en is het drummen om een plekje tussen de vips en een paar minder very important people. Waar is dat feestje? Hier, aan de kust, is dat feestje!

En Coucke, met een hemd dat doordrenkt is van het zweet, gaat voorop, houdt de microfoon stevig vast en hoort hoe de zaal uit de bol gaat en meezingt. Het is een viering die lijkt op een immens volksbal, maar dan met heel veel Heel Bekende en would-be Bekende Vlamingen, met goed gevulde portefeuilles en vergezeld van veel vrouwelijk schoon. Wanneer twee gewone supporters met KVO-truitjes en sjaals de zaal binnenglippen, worden ze snel weer naar een andere ruimte begeleid door de mannen van de security. Ze zullen van buiten moeten luisteren naar de basgeluiden bij de hit van hun voorzitter ‘Het is weer Couckenbak‘, dit keer in de remixte versie die geschikt leek voor Tomorrowland, maar daar door de organisatie toch niet geprogrammeerd werd.

CLAUDE FRANÇOIS 2.0

Overdrijft Coucke niet een beetje? Hij kan het zich permitteren, als man die zich uitroept tot ‘serial entrepreneur‘, de man die zichzelf vanuit het niets heeft opgebouwd en bij wie alles wat hij aanraakt in goud lijkt te veranderen. Vandaag kan hij zijn oude geliefde voetbalclub een grandeur geven die ze nooit voordien heeft gekend. Niet langer wordt er meewarig neergekeken op KV Oostende, zeker niet nu de machtige Brusselse club in het zand heeft moeten bijten en het weireldploegsje voor minstens één week lijstaanvoerder is van het Belgisch voetbal. Coucke heeft bij Oostende resultaat gekoppeld aan een sympathiek imago. ”t Is jammer, hé’, klinkt het plagend richting de Anderlechtspelers die zich door het volk een weg banen naar de spelersbus.

Bij de thuisspelers zijn er twee aangeduid om deel te nemen aan de Oostendse feesten in het businessgebouw. Jordan Lukaku en Sébastien Siani schijnen zich danig te amuseren, al is de beat waarop ze bewegen heel wat anders dan de R&B waar ze doorgaans naar luisteren. Maar omdat ze een beetje later dan voorzien uit de kleedkamer zijn gekomen, hebben ze één van de succesnummers van deze namiddag gemist, een hoogtepunt uit Couckes show na deze wedstrijd. Charly,een moderne uitgave van wat Claude François vandaag had kunnen zijn,waagt zich aan een van de hoogtepunten uit diens oeuvre en laat ‘Alexandrie‘ rijmen op ‘j’ai un grand zizi‘. Het publiek vindt het fantastisch, Charly ook. En dan klinken de eerste tonen van ‘Les Lacs du Connemara‘ van Michel Sardou, en roept iemand, terwijl met rode en gele doekjes wordt gezwaaid: ‘Alles geven!’

Meer moet dat soms niet zijn.

KABELJAUW

In het feestgedruis zijn er ook opvallend veel paars-witte supporters, die met een paar glazen champagne de sportieve kater van een paar uur tevoren proberen weg te spoelen. De zoon van Mister Michel, Michael Verschueren,of de in topvorm lijkende mama van Olivier Deschacht die helemaal uit de bol gaat. Jan Mulder slaat het van iets meer afstand allemaal gade, als een van de Bekende Vlamingen (ja, hij ook al) die vanmiddag in het Albertpark gesignaleerd zijn en met wie men al eens op de foto wil.

Er zijn ook ex-judoka Ulla Werbrouck, Kamagurka himself, Martin Heylen, baron Buysse, Glen Janssens en een aantal Vlaamse politici. En dan is het tijd voor een mini-schlagerfestival, populair bij de meeste genodigden. Dirigent van het feest blijft Coucke zelf, die zichtbaar geniet. Hij lacht: ‘Zo zijn wij, dit is onze sterkte, alles gebeurt heel spontaan. Samen met Patrick Orlans (die eerder Mister Ambiance was bij Eendracht Aalst, Lokeren en – in mindere mate – Club Brugge) willen we van voetbal ook een feest maken. Dat mag iets kosten. Om een stuk kabeljauw te eten, komen mensen niet naar Oostende, maar als je hen de beste kabeljauw aanbiedt, komen ze wel. Hier in Oostende krijgen ze er ook de beste wijn bij, de beste champagne én een goeie voetbalploeg.’

Even verderop telt een mooie blondine de bankbiljetten van de recette van deze middag. KVO heeft, om het in zeetermen te zeggen, de wind in de zeilen.

DOOR THOMAS BRICMONT – FOTO’S CHRISTOPHE KETELS

Zijn hemd is doordrenkt van het zweet, maar Coucke laat de microfoon niet los. Het publiek gaat uit de bol.