Van bijna gedegradeerd tot stuntploeg tot kampioenskandidaat. En dat in amper tien maanden. Leicester City verbaast zichzelf en de rest van de voetbalwereld.

Volgens Jamie Vardy laat Claudio Ranieri als het nodig is zelfs uitzoeken hoe de wasvrouw van de tegenstander de kleding in de wasmachine stopt. De manager stelt andersom dat zijn spits zo veel energie heeft dat hij licht kan geven. Het zijn opmerkingen die de opgetogen sfeer binnen de club weergeven. Bij Leicester City wordt gelachen, maar belangrijker nog, verdacht vaak gewonnen. Zo vaak dat het sprookje een wel heel serieus karakter begint te krijgen.

Het roept herinneringen op aan de laatste keer dat een club vanuit het niets omhoogschoot en tot verbijstering van velen de landstitel wist te veroveren. Het Nottingham Forest van Brian Clough geniet een mythische status doordat het als gepromoveerde club de gevestigde orde wist te verslaan. Dat was bijna veertig jaar geleden, een andere tijd. Wat Leicester City op dit moment presteert, is voor het gezonde verstand moeilijk te bevatten. Het is onmogelijk, het kan eigenlijk niet, maar toch gebeurt het, nota bene in de rijkste competitie ter wereld. Neem alleen dit verwarrende, bijna gekmakende statistiekje: de twee Leicester Citysmaakmakers Vardy en Riyad Mahrez hadden tot vorige week samen evenveel doelpunten gemaakt als de totale selectie van Manchester United (32). Beide spelers kostten de club net geen anderhalf miljoen euro.

Een belangrijk kantelmoment in de glorieuze opmars van Leicester City is de zege geweest bij West Bromwich Albion, vorig jaar april. Zonder de beslissende 2-3 van topschutter Vardy vijf minuten voor tijd was de club waarschijnlijk gedegradeerd. Daar in The Hawthorns vielen de individuele puzzelstukjes samen, groeide het geloof in eigen kunnen en begon Leicester plotseling zelfbewust zijn wedstrijden te winnen. De club die bijna het hele jaar onderaan bungelde, met kerst tegen een achterstand van tien punten aankeek op de veilige zeventiende plaats, won ineens zeven van de laatste acht competitieduels en klauterde alsnog uit het dal. Met die uithaal van Vardy tien maanden geleden, zo mag je wel stellen, is het onwaarschijnlijke succes in gang gezet.

OERKNAL

Helemaal uit het niets komt de herrijzenis niet, dat zou een te romantische kijk op de zaken zijn. Aan de huidige selectie is een kleine drie jaar zorgvuldig gebouwd. De huidige piek is een afgeleide van constante factoren en geen toeval, al had niemand kunnen bevroeden dat Leicester City nu helemaal bovenaan zou staan. De scouts van The Foxes haalden de voorbije jaren de ene na de andere ruwe diamant binnen. Intern was het geloof in eigen kunnen groot, te zien op de ranglijst was dat niet, tot die goal dus van Vardy, die voor verlossing en nieuwe spirit zorgde. Het is met terugwerkende kracht Leicester City’s oerknal geweest. Het moment waarop alles samenkwam.

De aanstelling van Ranieri afgelopen zomer veroorzaakte nochtans de nodige opwinding. Hij was in Engeland de twijfelaar die bij Chelsea werkte en ontslagen werd vlak voor het tijdperk van José Mourinho begon. De man die maar bleef husselen met zijn opstellingen, een geboren verliezer zonder charisma. Een imago waarmee je normaal gesproken moeilijk aan een baan komt. Dat hij na zijn vierde duel als bondscoach van Griekenland werd ontslagen na een thuisnederlaag tegen de Faeröer hielp ook niet echt mee in de beeldvorming. ‘Claudio Ranieri? Serieus?’, twitterde Gary Lineker begin dit seizoen toen het nieuws van zijn benoeming naar buiten kwam. Een gevoel dat in heel Engeland leefde. Ranieri was gewogen en te licht bevonden, een anachronisme in het moderne voetbal. Een half jaar later zijn die geluiden totaal verstomd. De eerste schetsen voor een standbeeld liggen in de la. Ranieri is cool, het genie achter een voetbalsprookje waarin steeds meer mensen gaan geloven. De vraag is langzamerhand niet wannéér de Leicesterbubbel barst maar óf die wel barst. Het kan raar lopen.

ZELFSPOT

Ranieri houdt de zaken graag simpel, ‘in evenwicht’ noemt hij dat zelf. De ervaren Italiaan heeft zelfspot en humor, beheerst de kunst van het relativeren en bezit iets wat bij anderen soms verloren is gegaan: passie en toewijding. Steekwoorden die ook op de meeste van zijn spelers van toepassing zijn. Net als Ranieri hebben velen een tweede, derde of soms zelfs vierde kans gekregen. Op die fundering van pijn en frustratie bloeit nu iets moois. Wie kan verliezen, hield Ranieri zijn spelersgroep voor tijdens de voorbereiding, kan ook winnen. Een wat filosofische benadering, maar de intentie erachter is duidelijk. Blijf de droom najagen, hoe vaak je ook op een muur botst. Het is wat al zijn spelers bindt. Vardy was volgens zijn coaches bij Sheffield Wednesday te klein en werd weggestuurd. Mahrez kreeg in het tweede van Le Havre steeds minder plezier in voetbal, maar de raspingelaar knokte zich terug. N’Golo Kanté is jarenlang over het hoofd gezien door Franse profclubs. Danny Drink-water lost eindelijk de belofte in die hem als jeugdspeler van Manchester United vooruit was gesneld. Wes Morgan dan. Die besloot te gaan studeren, belandde toch bij Nottingham Forest, was met die club tien jaar op het derde en tweede niveau actief en is nu in zijn tweede Premier Leaguejaar herontdekt. Of Christian Fuchs, de Oostenrijkse back die niet meer nodig was bij Schalke 04 en zich in Engeland heeft ontpopt tot topverdediger. Het hele elftal hangt van dergelijke feelgoodverhalen en comebacks aan elkaar, het zijn allemaal voorheen opgegeven voetballers die samen een mentaal oersterk collectief vormen. Ze hebben een kras op de ziel en weten inderdaad wat verliezen is.

De samenhorigheid. Het is een van de eerste zaken die Ranieri opvielen toen hij binnenkwam bij Leicester City. Hij had direct een goed gevoel bij de club, verbaasde zich over de faciliteiten en merkte tijdens de voorbereiding in Oostenrijk dat hij te maken had met een unieke mix van spelers. Met dit clubje, zo verklapte hij onlangs, zou hij weleens kunnen verrassen. Dat straks in het King Power Stadium de Champions Leaguehymne te horen is, dat had Ranieri dan weer niet verwacht. ‘Een grap’, noemt hij een eventuele topvierklassering. En dat is het goed beschouwd ook.

UNDERDOG

Onvoorspelbaarder dan ooit, boeiender, gekker. Engels voetbal grijpt je bij de keel, met Leicester City als exponent. De almaar toenemende interesse in de Premier League versterkt de trend die steeds zichtbaarder wordt. Hoe rijker de competitie, hoe meer de clubs aan elkaar gewaagd raken. Chelsea was vorig seizoen de eerste club in de Premier Leaguehistorie die van de eerste tot de laatste speeldag aan kop ging, onaantastbaar leken ze, en nu is het op Stamford Bridge vechten tegen degradatie. De verschillen zijn kleiner geworden en de kans op verrassingen groter.

Over het businessmodel van de Premier League is jarenlang gemopperd. Het geld zou in een vicieuze cirkel worden rondgepompt, de rijken voor de rijken. Maar de waanzinnige instroom van tv-geld zorgt ook voor meer gelijkheid. Stoke City, Crystal Palace, Bournemouth en Watford krijgen bijna net zo veel uit de tv-pot als de topclubs en dan komt het erop aan wie de centen beter besteedt, dan begint hard werken te lonen en kan, zoals dit seizoen, een underdog als Leicester City komen bovendrijven. De Premier League is mede daarom een competitie in de meest letterlijke zin van het woord, daar waar de Bundesliga of de Ligue 1 meer een demonstratie is van klasse en kunde van respectievelijk Bayern München en Paris Saint-Germain.

De aandacht, de vele overwinningen, de kampioenskoorts die steeds meer opsteekt: Leicester is het niet gewend. Het is een rugbystad waar ook voetbal wordt gespeeld, een stad van ruige mannen met baarden, niet van doelpuntenmakers en dribbelaars. Leicester City stond in 1963 eens bovenaan, terwijl er nog vijf wedstrijden te spelen waren, maar dat leek meer op een ongelukje. De supporters zijn bekend met degradaties en promoties, koesteren de drie League Cups die zijn gewonnen, maar wat er nu aan de hand is… Dat tart elke verwachting en fantasie. Die kinderlijke opwinding is voelbaar in het King Power Stadium. Iedereen beseft de bijzonderheid van de gebeurtenissen dit seizoen. Een klassering bij de eerste vier zou al bijzonder sensationeel zijn, laat staan dat Wes Morgan — wie? — straks in mei als aanvoerder de kampioensbeker de lucht in mag steken. Het zou een van de grootste stunts betekenen in de historie van het Engelse voetbal, misschien wel de grootste.

De landstitel naar Leicester. Het is een hallucinerende gedachte, maar niet meer onmogelijk. En alsof het niet mooier kan, speelt Leicester City zijn laatste competitieduel dit seizoen op Stamford Bridge. Een zoetere wraak bestaat er niet voor Claudio Ranieri. Verliezen en winnen, soms is het bijna hetzelfde.

DOOR SÜLEYMAN ÖZTÜRK – FOTO’S BELGAIMAGE

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content