BC Telenet Oostende won zijn derde landstitel op rij. Niet toevallig loopt die succesreeks parallel met de komst van coach Dario Gjergja en spelverdeler Dusan Djordjevic naar de Belgische kust.

Voor aanvang van het seizoen stonden er vraagtekens achter de titelambities van BC Oostende. De kustploeg had net – met sprekend gemak – zijn tweede kampioenstitel behaald in de Ethias League, maar koos vorige zomer resoluut voor een verjongingsoperatie. Jong en Belgisch. Pierre-Antoine Gillet (Luik) en Niels Marnegrave (Leuven) werden elders weggeplukt, de eigen jeugdtalenten Jean Salumu, Quentin Serron en Khalid Boukichou zouden meer hun kans krijgen. Binnen de Oostendse bestuurskamer werd gesproken over een overgangsjaar.

Coach Dario Gjergja zag dat anders: Oostende zette een knalseizoen neer. Autoritaire leider in de reguliere competitie – zonder één thuisnederlaag -, bekerwinnaar en een knap parcours in de Eurocup (EC2), waarin het spraakmakende zeges boekte tegen grootmachten als Unics Kazan en Cibona Zagreb.

Dat de mayonaise zo wonderwel pakte, is in grote mate te danken aan het vakmanschap van Gjergja – een combinatie van charisma, werkijver (“Nog nooit heb ik een coach zo vaak op de club gezien als Gjergja,” aldus sportief manager Philip Debaere) en technische scholing – maar evenzeer aan de ervaring en het leiderschap van spelverdeler Dusan Djordjevic, die terecht uitgeroepen werd tot Most Valuable Player van de competitie.

Sinds de Kroaat en de Serviër in 2011 aan de Belgische kust neerstreken, bezorgden ze BCO drie titels op rij. En als het van hen afhangt, komen er daar nog een pak bij. Gjergja ondertekende in volle play-offs een contractverlenging die hem in principe tot 2016 in Oostende houdt en is duidelijk over zijn prioriteiten: “Zo lang ik hier ben, zal Djordjevic hier spelen.”

Bij aanvang van de play-offs werden jullie door iedereen – pers, tegenstanders, publiek – naar voren geschoven als absolute favoriet. De meeste clubs proberen dat doorgaans te minimaliseren, maar jullie namen die favorietenrol ter harte. Chapeau.

Dusan Djordjevic: “Ik heb dat soort druk graag, it feels good being a favorite. Weet je, winnen is een gewoonte die je moet kweken. Succes genereert positieve emoties. Zelfs als je dan eens verliest, weet je dat het volgende keer beter zal zijn. Het was een nagenoeg perfect seizoen. Ik denk dat de coach het daarmee eens is.”

Dario Gjergja: “Bij het begin van het seizoen had niemand gedacht dat we hier nu zouden staan. Na onze vorige titel verloren we enkele sterkhouders: Matt Lojeski, de MVP van vorig seizoen, maar ook ervaren mannen als Mario Stojic en Dragisa Drobnjak. In de plaats kwamen jongeren. De déclic is er gekomen in december. Na een meer dan drie uur durend groepsgesprek is de zaak beginnen te lopen. Elke dag verbeterden de jongeren hun niveau. Wij zijn winnaars, ik verlang dat iedereen elke wedstrijd tot het uiterste gaat. Zelfs tijdens driepuntwedstrijdjes op training wil ik dat het er competitief aan toegaat.”

De basis van een typisch Gjergjateam is: sterke rekrutering met de nadruk op fighting spirit en energie.

Gjergja: “Dan doe je mijn spelers te kort: het is niet enkel motivatie, maar ook kwaliteit. Zowel technisch als tactisch. Ze moeten verschillende systemen aankunnen. Basketbal wordt nog elk jaar sneller, agressiever en beter. Je hebt spelers nodig die dat ritme in zich hebben.”

Djordjevic: “Het is belangrijk dat de jongeren willen luisteren. Ook naar mij, wanneer de coach op het veld niet kan tussenkomen. Die bereidwilligheid zie ik bij onze spelers.”

Gjergja: “Wij hebben één gouden regel: jonge spelers hebben geen rechten. Zij moeten luisteren naar de ouderen, simple as that. Talent telt daarbij niet, het gaat om ervaring en team chemistry.”

Organiseer je soms teambuildingactiviteiten om die chemistry te verkrijgen?

Gjergja: “Niet al te veel. Je zorgt er gewoon voor dat de nieuwelingen in een goed georganiseerde structuur terechtkomen. Zij zien ouderen als Petrovic, Wilkinson en Djordjevic elke dag aan honderd procent trainen. Als de training om 10.30 uur begint zijn zij hier al om 10 uur, dat is het voorbeeld.”

Werk je met boetes?

Gjergja: “Neen. Ik haat te laat komen, dat weten ze. De enige boete die ik opleg, is het betalen van pizza’s als je een technische fout krijgt.”

Dan heb jij al veel moeten trakteren?

Gjergja (zonder verpinken): “Ik doe dat met plezier.”

Je kwam in 2009 in België terecht als assistent-coach van Drazen Anzulovic bij Spirou Charleroi. Jullie kregen veel kritiek voor de manier waarop jullie langs de lijn tekeergingen tegen scheidsrechters en spelers. Is er ondertussen iets veranderd?

Gjergja: “Ik was toen jonger en wist niet altijd hoe ik met gebeurtenissen moest omgaan. Af en toe heb ik nog zo een moment: als ik zie dat iets vier keer op rij verkeerd gaat, dan kan ik een ‘bad guy’ worden.

“Veel mensen beoordelen mij op mijn gedrag langs de lijn en als ze me dan privé ontmoeten, zeggen ze verrast te zijn door mijn zachtaardige karakter. Ik doe echt mijn best om mijn temperament in de hand te houden, hoor. Ik besef dat het soms mijn team benadeelt. Thuis doe ik oefeningen die me moeten leren mijn emoties onder controle te houden. Anderzijds: ik zal nooit het soort coach worden dat als een plant op zijn bankje zit. Dan kan je me beter meteen in het gesticht steken.”

Mogen spelers jou corrigeren?

Gjergja: “Natuurlijk. Spelers weten heus wel wanneer hun coach in de fout gaat. Als je daar dan niet eerlijk in bent, verlies je hen. Dan beslissen ze de volgende keer: voor deze kerel spelen we niet meer.”

Djordjevic: “Dario is ook naast het veld heel emotioneel. Ik ben ook zo. Wij hebben die adrenaline nodig om te functioneren. Ik ben nooit nerveus, behalve vlak voordat ik het parket op moet, dan ga ik kapot van de stress. De dag dat ik die adrenaline niet meer voel, stop ik met basketbal. Ik begrijp Dario dus. Als ik ooit zelf coach word, zal ik vermoedelijk zijn zoals hij.”

Een hekel aan Facebook en Twitter

BC Oostende kleurde het voorbije seizoen opvallend Belgisch. Dat heeft ook te maken met de homegrown rule die de Ethias League afgelopen seizoen invoerde. Elke eersteklasser is voortaan verplicht zes in België opgeleide spelers op het wedstrijdblad te hebben. Begrijpen jullie waarom die maatregel genomen werd?

Djordjevic: “Helemaal. Bijna alle competities werken nu met dergelijke regels. Het kan de nationale ploegen enkel ten goede komen.”

Gjergja: “Ik vind het een goede maatregel, maar je moet een aanloopperiode voorzien. Nu merk je dat vooral oudere spelers nog pro forma bij de teams blijven, terwijl het zou moeten gaan om de vorming van de jeugdspelers. Wij, Oostende, hebben besloten op de jeugd in te zetten, maar ik zie bij andere clubs andere filosofieën.

“In Rusland moet je constant twee Russen op het veld hebben: dat verplicht de clubs al meer om na te denken over vorming van goede spelers. Nu heb je in België die regel, maar volgend seizoen zijn we met elf teams, dat maakt dat er 66 Belgische eersteklassepelers nodig zijn… Zie jij die vandaag lopen? Dat wordt een probleem.

“Ik kijk ook in de richting van tweede klasse: veel getalenteerde spelers blijven liever daar spelen omdat ze het kunnen combineren met een job en op die manier meer verdienen dan in eerste klasse.”

De vraag is ook: komt die maatregel het niveau in de Ethias League ten goede?

Djordjevic: “De Belgische competitie is sterk genoeg, dat bewezen wij met onze goede resultaten in de Eurocup. Als ik het vergelijk met andere landen vind ik het hier een fysiek veeleisende competitie, die volgens mij nog beter zal worden. Ik vind het enkel jammer dat er de voorbije seizoenen geen dalers waren, dat maakt de liga niet altijd interessanter. Zonder druk modderen sommige ploegen maar wat aan.”

Gjergja: “Nu zie je dat bepaalde ploegen hun beste spelers al laten gaan in maart of april, omdat er toch niets van afhangt en zo komt het hen goedkoper uit. Ik vind wel dat hier goede rookies toekomen, dat is de toekomst van de Ethias League. België heeft het economische draagvlak om een sterke competitie met twaalf ploegen te hebben.”

Joegoslavië werd altijd beschouwd als de bakermat van het Europese basketbal. Hoe is de situatie daar nu?

Gjergja: “De Slavische landen zullen altijd talent blijven produceren, maar de trots om voor hun land te spelen is een beetje weg. Er is geen geld, geen organisatie… niets. Kinderen met een beetje talent worden gepamperd omdat zij in de ogen van hun ouders de kip met de gouden eieren zijn. Ik kan mij geweldig storen aan de laksheid van de kinderen tegenwoordig. Ze zijn niet gewend te vechten voor iets, ze spelen liever computerspelletjes. Ze denken dat ze met twee trainingen per week toekomen.

“Ook mijn spelers zijn in de kleedkamer voortdurend bezig met Facebook of Twitter en eerlijk: it’s killing me! Je kunt het niet tegenhouden, maar ik probeer ze toch wat te gidsen. Een topsportcarrière hangt af van de bereidwilligheid om af te zien. Het is geen toeval dat er zo weinig topsporters uit een rijke familie komen.”

Dat was ook je discours na de Europese wedstrijd tegen Valencia, ploeg van Sam Van Rossom en de latere winnaar van de Eurocup. Voor jou was dat het basketbal van de toekomst. Je spelers moesten leren om nog harder te werken buiten de trainingen, zei je.

Gjergja: “Toen ik wist dat we tegen hen moesten spelen, dacht ik meteen: top, daar gaan we veel van leren! Als je ziet hoe ze je veertig minuten opjagen, dat is fenomenaal.”

Djordjevic: “Pas als je op het veld staat tegen hen voel je welk hoog niveau ze halen. Het gaat veertig minuten snoeihard, ze laten je geen seconde met rust. Toegegeven: ik kon het niet aan.”

Wat vond je van Sam Van Rossom?

Djordjevic: “Een beest. Fysiek kan hij alles aan en hij speelt voor de ploeg. Ik bewonder hem, zijn palmares zegt genoeg.”

Voetbalfans

Hoe bevalt het leven in België?

Djordjevic: “De aanpassing was niet moeilijk: Belgen spreken vlot hun talen. Ik heb al verschillende steden bezocht: Antwerpen, Brugge, Brussel… Ik woon hier alleen, vrouw en kinderen heb ik niet.”

Gjergja: “Mijn vrouw en kinderen zijn in Zagreb gebleven, misschien komen ze volgend seizoen wel bij mij in Oostende wonen. Ik spendeer dus veel tijd op de club, wat zou ik anders moeten doen?

“Weet je wat mij vooral opvalt: het verschil tussen Wallonië en Vlaanderen. Ik heb in beide landsdelen gewerkt en ik durf te stellen dat ik veel liever in Vlaanderen leef. Het is er strikter en oprechter. Tussen Serviërs en Kroaten zijn er veel minder verschillen, het enige verschil tussen mij en Dusan is dat hij orthodox is en ik katholiek.”

Oostende heeft ook een voetbalclub, ooit al gaan kijken?

Djordjevic: “Ik wel. Ik ben een grote voetbalfan, het was de eerste sport die ik beoefende. Blijkbaar had ik talent, maar door mijn oudere broer ben ik toch overgeschakeld op basketbal.”

Gjergja: “Thank God! (lacht) Ik kijk vooral naar het voetbal terwijl ik strijk. Ik ben grote fan van FC Barcelona, dat meer is dan zomaar een club. Het is een filosofie. Maar ik kan moeilijk om met het tactische aspect van voetbal. Zoals Chelsea speelt: met twee bussen voor het doel geparkeerd. Pure horror! Het ergste is dat zo’n ploeg er dan nog in slaagt om te winnen. Dat heb je minder in het basketbal, in dat opzicht is het een eerlijker sport: de beste wint.”

DOOR MATTHIAS STOCKMANS

“Wij hebben één gouden regel: jonge spelers hebben geen rechten. Zij moeten luisteren naar de ouderen, simple as that.” Dario Gjergja

“Ik vind het jammer dat er de voorbije seizoenen geen dalers waren. Zonder druk modderen sommige ploegen maar wat aan.” Dusan Djordjevic