Belg, geboren op 3 februari 1979 in Sint-Truiden. 1,85 meter – 80 kilo. Profiel: de gladiator.
W outer Vrancken: “Ik ben iemand die zich niet snel door iets of iemand laat afschrikken en die bereid is om hard te werken om zijn doel te bereiken. Thuis kreeg ik altijd te horen dat je in het leven niet alles in de schoot geworpen krijgt. Ik moest niet denken dat ik er op hotel zat. In de vakanties werd er van mij en mijn twee jaar jongere zus verwacht dat we elke dag iets in het huishouden deden. Ook mijn zus is iemand die zich volledig geeft in haar werk. Zij is zelfstandig kapster.
“Mijn moeder is in Hasselt tewerkgesteld op de dienst stedenbouw, mijn vader werkte altijd in de bouw. Ook veel van mijn kameraden zijn bouwvakker. Het maakt mij er nog meer van bewust hoe mooi de job van profvoetballer wel is en hoe belangrijk het is om ervan te genieten en er alles voor te doen om het zo lang mogelijk te kunnen laten duren. Ik maakte mijn weg op wilskracht. Bij tegenslagen liet ik het hoofd niet hangen, ik zette mij eroverheen en vocht terug. Zo stak ik altijd al in elkaar.
“Ik kan heel koppig zijn en ik zeg tegen iedereen mijn gedacht op een zo fatsoenlijk mogelijke manier. Eén keer werd een uitspraak van mij uit zijn context getrokken: die journaliste krijgt nooit nog een interview van mij.
“Respect vind ik heel belangrijk. Als ik van Björn Vleminckx hoor wat Glenn Verbauwhede allemaal achter de rug van zijn ploegmaat Peter Mollez vertelt, dan vind ik dat ik Peter dat moet zeggen. Peter is een kameraad van mij sinds we samen bij AA Gent zaten en ik verwacht zelf ook van mijn kameraden dat ze mij ervan op de hoogte brengen als iemand mij zo zwartmaakt achter mijn rug. Ik vind: zoiets kan gewoon niet. Daar kan ik helemaal niet tegen. Heb dan ten minste de moed om het de persoon in zijn gezicht te zeggen.
“Ik ga de strijd niet uit de weg en ik laat mij niet snel uit mijn concentratie halen. Wie mij uitdaagt en verwijten maakt, lach ik uit en vaak is het dan zo dat hijzelf uit zijn wedstrijd raakt, merk ik. Het is zeker niet zo dat ik aan een match begin met het idee: die zal ik eens uit zijn lood proberen te slaan. Maar het is wel waar dat Georges Leekens mij een beetje veranderde sinds hij mij een te brave Limburger noemde.
“Buiten het voetbal ben ik vooral met mijn dochters bezig. Anouk is bijna vijf, Manou bijna tweeënhalf. De oudste is een ‘papakindje’: ze vraag van mij veel aandacht en die probeer ik haar te geven.
“Voor de rest help ik een beetje de trainersstaf van Nieuwerkerken ( VV, Limburgse eersteprovincialer, nvdr). Het zegt mij wel wat om na mijn carrière trainer te worden.
“Ik ben geen lezer en ook geen grote tv-kijker, liever ben ik actief met iets bezig dan in de zetel te zitten. Ik ga graag naar de sauna en hou er ook van om af en toe eens te golfbiljarten, te pokeren of iets te gaan drinken met kameraden.
” Jeroen Mellemans woont op een kilometer van mij. Iedere dag rijden we samen naar de club. Met iemand als hij erbij worden saaie autoritten leuke tripjes ( lacht).” S
door christian vandenabeele – fotografie: Jelle Vermeersch
