Terwijl zowat alle andere supportersharmonieën uitgestorven zijn, blijkt die van KV Mechelen springlevend. Folklore om duimen en vingers van af te likken.
‘Mogen spelen op de Heizel, dat is nu onze natte droom.’
Ietwat zenuwachtig stapt dirigent Eddy Luytens het veld op. Stiekem bemachtigde hij een partituur van You’ll Never Walk Alone. Hij wil er de fans van KV Mechelen mee verrassen, net voor de terugmatch tegen Cercle Brugge in de halve finale van de beker. Nooit eerder voerde zijn harmonie dat lied op.
Het vak met de spionkop van geel-rood staat een halfuur voor de wedstrijd al bomvol. Zoals bij elke thuismatch marcheert de harmonie trommelend en blazend naar de fans met een gekende mars. Luytens en zijn gevolg oogsten applaus. Eens ze goed opgesteld staan, zetten ze het nummer in dat het publiek keer op keer laat kronkelen van plezier: ‘Zak eens lekker door!’ De supporters verzorgen het vocale gedeelte. Samen met hen gaan de muzikanten eventjes door de knieën telkens het hoofdzinnetje wordt aangesneden.
Dan is het tijd voor de primeur. Als de fans merken dat de harmonie zich klaarmaakt voor iets nieuws, wordt de anders zo moeilijk kalm te krijgen massa muisstil. De beginnoten worden nog niet herkend, maar even later verschijnen de eerste strak gespannen sjaals in de lucht en zingt de hele meute mee, mooi in de maat. Kippenvel.
Luytens wuift na afloop trots lachend terwijl de avondzon wegzakt. Gelukkig was het droog. “Als het regent, moeten we passen”, zegt hij. “De houten instrumenten kunnen niet tegen water. Vorig jaar klampte trainer Peter Maes me na zo’n natte avond slechtgezind aan: ‘Zeg, waarom speelden jullie niet?!’ Toen ik over het weer begon, onderbrak hij me: ‘Wij voetballen ook als het regent!’ Uiteindelijk begreep hij het. Tof dat iemand als hij ook met ons bezig is.”
Naast goed weer heeft Luytens genoeg muzikanten nodig. Toen het enkele jaren geleden slecht ging met Malinwa, voelde ook de harmonie dat. Met zeven man ging ze toen rond. Tegenwoordig floreert ze als nooit tevoren. Nu zijn er 36 muzikanten.
Michel Teughels hoort bij de oudsten. Hij is 77, maar pompt lucht door zijn sax met de bevlogenheid van een twintigjarige. “Sinds 1948 speel ik hier”, zegt hij. “Ik begon op een pistonneke. Onze va bracht dat eens mee.” Bij KV is de grote trom trouwens nog altijd die van de pa van Teughels.
Voor de mensen van de harmonie gaat de muziek boven het voetbal. Ze nemen hun optreden elke keer bloedserieus. Teu-ghels: “Als KV scoort, spring ik recht. Maar ik zal nog altijd meer geven als muzikant dan als supporter.” Stel u bij deze harmonie dan ook geen constant bier achterover kappende mensen voor. Luytens: ” Genen drank, genen klank, die stempel past niet echt bij ons.”
Teughels herinnert zich nog levendig de periode waarin supporterslokalen de harmonie smeekten om na de match nog eens langs te komen. “De schoonste tijd”, vindt hij. “Tijdens de jaren zestig en zeventig achteraf spelen in die cafés, dat gaf het meeste genot.” Het was toen telkens een tocht die leidde naar de Grote Markt, waar vele uren eerder de harmonie was vertrokken richting stadion. Nu begint ze haar stoet achter de hoofdtribune.
Teughels smaalt ook als hij terugdenkt aan de derby’s van weleer in eigen stad. “Die waren niet alleen op het sportieve vlak bits. Toen liepen onze harmonie en die van Racing achter elkaar naar het stadion. Onze chef kon het niet verdragen als zij hun mars rekten. Dan tierde hij: ‘Komaan mannen, nu is het aan ons!’ en begon hij terwijl Racing nog bezig was.”
Vroeger gingen Teughels en co ook mee op verplaatsing als de thuisploeg een harmonie had. “Naar Lierse, Sint-Niklaas, Berchem, Antwerp, Beerschot … Was een van de twee harmonieën ondervertegenwoordigd, dan speelden we samen één mars. Dat was nog het schoonste.”
Nu heeft Luytens weer iets moois in gedachten. “Mogen op de Heizel spelen, dat is onze natte droom. Volgens mij raakte daar nog nooit een aan een club verbonden muziekmaatschappij binnen. Wij proberen de eerste te zijn.” S
door kristof de ryck beelden: michel gouverneur/ reporters
