Graag was hij nu ploegmaat van Thomas Buffel en Bart Goor geweest. In plaats daarvan moet Gill Swerts bij ADO Den Haag bewijzen dat Feyenoord hem te vroeg afschreef.

G ill Swerts heeft pech ! Net terug uit Rotterdam stelt hij bij aankomst op de Antwerpse Groenplaats vast dat hij zijn identiteitskaart en rijbewijs in Nederland vergeten is. Dat wordt straks weer even over en weer rijden, want die avond nog vertrekt hij met zijn broer naar het zuiden van Frankrijk voor een extra trainingsweek, alvorens hij op 5 juli de training hervat. Niet bij Feyenoord, dat hem meedeelde dat hij beter een andere club zocht, evenmin bij Excelsior, waar hij nog een jaar onder contract ligt, maar bij ADO Den Haag.

Heel even lonkte ook Germinal Beerschot, de eerste Belgische club die met hem praatte sinds hij op zijn veertiende de jeugdrangen van SK Beveren ruilde voor een opleiding bij Feyenoord. De deal ging niet door toen Beerschot begreep dat Swerts niet einde contract en dus niet transfervrij was. Aan het gesprek met beheerder René Snelders hield Swerts een goed gevoel over. “Omdat ik eindelijk merkte dat ik als Belg in Nederland toch niet helemaal vergeten ben in mijn vaderland. En omdat ze zochten wat ik voor mezelf als mijn beste rol zie : een balafpakker op het middenveld. Germinal is de eerste Belgische club die contact met me opnam sinds ik zeven jaar geleden naar Nederland verhuisde.”

Het zit Swerts hoog dat hij als voormalig belofte-international tot zijn verschijning in het eerste elftal van Feyenoord niet eens vernoemd werd in het lijstje ‘Belgen in het buitenland’ dat de kranten op maandag publiceren. Nederland ontdekte hem al in 2001, toen hij bij Excelsior samen met Thomas Buffel een van de bezielers van de promotie naar de eredivisie was. Die promotie voerde Buffel naar de A-selectie van Feyenoord. Swerts bleef en bevestigde zijn prestaties ook in de eredivisie, ook al degradeerde Excelsior meteen terug naar de eerste divisie. “Omdat we ontzettend naïef voetbalden : de meeste spelers dachten alleen aanvallend.”

Vage contacten met Anderlecht leverden niets op. Toen de Antwerpenaar zich voornam nog een jaar te rijpen in de eerste divisie, werd hij uit vakantie teruggeroepen om mee te gaan op trainingskamp met Feyenoord. “Ze hadden na het vertrek van een aantal titularissen ineens te weinig spelers. Na een week verhuisde ik naar het trainingskamp van Excelsior. De dag voor de open dag belde Feyenoord me onverwacht op. ’s Anderdaags landde ik met de helikopter in een volle Kuip, nog een dag later startte ik in de basis tegen Celta de Vigo. Toen vroeg ik me even af : wat overkomt me hier ? Op dat moment was ik echt onder de indruk van alles rond mij.”

Tegen Zwolle debuteerde hij met Feyenoord in competitieverband in de basis. Tot de winterstop handhaafde hij zich daar. “Ze gebruikten me als rechtsback terwijl ik dat helemaal niet ben. Daarvoor vind ik mezelf namelijk te beperkt. Ik moet ballen kunnen afpakken en vervolgens inspelen. Bij Excelsior fungeerde ik afwisselend als verdedigende middenvelder, rechtsback, rechtsmidden of rechtsbuiten. Nu wil ik me concentreren op één positie, voor mezelf uitmaken of er progressie inzit op het middenveld.”

Liefst was Swerts ook volgend seizoen bij Feyenoord gebleven, maar begin juni deelde technisch manager Marc Wotte hem mee dat hij volgend seizoen geen deel zou uitmaken van de A-kern. Een harde klap voor iemand die jaren geleden al riep dat Feyenoord zijn club was en dat hij zich niet kon voorstellen dat hij ooit op een voorstel van Ajax zou ingaan.

“Toen ik hoorde dat ik weg moest, deed dat heel veel pijn. Zeven jaar leef je toe naar die kans in het eerste. Uiteindelijk kreeg ik die onverwacht snel, speelde ik meer wedstrijden dan iemand had verwacht, maar na de winterstop kiest de trainer voor een andere rechtsback. Maar ik bén geen rechtsback ! Ik ging naar Feyenoord om rustig in de kern te groeien. Toch kon ik me staande houden, tot er nieuwe mensen aan het beleid kwamen in wier plaatje ik niet paste, terwijl ik van Bert van Marwijk wel vertrouwen kreeg. Ik was erg ontgoocheld, maar nu alles een beetje verteerd is, besef ik : Feyenoord blijft gewoon mijn club. Ook al kreeg ik slecht nieuws, het is mijn ambitie om ooit terug te keren naar Feyenoord.” En als Ajax volgend jaar belt ? Hij denkt na. “Zoals ik me nu voel, zou ik nee zeggen. Daarvoor ben ik nog te veel Feyenoorder.”

Zijn ambitie is niet aangetast. “Ik heb sterk de indruk dat de buitenwereld nu concludeert : Swerts schiet tekort voor de top. In een Belgische krant las ik : hij kreeg zijn kans maar greep ze niet. Sorry, maar ik zie het zo niet. Vanuit het niets speelde ik op het hoogste niveau zeventien wedstrijden op een positie die niet de mijne is. De enige kans die ik niet greep, was toen ik na het vertrek van Paul Bosvelt tegen Celta de Vigo op het middenveld mocht aantreden. Toen kwam ik tekort. Terugblikkend zou ik mezelf een zes, misschien zes en een half geven.”

Verder kijkt Swerts terug op een leerzaam jaar. “Bij Excelsior kwam niemand naar de training kijken, bij Feyenoord stond er soms duizend man. Op de fandag werden we in een volle Kuip neergelaten uit een helikopter. Als speler van Feyenoord word je op straat aangesproken. Bij Excelsior word je nooit aangeklampt door de pers, bij Feyenoord de hele tijd. Bij Excelsior prijzen ze al het goede wat je doet, bij Feyenoord word je aangesproken op wat je verkeerd doet. Trainen bij Excelsior was spelen, bij Feyenoord komen de oudere spelers na een foute pass of tackle meteen naar je toe om je te corrigeren.”

Zijn grootste fout, vindt hij zelf, was dat hij zich ondanks zijn mondigheid vooral toelegde op de taak die hij van de trainer meekreeg. “Ik had meer initiatief moeten nemen, mijn kwaliteiten tonen. Te vaak hield ik me aan wat me gevraagd was. In België is dat misschien een kwaliteit, bij een Nederlandse topclub volstaat dat niet.”

door Geert Foutré

‘Ooit wil ik terug naar Feyenoord.’