IN DEZE RUBRIEK DIEPT JACQUES SYS ANEKDOTES OP UIT DE KELDER VAN ZIJN GEHEUGEN. VANDAAG: PATRICK SERCU
Oude herinneringen drijven boven bij het doorbladeren en lezen van het prachtige boek 90 jaar 6-daagse van Gent dat onlangs van de hand van Benno Wauters verscheen. Op de titelpagina staat een mooie foto van Eddy Merckx en Patrick Sercu, in volle inspanning en gehuld in de regenboogtrui. Zij wonnen in 1965 in Gent hun allereerste zesdaagse, bijna een jaar zou het duren voor Sercu zijn tweede overwinning behaalde, in Frankfurt, aan de zijde van de altijd in een zwarte trui rijdende Duitse raspistier Klaus Bugdahl. Twee maanden later volgde nummer drie in Keulen, een zesdaagse die destijds van het oude in het nieuwe jaar rolde. Nooit zagen we een betere finale dan toen, omdat publiekslieveling Rudi Altig, gekoppeld aan specialist Sigi Renz, ten koste van alles wilde winnen, maar daar staken Bugdahl en Sercu een stokje voor. Op twintig minuten van het einde plaatsten ze een beslissende aanval, bijna een kwartier duurde het voor ze de beslissende winstronde pakten.
Vanaf volgende week dinsdag staat Patrick Sercu als wedstrijddirecteur weer zes dagen langs de piste in Gent. Zou hij nog eens mijmeren over oude tijden? Over de periode dat bijvoorbeeld Peter Post meesterlijk het publiek bespeelde in heroïsche dernyritten tegen Rudi Altig, na afloop op het dak van zijn cabine klom en zich triomfantelijk op de borst klopte? Het publiek joelde en Post genoot, telkens weer steeg de Nederlander boven zichzelf uit in een vijandig klimaat.
Heel anders Patrick Sercu. Niet één keer in de meer dan 1300 nachten die hij als renner in rokerige wielerbanen sleet, bespeelde hij het publiek. De West-Vlaming liet veel liever de benen spreken. Door bijvoorbeeld de splijtende manier waarop hij in ploegkoersen uit het peloton flitste. Sercu kon in volle inspanning nog eens extra versnellen. Hoe minzaam hij in de omgang ook was, in de koers was Sercu een roofdier op twee wielen. Met zijn snelheid en stuurvaardigheid, macht en kracht, inzicht en doorzicht was hij geboren voor de piste.
Zou Patrick Sercu volgende week nog eens denken aan die eerste van 88 zesdaagse-overwinningen, die hij in Gent behaalde, nu 47 jaar geleden? Met Eddy Merckx vormde hij niet alleen een complementair koppel, er bestond zo’n groot wederzijds respect voor elkaar dat ze altijd het beste van zichzelf gaven als ze samen reden. De ene wilde niet onderdoen voor de andere, zonder dat openlijk uit te spreken stuwden ze elkaar naar een hoger niveau. Alleen in de allereerste zesdaagse die ze samen in Berlijn reden – in 1965 net voor die overwinning in Gent – liep het anders. Omdat de tenoren de krachten bundelden en hen meteen op tien ronden kegelden. Sercu en Merckx kwamen terug tot op vier ronden, kregen door hun aanvalsdrift de aanmoedigingen van het publiek, maar toen Patrick vervolgens als een wrak thuiskwam, lijkbleek en met koortsblazen op zijn gezicht, zei hij dat hij nooit iets zou kunnen presteren in een zesdaagse omdat die wedstrijd voor hem veel te lastig was.
Veel, heel veel is er in de zesdaagsen veranderd. Waar is de tijd bijvoorbeeld dat het Europees kampioenschap het hoogtepunt was van het seizoen? In een ploegkoers over 100 kilometer (!) werd er geknokt voor een prachtige trui, een gouden shirt met (verticaal) de strepen van de regenboog. Iedereen wilde dat dragen. Nu bestaat deze wedstrijd niet meer. Er kwam wel een wereldkampioenschap ploegkoers, maar het spreekt vele renners niet aan. Dit jaar pakten Kenny De Ketele en Gijs Van Hoecke de titel. Wellicht zullen ze in Gent die trui dragen. Terwijl de ene nog maar drie zesdaagsen won en de andere pas komt kijken. Het zegt veel over de gewijzigde verhoudingen in dit wereldje.
Het doet Patrick Sercu, inmiddels 68 jaar, pijn aan het hart dat zesdaagsen zo zijn gedevalueerd, al slagen ze er in Gent nog altijd goed in het hoofd boven water te houden. Andere organisaties stierven een stille dood. Dit seizoen staan er nog acht zesdaagsen op de kalender, Patrick Sercu reed er in zijn carrière vijftien op een seizoen. Ná een drukke wegcampagne. Het was tekenend voor Sercu: langer dan twee weken zonder fiets hield hij het niet uit.
