Sporzajournalist Christophe Vandegoor zat tijdens de Vuelta drie weken lang in het spoor van Remco Evenepoel. Daarover schreef hij het boek ‘Om nooit te vergeten – Hoe Remco de Vuelta won’. In deze voorpublicatie belicht hij de voorbeeldige manier waarop de Schepdaalnaar met de hoge verwachtingen omging nadat hij al in de zesde etappe de macht had gegrepen.
Al in de eerste bergrit naar de Pico Jano heeft Remco Evenepoel zwaar uitgepakt en alle concurrenten een ferme tik uitgedeeld. Alleen Enric Mas wankelde niet. Ik positioneer me na de aankomst in de buurt van verzorger David Geeroms en osteopaat Anthony Pauwels. Evenepoel zwenkt van de rechterkant van de weg naar de linkerkant, recht in hun armen. Ik sta tussen hen in. Mijn camera capteert dit prachtige beeld. De nieuwe leider in de Vuelta hijgt uit, trekt een enorme grimas en krijgt meteen een lichtblauwe handdoek in de nek gelegd. Hij drinkt een flesje bessensap. Ik check met natte vingers of de record-knop nog altijd ingedrukt is. Wat een geweldige beelden, bedenk ik me, deze dag kan al niet meer stuk. Dichter bij de hoofdrolspeler kan je niet staan.
We hebben Remco nooit mediatraining gegeven omdat we van mening zijn dat natuurlijke antwoorden de beste zijn.’ PHIL LOWE
Persverantwoordelijke Phil Lowe wijkt niet van Remco’s zijde en samen bestuderen ze de info die op zijn smartphone verschijnt. Evenepoel tovert een brede smile op de lippen. Hij is voor het eerst in zijn leven leider in een grote ronde. Ik moet nog even wachten vooraleer ik de nieuwe leider mag interviewen en duw in tussentijd Louis Vervaeke, wereldkampioen Julian Alaphilippe en ploegleider Davide Bramati een micro onder de neus. Daarna is het grote moment aangebroken: de goed ingeduffelde nieuwe leider in de Vuelta komt van het podium en neemt plaats op een hoge stoel onder een tent waarin de felle wind vrij spel heeft.
– Remco, eerst en vooral proficiat. Door het werk van je ploegmaats bouwde je een zekere spanning op hé. Was er een plan?
‘Op voorhand niet. Het was een goede move, alle kopmannen zaten geïsoleerd. Maar het was zeker niet het plan. Ik besefte wel dat dit een moment was om iets te proberen, man tegen man.’
– Jouw eerste leiderstrui in een grote ronde, toch een speciaal moment. Wat doet dit met je?
‘Jazeker, dit is speciaal en ik hoop dat ik nu enkele vraagtekens kan wegvegen bij de buitenwereld. Ik heb hiervoor heel hard gewerkt. Als het dan beloond wordt, is dat des te mooier. Maar de Vuelta is nog lang, het is zeker nog niet afgelopen.’
‘Remco was niet extreem euforisch’, zegt pr-man Phil Lowe later over dat moment. ‘Hij heeft in andere ronden van een week vaak twee of drie dagen op voorhand gevierd alsof hij al had gewonnen. Dat was nu absoluut niet het geval. Toen we achteraf de col afreden, vertelde hij dat hij wel heel veel interviews had moeten geven. ‘Er gaan nog zulke dagen volgen. Anderzijds, voor en na sprintetappes ga je minder druk gesolliciteerd worden’, zei ik hem.
‘’s Morgens had Remco aangegeven dat ie ging proberen zo ver mogelijk te geraken’, aldus vertrouweling Anthony Pauwels. ‘Hij had zich al eens laten afzakken om aan de ploegleider te vragen de vlucht van de dag goed onder controle te houden. Indien het kon wou hij voor de ritzege gaan. Hij heeft de renners bergop versmacht. Niet echt aangevallen.
‘Het was voor ons ook een verrassing. We hadden handen te kort omdat Remco naar het podium moest. In het busje achteraf was hij heel blij en euforisch, maar hij was toen zeker nog niet bezig met het behalen van de eindoverwinning. Ik herinner me dat hij enorm onder de indruk was van de Alaphilippe. Hij wist alles over zijn ploegmaats: die was minder goed vandaag, een ander was indrukwekkend, die of die concurrent was aan het afzien. Een bijzonder scherpe blik.
‘Er was veel euforie maar ook een beetje teleurstelling omdat Remco voor de ritzege wilde gaan (die ging naar Jay Vine, nvdr). Hij was ook verbaasd over zijn eigen krachten omdat hij de concurrentie al zo’n pijn had kunnen doen. Ik denk dat hij de opponenten sterker had ingeschat, ja. Het ging vooral over Roglic. Hij was ook teleurgesteld in Enric Mas omdat die niet meereed en alleen maar aan het wiel kleefde. Remco dacht dat hij Mas zeker op vier seconden had gezet, maar bij het overlopen van de uitslag bleek het slechts één seconde te zijn. Dat vond hij teleurstellend.
‘Wat me ook opviel: zijn energie leek onuitputtelijk. De meeste momenten in ons busje was hij aan het woord. Ik zat meestal aan het stuur, hij met de voeten op het dashboard. Daarvoor zijn we een aantal keer tegengehouden door de politie, want dat is verboden. Ik kan me evenwel niet herinneren dat Remco een keer geslapen heeft in de auto. De hoofdtelefoon ging voortdurend op en af. Dan zette hij die even af om een vraag te stellen en daarna ging het ding weer aan.’ (…)
Verhouding met media
In tegenstelling tot de Giro van 2021 waarin Remco Evenepoel een beetje op gespannen voet leefde met de journalisten – die werden toen niet zelden met een kluitje in het riet gestuurd – is de relatie nu volledig gekeerd in positieve zin. Evenepoel beseft donders goed dat interviews geven part of the job is en dat het geen aanleiding mag geven tot negatieve energie. Daarom werkt hij ook dagelijks een rist interviews af in drie verschillende talen. Zonder morren, met antwoorden die ertoe doen.
Vaak is Evenepoel de last man standing op de top van een col omdat de plichtplegingen en de interviewronde zo lang duren. Maar dat leidt niet tot ergernis. Sterker nog, Remco houdt steevast de regie zelf in handen, zoals na de rit met aankomst op de Colláu Fancuaya (gewonnen door Jay Vine). Een verantwoordelijke van de organisatie geeft mij een teken om na drie vragen het interview af te ronden. Omdat Evenepoel in deze achtste rit enkele concurrenten nog wat meer tijd heeft aangesmeerd, wil ik nog een vraag stellen. Namelijk of Mas en Movistar tevreden zullen zijn met een podiumplaats in Madrid en daarom eerder een bondgenoot zullen worden. Remco pareert zelf de boze blik van de medewerker in kwestie en zegt hem dat hij deze vraag zonder probleem nog zal beantwoorden. Waarna de man stil afdruipt.
De collega’s van RTBF keren na vijf dagen naar huis en missen daardoor rit zes waarin Evenepoel aan de leiding komt. Pas na tien dagen, na de derde rustdag, maken zij noodgedwongen opnieuw hun opwachting. Bij de start van rit 16 in badplaats Sanlucar de Barrameda probeert de journalist in kwestie zijn achterstand goed te maken en begint hij aan een lang interview met vragen die Evenepoel de voorbije dagen meermaals heeft moeten beantwoorden. Toch blijft Remco, onder een brandende middagzon, rustig staan en geeft de RTBF-journalist waar voor zijn geld. Sterk.
Amper twee keer valt Evenepoel ietwat uit zijn rol. Nog voor de start van de Vuelta in Nederland wanneer hij merkt dat te weinig omstaanders een mondmasker dragen. Zijn reactie lijkt heftig op dat moment maar is eigenlijk volkomen te begrijpen. Enerzijds omdat ploegleider Klaas Lodewyck net positief heeft getest op corona. Anderzijds omdat het heel logisch is dat je al die trainingsarbeid niet door een coronabesmetting in rook wil zien opgaan.
Een tweede momentje is na zijn veelbesproken lekke band in de slotfase van rit 16 naar Tomares, waar Primoz Roglic op de laatste hellende strook voor de finish verrassend in de aanval gaat. Van Evenepoel geen spoor te bekennen. Tot de regisseur een beeld toont van de Belg: hij steekt zijn hand in de lucht, een lekke band. De val van Roglic in de laatste rechte lijn en de winnende sprint van Mads Pedersen zal hij niet zien.
Evenepoel bolt binnen aan de zijde van twee ploegmaats. In principe krijgt hij de tijd van het grootste peloton. Hij reed immers net binnen de veilige zone van de laatste drie kilometer lek. Maar dit werpt toch enkele vragen op: waarom zat Evenepoel zo ver in het peloton toen Roglic aanviel? Was dat daadwerkelijk omdat hij net lek was gereden of was hij niet alert genoeg?
Ik rep me naar de interviewzone in de buurt van het podium en wacht op de uitleg van Evenepoel. Ik zie dat hij discreet overleg pleegt met rechterhand Phil Lowe. Daarna stapt hij op ons af met een andere blik dan de voorbije dagen. Een blik met priemende ogen. Ik vraag nog snel aan de verantwoordelijke van de Vuelta of het klassement intussen officieel is of nog altijd onder voorbehoud. Anders kunnen we geen gerichte vragen stellen. De man schudt het hoofd uit onwetendheid.
-Remco, wat gebeurt er bij het ingaan van die laatste drie kilometer?
‘Platte band’, antwoordt hij ultrakort en gepikeerd, voor het eerst sinds lange tijd. ‘Dat gebeurt er’, terwijl hij ons staalhard in de ogen blijft kijken.
-We konden het niet goed zien op het grote scherm, maar waar zat je toen Roglic aanviel? Had je toen die lekke band al?
‘Euhm, ik zet aan in het midden van het pak, rond positie twintig, dertig en mijn achterwiel gleed gewoon weg. Dan weet je dat je een leegloper hebt.’
-Welke informatie heb jij net gekregen van de organisatie?
‘Dat ik nog altijd leider blijf omdat vandaag de drie-kilometer-regel gold. Als je pech hebt dan krijg je dezelfde tijd als de grootste groep waarvan je deel uitmaakte. Ik ben niet een persoon die gaat faken of valse informatie gaat verzinnen. Ik had goede benen vandaag en wilde zelf graag iets ondernemen.’
Ik zet twee stappen achteruit en meteen word ik overvallen door een zeer vreemd gevoel. Waarom neemt Evenepoel zelf de woorden faken en valsspelen in de mond? Ik heb daar toch geen enkele aanleiding toe gegeven of een aanstootgevende vraag over gesteld? Vanwaar komt dat antwoord dan? Ik check even bij de krantencollega’s, die meegeluisterd hebben, welke indruk zij hebben. Ook zij moeten het antwoord schuldig blijven.
‘We fabriceren nooit een antwoord’, gaat Phil Lowe voort. ‘Ik zeg Remco nooit wat hij moet zeggen. Ik geef wel aan waarover het zou kunnen gaan. We hebben hem nooit mediatraining gegeven omdat we van mening zijn dat natuurlijke antwoorden de beste zijn. Ik had de eerste berichten zien binnenkomen op Twitter en ik heb Remco verwittigd. ‘Denk eraan dat die vragen afgevuurd kunnen worden.’ Hij was op dat moment inderdaad iets te defensief.’
Aan de overkant van de weg roept iemand vanuit het publiek: ‘Hey Remco, that was a nice plan!’ Noem me misschien naïef, maar tot op deze seconde heb ik er nog geen, euh, seconde aan gedacht dat Evenepoel deze lekke band verzonnen zou hebben. Hij zat in de finale inderdaad vrij ver in het peloton en was niet op de afspraak toen Roglic zijn verrassende aanval plaatste.
We checken Twitter en zien hier en daar twijfeltweets over de lekke band. Adam Blythe, analist bij Eurosport, heeft in de uitzending in Groot-Brittannië gezegd dat hij er niets van gelooft. Het filmpje gaat viraal. Geschrokken door de grote impact van zijn woorden, maakt de ex-sprinter een uur later een nieuw filmpje om zijn woorden grotendeels terug te nemen en zijn excuses aan te bieden. Maar het kwaad is geschied, de lekke band zal urenlang hét gespreksonderwerp van de Vuelta blijven.
