Voor Racing Genk zijn het hoogdagen. Club Brugge is net geweest, Gent komt in het weekend en volgende woensdag komt Anderlecht voor de zoveelste match die het titeldebat zal beslissen. Wij zullen weer een sterk voorspellinkje doen : het titeldebat zal vanop de stip worden beslecht door Danny Boffin in de wedstrijd Sint-Truiden-Club Brugge op 27 april. De voorlaatste speeldag is dat, en als STVV wint komt Genk op kop met nog één thuismatch tegen Lokeren voor de boeg.

Dat ze Racing Genk eventueel aan de titel zouden helpen, daarvan liggen alle rechtgeaarde Truienaars al weken wakker. Wij zijn benieuwd hoe ze dat dilemma gaan oplossen. De groten op hun kas geven is een Kanarie bij zijn geboorte meegegeven. Dat is een genetische determinatie waaraan geen trio Cassimans iets kan wijzigen. Maar mag hij daardoor blijdschap brengen in het hart van iemand van Genk ? Dat gaat toch wat ver, niet ?

Genk geeft intussen het voorbeeld van hoe je een voetbalmatch professioneel omkadert. De sfeer in het Fenixstadion doet stilaan denken aan legendarische boksgala’s in Madison Square Garden, waar het publiek net vóór de hoofdkamp tot tegen het dak werd gejaagd door een paar bij een Methodist Church weggeplukte professionele volksopruiers. Wat Genk doet is op dezelfde leest geschoeid. Methodisten zijn trouwens volgelingen van Wesley.

De eerste die wij een vurig pleidooi hebben horen houden voor die Amerikaanse aanpak was Piet den Boer. Lichtjes tot onze verbazing, want Piet was op dat moment commercieel directeur bij FC Tielen. Piet had een in Nederland populaire maar ons volstrekt onbekende schlagerzanger geëngageerd om de boel wat op te zwepen : “Net als in de States willen we het randgebeuren opwaarderen zodat we hele families naar het stadion kunnen lokken.” Helaas waren er die middag in Tielen maar 125 toeschouwers, en toen de zanger zijn eerste noten begon te kwelen vluchtten die alle 125 de kantine binnen. Tielen was niet klaar voor Piet den Boer, noch voor wedstrijden op zijn Amerikaans.

Genk is dat wel. Het is de hoogste tijd om Cisko Kid nog eens te laten optreden. Herinnert u zich die act waarbij een van de danseressen zichzelf tot in de hogere sferen stimuleerde door de hoekschopvlag driftig heen en weer te wrijven over haar geslacht ? Terwijl een verdieping hoger haar blote borsten van links naar rechts flapperden ? Het effect hiervan op de Genkse spionkop was bijna zo hevig als toen Michel D’Hooghe alle eersteklassers verplichtte bij het opkomen der elftallen de Radetzkimars te spelen.

Hier en daar was er toch een puritein, ongetwijfeld een ex-student van een katholieke universiteit, die het optreden van Cisko Kid lichtjes over de grens van het fatsoen vond. Toen aan trainer Boskamp zijn mening werd gevraagd antwoordde Jan dat dit soort spektakel inderdaad niet thuishoorde in een voetbalstadion. Maar tijdens het spreken van die wijze woorden flitste er uit zijn ogen één niet mis te verstane boodschap : meer van dat ! Diezelfde avond klonk het in het Astridpark vóór Anderlecht-Aalst : “Le coup d’envoi sera donné par boer Charel.” Dat was er natuurlijk helemaal over.

door Koen Meulenaere,