Peter t'Kint
Peter t'Kint Redacteur bij Sport/Voetbalmagazine

De vrees voor een nieuwe ‘Kazachse’ tegenslag was ongegrond. Azerbeidzjan was zo ongeveer van het niveau van San Marino.

Woensdag gehoord : ” Spelen onze Rode Klungels alweer vanavond ?” Tegen dat soort imagodeuk moeten de Rode Duivels het tegenwoordig opnemen. Vorige week gelukkig ‘maar’ in het Constant Vanden Stockstadion, zodat het niet te veel opviel dat er slechts twaalfduizend toeschouwers aanwezig waren. Ruim vierduizend minder dan tegen Kazachstan twee maanden geleden, een uur voor de wedstrijd was het verbazend makkelijk parkeren vlakbij het stadion. Wie thuismatchen van Anderlecht bezoekt, sukkelt een pak harder. Nu de plooien met de stad Brussel weer zijn gladgestreken en de komende thuiswedstrijd – gelukkig tegen het veel meer aansprekende Polen – opnieuw in het Koning Boudewijnstadion wordt gespeeld, blijft uitwijken naar de provincie wel een te overwegen optie voor de kleine matchen. Want twaalfduizend man op de Heizel, door de piste ver weg van het veld, dat zijn geen Memorialtoestanden. Al zou zo’n piste die paar halve garen die het nodig vonden om voor de rust Azeridoelman FarhadValiyev met volle waterflessen te bekogelen wel op andere gedachten brengen. Stadionbannen, dat zootje.

Indian summer

Iets meer dan een jaar geleden – op 7 september – werd San Marino op het Kiel warm ontvangen door een stelletje enthousiaste Rode Duivels die uit waren op wraak voor de 1-0-nederlaag van vier dagen eerder in Bosnië. Aimé Anthuenis liet toen voor het eerst Kevin Vandenbergh, die toen al vijf keer was ingevallen, debuteren in de basis, maar het was Timmy Simons die de score openbrak in de 34ste minuut met een strafschop. De Duivels vierden die avond een feestje : 8-0. Goal nummer vijf, kort na de rust, kwam er via een sublieme ingeving van Kevin Vandenbergh.

Woensdag dachten we geregeld terug aan die avond op Beerschot, toen het ook zo’n aangenaam voetbalweer was – Indian summer. Vooraf was er ook weer een 1-0 om te wreken en net als toen stond er maar één ploeg op het veld die kat en muis speelde met haar tegenstander. Veel beter dan hun collega’s uit die dwergstaat in het midden van Italië waren de voetballers uit Bakoe of Karabach immers niet. Even goed georganiseerd als hun collega’s uit Kazachstan, nog een paar plaatsen lager op de ranking, evenmin, dat hadden de Rode Duivels snel door.

In de basis dit keer geen surprise van de chef, tenzij misschien de opstelling van Philippe Léonard. Nog geen echt competitieritme in de benen, wegens laat voor Feyenoord getekend en daar nog niet in de basis. Dat hij woensdag op een voor hem toch lichtjes ongewone centrale positie achterin (ter vervanging van de geblesseerde VincentKompany) geen seconde in de problemen kwam en moeiteloos de negentig minuten vol maakte – een constante bij hem onder RenéVandereycken -, tekent de ‘sterkte’ van de tegenstander, die Stijn Stijnen maar één keer dwong tot een wat moeilijker tussenkomst. Stijnen heeft zich geruisloos opgeworpen tot betrouwbaar sluitstuk en hield nu drie kwalificatiewedstrijden op vier de nul, terwijl hij in de vierde maar één goal pakte. Tegen hoofdzakelijk de zwakkere broertjes in de groep, oké, maar toch een opsteker.

Net als in die thuismatch tegen San Marino was het opnieuw aanvoerder Simons, beter in de verdeling dan tegen Kazachstan, die een door Emile Mpenza afgedwongen strafschop omzette. Niet de eerste goal van een lange reeks als toen, maar dat had wel gekund, want met name Vandenbergh en Mpenza kregen elk nog een paar kansjes. Het was uiteindelijk Vandenbergh, die een doorjagen van Karel Ge-raerts (gelukkig niet zoals tegen Kazachstan begonnen op de flank) in doel verwerkte, voor de neus van zijn spitsbroeder. Moussa Dembele kopte in de slotfase zijn eerste goal voor de nationale ploeg binnen, vooraleer wat ongelukkig uitgesloten te worden. Voor hem geldt hetzelfde als voor Geraerts : godzijdank mocht hij bij zijn invalbeurt centraal spelen en werd het experiment op de flank niet herhaald. Dat laatste was geen cadeau voor zo’n jongen die pas komt kijken en met gemengde gevoelens terug naar Alkmaar afreisde. Ongelukkig verdedigd bij de tegengoal in Servië, en nu een goal én een rode kaart die hem een schorsing kost net nu hij in Nederland in een roes terechtkomt. Want de “duurste aankoop” uit de AZ-geschiedenis slaat nu ook daar gensters, getuigt een groot verhaal met hem in de Voetbal International van vorige week.

Erwin

Neen, de chef had dit keer geen verrassingen uit de mouw geschud : een klassieke 4-4-2 zonder spelers die helemaal anders moesten functioneren dan ze bij hun club gewoon zijn. Het leidmotief voor de rust was : hou het eenvoudig en tracht zo snel en zo hoog mogelijk te storen om zo de technisch niet zo briljante oppositie aan het wankelen te brengen. Met name Ge-raerts, Bart Goor en Anthony Vanden Borre, rechtermiddenvelder, deden dat voor de rust uitstekend. Werden zij toch gepasseerd, dan ruimden in hun rug de verdedigers vakkundig de boel op. Op rechts schakelde CarlHoefkens zich enthousiast in het offensief in, op standaardsituaties deed Daniel VanBuyten hetzelfde. Het leverde een handvol kansen en een leuke uitslag op, 3-0 is er eentje waarmee je tegen dit soort tegenstander naar huis mag terugkeren.

Zijn de offensieve problemen van de Rode Duivels daarmee opgelost ? Uiteraard niet, tegen San Marino en Bosnië thuis lukte het in de vorige campagne ook, met maar liefst twaalf goals in twee matchen. Het is tegen de sterkere tegenstanders dat de nationale aanvallers zo moeilijk doel treffen. Kevin Vandenbergh was er in Servië nog eens dicht bij, maar net niet is niet genoeg.

Titularis tegen San Marino onder Anthuenis en nu voor de derde keer onder Van-dereycken, na basisplaatsen tegen Luxemburg en Saudi-Arabië : is Vandenbergh een spits voor de kleine matchen ? Neen, bewees zijn flits in Belgrado, maar wel een met beperkingen, om te brengen op uitgekiende momenten, als de druk hoog is en er in de zestien kan worden gespeeld. Niet als de ploeg moet wijken en van verder komt. Dan is de zoon van Erwin – Vandereycken had het op de persconferentie per abuis nog over Erwin in plaats van Kevin net iets te traag om op topniveau in de diepte weg te sturen, dan wint hij geen spurtduel tegen een verdediger, en ook net iets te weinig krachtig om tegen een stevige verdediger het duel aan te gaan. Maar bijwijlen kaatste hij goed en in de zestien heeft de spits van Genk een neus voor de goal.

Voor Nieuwjaar wacht de Rode Duivels nog één interland, op 15 november tegen Polen. Dan kunnen Vandenbergh en co thuis écht afrekenen met het syndroom dat de spitsen niet kunnen scoren. Tot dan blijft enige voorzichtigheid geboden, ook al toonde het slotkwartier tegen Servië enige lichtpuntjes en heeft Wesley Sonck dan al hopelijk een succesvolle comeback achter de rug.

PETER T’KINT

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content