Legt Westerlo een tegenstander over de knie, is het meer dan eens Tosin Dosunmu die de kletsen uitdeelt. ‘Je moet snel zijn om in België te voetballen.’

Even laat TosinDosunmu op zich wachten, die middag. Ochtendtraining was er niet voor hem vandaag, neen, voor één keer stond een belangrijker zaak op de agenda : het theoretisch rijexamen ! Enige commotie trekt dan ook door de gangen van het Kuipje als Dosunmu kort na de lunch zijn rode OpelCorsa de parkeerplaats op stuurt. ” Aaaah, hij is er, jongens !”

En ? “Oeoeoeoeoeoew !” Tosin spreidt een hand over zijn lachende gezicht en toont een papier van het examencentrum. Zware overtredingen : 3. Gewone overtredingen : 8. Ai. “Maar het examen gebeurt op een computer in het Nederlands, wat ik maar een beetje begrijp. They don’t do it in English. Dus het was niet eenvoudig. Ik zal nog wat moeten studeren ( grijnst). Straks krijg ik een leraar en in januari ga ik terug.”

Ondertussen rijdt hij toch met de wagen. “Ik heb een rijbewijs, een Nigeriaans, wat ze in Mechelen accepteerden. Maar hier in Westerlo wil de manager dat ik een Europees rijbewijs haal omdat een buitenlands maar zes maanden geldig is. Daarom kreeg ik ook geen auto van de club. Die waarmee ik rij, is van een vriend die in Nederland woont. Maar straks komt hij terug uit vakantie en kan hij mij weer voeren. Ondertussen rij ik, maar alleen in Westerlo, becauseit’s only a very small village ( lacht).”

Drieëntwintig is hij nu, zes jaar ouder dan toen hij via zijn Afrikaanse makelaar Oliseh in België kwam voetballen. “Ik was pas zes maanden terug in Nigeria nadat we drie weken in Italië en Portugal zaten met de nationale ploeg voor een toernooi. Voor de wedstrijd hadden ze mij gevraagd of ik snel was. Ik wist het niet echt, zei ik.” Hij lacht. “Maar als je niet snel bent, kan je in België niet voetballen, zeiden ze. Ondertussen weet ik dat het waar is : je moet snel zijn om in België te voetballen ( lacht).”

Niemand anders dan Jean– PierreKindermans, de perschef van Anderlecht, was het die Dosunmu opwachtte aan de luchthaven en diens eerste ontbijt in België klaarmaakte. “Hij nam mij mee naar zijn gezin en zijn vrouw kocht mij zelfs some things. Hij stond daar ook voor een andere Nigeriaan, die bij Anderlecht ging testen en ondertussen alweer in Nigeria zit.”

Zelf moest Dosunmu bij Molenbeek op proef en aanvankelijk kwam hij er bij de reserven terecht. “We waren reeksen van 200 meter aan het sprinten en daar zag misterAndré(Denul, zijn huidige makelaar, nvdr), die toen BlessingKaku naar RWDM had gebracht, mij. Waw, riep hij, die jongen loopt hier sneller dan al de rest ( lacht) ! Toen Sonck naar GBA ging en Molenbeek degradeerde, mocht ik onder Vandersmissen naar het eerste elftal komen. Daarna, onder Jacobs, bleef ik ook anderhalf jaar in de ploeg staan. Maar in mijn derde seizoen wilden ze dat ik naar China ging omdat ze geld nodig hadden. Dat wou ik niet en mister André ook niet. Dus werd ik een seizoen uitgeleend aan Denderhoutem. Herman, mijn trainer van toen, stuurt nog elke keer een sms’je als ik gescoord heb. Congratulations with your goal ! Elke keer ( lacht). Heel leuk dat hij mij blijft aanmoedigen.”

Dat Dosunmu behalve snelheid ook doelpunten in de voeten heeft, was ook AaddeMos niet ontgaan. Omdat RWDM had verzuimd maanden belastingen te betalen en Mechelen zich daartoe wel engageerde, kwam Dosunmu bij het stamnummer 25 voetballen. “Maar toen ik daar kwam, hoorde ik de spelers klagen. Soms kregen ze geen loon, soms legden ze voor sommigen wat contant geld op tafel. Zelf ben ik financieel nooit in de problemen gekomen. Van de meeste dingen heb ik zelfs geen weet. I didn’t know where I was heading to. Maar, you know, in het leven gaat het altijd om opportunities, kansen.”

Westerlo heette in december de volgende kans. “Ze hebben mij, toen ik in januari bij de groep aansloot, zó warm onthaald. I could blend in the team so easily. Ze behandelden mij als een zoon.”

Met brede grijnzen vertelt Dosunmu, ondertussen gezeten in de stille perszaal, zijn verhaal. Hij laat zich als een alleraardigste gesprekspartner kennen. “In Denderhoutem lachten ze altijd omdat ik iedereen altijd met twee handen een hand gaf en in Molenbeek vroegen ze zich af waarom ik de hele tijd liep te lachen, maar zo ben ik opgevoed : respect tonen voor wie ouder is en altijd positief blijven.”

Ook daarom verliep zijn aanpassing bij de diverse clubs die hij doorkruiste vlekkeloos. Nog tot 2005 loopt zijn contract bij Westerlo. “Maar vóór Club Brugge liet de club mijn manager weten dat ze willen praten over mijn contract. Ik denk dat ze er een jaar bij willen doen. Onlangs belde Kindermans mij weer : dat hij van een manager moest vragen of ik naar China wou. Maar dat zou mister André mij nooit laten doen. Ik moet ook aan de toekomst denken, want na mijn voetbalcarrière wil ik weer studeren. Ik lees graag en ik zou graag iets in het management doen. Alleen al om wegwijs te raken in wat je hier waar allemaal kan doen. In mijn vrije tijd lees ik veel. Romans of tijdschriften die ik uit Nigeria meebreng, niks bijzonders, maar gewoon omdat ik mijn woordenschat wil uitbreiden. Soms ga ik ook wel eens bowlen. In Molenbeek geleerd. Daar had ik veel vrienden die ik kon opzoeken en ik ging er ook vaak naar de kerk. Maar hier in Westerlo komt het er niet van, ook al heb ik veel leuke buren, die mij proberen aan te sporen ( lacht).”

Eenzaam of vervelen ? Neen, daarvoor is Dosunmu te vrolijk. “Ik zit vaak wat te kletsen met de buren of we eten samen iets. Soms, it’s funny, maar ik zal je de waarheid vertellen, lig ik héél vroeg in bed. Je mag het aan CheikGadiaga vragen. Met hem woonde ik samen in Molenbeek. Tien uur, negen uur ga ik soms slapen. I don’t know, maar ik ben het zo gewoon. We moesten in Nigeria altijd vroeg op om naar school te gaan, dus we gingen ook altijd vroeg slapen.”

Bij het naar buiten gaan gooit hij er nog een zoveelste grijns achteraan en met zíjn twee handen schudt hij onze ene hand – “it was nice talking to you”. En weg rijdt hij. Een lachende Nigeriaan in een doordeweeks Corsa’tje met Nederlandse nummerplaat en een rijbewijs waarvan hij weet dat het niet helemaal geldig meer is. Maar daar had een Belg zich in Nigeria ook niks van aan getrokken. Of wat had u gedacht ?

door Raoul De Groote

‘In mijn vrije tijd lees ik veel.’