Augustus 2001. Jean-Pierre Detremmerie stelt de nieuwe spelers voor, onder wie Zoran Ban, teruggekeerd van Genk. “Wij ontvangen Zoran met open armen, hij is hier thuis.” Na een sterke eerste competitiehelft komt Ban door de terugkeer van Mbo Mpenza na nieuwjaar echter nog zelden van de bank af. Als een jaar later Lorenzo StaelensHugo Broos opvolgt, maakt die snel duidelijk dat hij de Kroatische aanvaller niet langer als titularis beschouwt. “Voor de reservenmatch tegen Antwerp stond ik niet op de lijst. Mooi, dacht ik, dan mag ik mijn het eerste mee. Maar neen, ook op die lijst vond ik mijn naam niet terug. Ik liep langs bij de trainer voor een uitleg. Hij vertelde me dat hij niet tevreden kon zijn over mijn inspanningen op training. Daarenboven vond hij mijn reactie in het duel met Gent van het weekend voordien ongepast. Toen liep ik naar de kleedkamers zonder de supporters te groeten. Waarom zou ik dat moeten doen als ik niet gespeeld heb ? Staelens’ uitleg kon me niet overtuigen. Dan hoorde ik nog liever dat ik vijfde aanvaller was, dat is een sportieve keuze. Als hij vindt dat andere spelers beter zijn, moet ik me daarbij neerleggen. Keeperstrainer Didier Vandenabeele, bevestigde dat Staelens dacht dat heel de spelersgroep tegen mij is. Dat raakte mij diep.”
Inmiddels deed Moeskroen Ban een aanlokkelijk voorstel. De club zou één jaar van zijn nog twee jaar doorlopende uitbetalen en Ban vrij laten gaan; Ban zou het tweede contractjaar dus laten vallen . “Ik stemde toe, want ik respecteer de voorzitter en begrijp de situatie”, aldus de speler. “Ik wou geen herrieschopper zijn. In tussentijd mocht ik blijven meetrainen met de B-kern onder leiding van Geert Brouckaert. We speelden op training eens een partijtje tussen A en B-kern, maar zoals afgesproken mocht ik niet meedoen. Geen probleem. Op een dag wou ik individueel bijtrainen in de fitnesszaal. De afgevaardigde verbood me echter de toegang. Orders van de trainer, zo luidde het. Ik moest het stadion verlaten. Waarom toch, ik ben toch geen terrorist !
“Maar goed, ik ben huiswaarts gekeerd. Nog nooit in mijn leven voelde ik me zo slecht. Zo’n behandeling had ik niet verdiend. Dus belde ik de voorzitter, maar die was niet bereikbaar. Dan maar contact opgenomen met de secretaris, om te zeggen dat ik niet meer akkoord ging met de voorgestelde regeling. Waarom zou ik Moeskroen immers zo’n cadeau doen als ze mij zo vernederden ? Wat me vooral stoort is dat ze mij in mijn eer proberen te krenken. Eerst geven ze mijn nummer 11 aan Gregoire. Maar erger, op de ploegfoto merkte ik dat ze mijn hoofd weggeveegd hadden en dat van Pascal Renier erop gezet. Op mijn lichaam ! Om je te bescheuren van het lachen !
“Nee, ik blijf hier lekker nog twee jaar zitten. Betaald worden zonder te moeten voetballen, en ondertussen mooi voor de kinderen kunnen zorgen. Mijn dochtertje loopt hier school. Ik ben 29, ik heb tijd.”
door Daniel Devos
