14 april 2019, Tiger Woods wint de Masters op het iconische domein van Augusta National. Zijn eerste major na elf jaar droogte. Na een pijnlijke val van zijn sokkel, privé en sportief. Reconstructie van de grootste comeback van deze eeuw.
‘Waar was je op het moment dat Tiger Woods de Masters van 2019 won?’ Voor golffanaten en Amerikaanse sportliefhebbers een vraag die ze moeiteloos kunnen beantwoorden. Elf jaar nadat hij op de US Open van 2008 zijn veertiende majortoernooi won en vervolgens door een diep, stoffig dal kroop, hees Tiger Woods zich op 14 april 2019 opnieuw op zijn troon. The Greatest of All Time, (nog) niet inzake gewonnen majortoernooien – daar zwaait Jack Nicklaus de plak met achttien stuks -, wel inzake impact op de golfsport.
Toen hij in 1997 met een eerste zege op de Masters, op zijn 21e als jongste ooit, zijn doorbraak kende als professioneel golfer, zorgde Woods voor een revolutie. Hij globaliseerde en commercialiseerde de sport, maar ook sportief drukte hij zijn stempel: het werd allemaal atletischer. Nu lijkt het de normaalste zaak dat golfers de gym in trekken en een heel team van specialisten (van een psycholoog over een voedingsdeskundige tot een fitnesscoach) rond zich verzamelen, maar eind jaren negentig en begin jaren 2000 was Tiger Woods op dat vlak een pionier. Als Afro-Amerikaan bovendien, ook daarin bleek hij een game changer.
Met zijn onberispelijke imago, intelligent uitgespeeld door Nike, wist de Californische zoon van een ex-Viëtnamveteraan diverse generaties te inspireren. Van de jongeren die zich spiegelden aan zijn larger than life-persona, zijn atletische vermogen en winnaarsmentaliteit, tot de ouderen die met open mond keken naar zijn talent op het golfterrein, zijn zakelijke instinct ernaast en zijn enorme gedrevenheid op beide domeinen.
Het maakt dat in het huidige, fel verjongde deelnemersveld van de PGA en European Tour velen dwepen met Woods als jeugdidool. Zoals onze eigen Thomas Pieters en Thomas Detry. ‘Iedereen gunde hem die comebackzege in Augusta National. Voor de jonge generatie was hij hét idool. Ik denk zelfs voor de oudere generaties. Hij heeft de golfsport commercieel interessant gemaakt én sportief veranderd’, vertelde Detry ons vorige zomer.
Mooi maar meedogenloos
Maar er was een andere kant van Woods, die door zijn successen vaak door de vingers gezien werd, of zelfs vergoelijkt: zijn niets ontziende killerinstinct. ‘ He’s the toughest bastard who ever played the game. Alle verhalen over hoe hij milder geworden is, neem je maar beter met een korrel zout’, zei Rick Beem, een bekende golfcommentator recent in vakblad Golf Digest.
Tiger Woods groeide als enig kind op onder het strenge oog van een ex-militair, zijn pa Earl Woods. Het verklaart voor een stuk zijn egocentrische en monomane karakter. Thomas Pieters hoorde de verhalen ook van collega’s: ‘Tiger Woods had tijdens zijn hoogdagen een intimiderende persoonlijkheid. Daar wilde je echt niet naast staan. Dat dwong hij af door zijn prestaties en zijn killerblik.’
Tijdens een wedstrijd is hij zo gefocust dat hij geen enkele vorm van small talk met de collega’s toelaat. Hij sleept de grootste drommen fans in zijn zog: telkens wanneer hij een fantastisch shot uit zijn mouwen schudt, stijgt een storm van gejoel op, die de concurrenten op het terrein de stuipen op het lijf jaagt. Ze weten: Tiger is coming! Dat was vorig jaar, bij zijn triomf op de Masters, niet anders.
Het is die donkere kant van zijn persoonlijkheid die eind 2009 plots uitgespeeld werd in de media. Toen zijn buitenechtelijke escapades aan het licht kwamen. Een seksverslaving, heette het. En door de bubbel van de roem geen enkele voeling meer met ethische normen in onze samenleving. ‘Ik dacht dat ik met alles weg kon komen, dat al die regels niet telden voor mij, ‘ gaf hij toe tijdens een pijnlijke persconferentie begin 2010.
Rugproblemen maakten dat Tiger vanaf dat miserabele jaar 2010 zijn topniveau steeds verder uit zicht zag glijden. In 2014 onderging hij een eerste operatie om van zijn hernia af te geraken… er zouden nog drie operaties volgen. Vele analisten bestempelden hem in die periode als verleden tijd.
Door de pijn in rug en benen geraakte hij ook verslaafd aan pijnstillers. Een neveneffect daarvan zagen we in mei 2017, toen hij slapend achter het stuur van zijn wagen werd aangetroffen. Beelden van een gedrogeerde en verlepte Tiger Woods gingen de wereld rond. Een dieptepunt. Hij tuimelde uit de top 1000 van de wereldranking.
Comeback
2018 luidde de wederopstanding in, na een vierde ingreep aan de rug – met een geïmplementeerde tussenwervel – en een vernieuwde manier van golfen. Een zesde plek op The Open, een tweede plek in de PGA Championship en winst in de Ryder Cup met Team America bleken de voorbode van de ultieme comeback in 2019: winst in een major. Op het mythische domein van Augusta National, waar het in 1997 allemaal begon voor hem.
Toen viel hij er als coming man in de armen van zijn vader Earl. 22 jaar later spurtte Tiger zelf naar zijn kinderen Sam en Charlie. Grootse, oprechte emoties. Omdat hij al die doemdenkende criticasters lik op stuk kon geven, maar vooral immens blij dat hij aan zijn kinderen kon tonen dat hun papa een winnaar is.
‘Zij hadden alleen gezien hoeveel fysiek leed de sport me berokkende en ze wilden me nooit meer die pijn zien lijden. Dat ik hen nu kon tonen welk moois ik zovele jaren eerder had ervaren, maakt me nog het meest blij’, aldus Woods na zijn zege op de Masters.
De dramatische wending die zijn leven kreeg, privé en professioneel, én die emotionele wederopstanding in 2019 maken het verhaal compleet. Heroïek waar de Amerikanen zo van smullen. Ook op zijn 44e is Tiger Woods de bestbetaalde en populairste golfer op deze aardbol.
Voor Woods resten er nog twee doelen, waarvoor hij de pijn verbijt: de achttien majors van Jack Nicklaus verbeteren en deelname aan de Olympische Spelen. ‘Tokio wordt mijn laatste kans’, verklaarde Woods al. Het uitstel door de coronacrisis nu blijkt zowel een vloek als een zegen voor hem. Volgend jaar zal hij 45 zijn, dat is oud in het steeds dynamischer ogende golfwereldje. Anderzijds sukkelde hij de voorbije maanden weer met zijn rug, topprestaties leken er niet meteen aan te komen…
De PGA besliste dat er tot tenminste einde mei niet meer gegolfd zal worden. Zijn geliefkoosde Masters verhuizen wellicht naar midden oktober, tijd voor Tiger om rug en knieën te laten rusten. Hij focust nu op de Tiger Woods Ventures, zijn zakelijk imperium waarmee hij dezer dagen onder andere (technische) ondersteuning biedt voor het thuisonderwijs. En op een liefdadigheidswedstrijd tegen Phil Mickelson, later deze maand. Een prestigeduel zonder publiek dat live uitgezonden wordt op tv en dat geld in het laatje moet brengen voor onder meer de bestrijding van het coronavirus.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
