De Belgian Cats hebben er een bewogen jaar opzitten. Julie Vanloo en Hanne Mestdagh hadden het onder meer over de Olympische Spelen, Eddy Demarez en de toekomst bij KW.be.
De weg die de Cats al aflegden, mag gezien worden. Maar er zat meer in. Zijn jullie trots of hebben jullie eerder gemengde gevoelens?
Vanloo: ‘Toch eerder dat tweede.’
Mestdagh: (knikt) ‘We beseffen heel goed dat dit a once in a lifetime kan zijn. Er mogen maar twaalf landen aan de Spelen deelnemen. Onze vijver is zoveel kleiner dan een grootmacht als Rusland. Dan besef je: dit is straf. Maar we hadden gerust een medaille of twee meer mogen hebben. Dit zal een proces van jaren zijn. Nu overheerst nog de ontgoocheling. We spreken over de verloren kwartfinale op de Spelen tegen Japan (dat zilver behaalde, red.), maar de maand ervoor hadden we op het EK in de finale moeten staan en in 2018 verloren we op het WK in Tenerife ook al de kleine finale.’
En dan komen jullie terug van Tokio en staat het hele land op zijn kop door de uitspraken van Sporza-journalist Eddy Demarez.
Vanloo: ‘Het was cafépraat, hé. Als ik met vrienden op café zit, kom ik dat vaak tegen. Dan komen venten die al vijf pinten op hebben naar mij en krijg ik sowieso de vraag: wie is er eigenlijk allemaal voor de vrouwen bij de Cats? Dat is lage machopraat.’
Mestdagh: ‘Zou iemand dat ooit zeggen van de Belgian Lions? Van de Rode Duivels? Van de Red Lions? Bij vrouwen kan dat allemaal zomaar. Met dat seksisme waarmee je als vrouwenatleet te maken krijgt, daar had ik het moeilijk mee. Surf maar eens naar de Instagrampagina’s van WNBA-speelsters. Dan kom je gegarandeerd commentaren tegen als: ga terug naar je keuken. Ik wil maar zeggen: ik vind het moeilijk dat we zelfs nu nog, in 2021, …’
Vanloo: ‘… in zo’n bekrompen mindset zitten. Er zijn na die uitspraken zoveel hashtags verschenen als equality en neen tegen racisme. Maar daar ging het helemaal niet over! Het ging over wat Hanne zonet zei.’
Mestdagh: ‘Respect voor vrouwen.’
Vanloo: (knikt) ‘Respect voor hoe wij als vrouw zijn.’
Terug naar het sportieve luik: Parijs 2024.
Vanloo: ‘We zullen zien of we er geraken, hé.’
Mestdagh: ‘De weg is heel lang, want in twee jaar tijd moeten we op vier tornooien presteren. Ik geloof dat het mogelijk is. Maar we zijn nu enkele veranderingen aan het doormaken, met een nieuwe coach en een nieuwe generatie jonge speelsters. We zullen moeten zien hoe dat loopt.’
Vanloo: ‘Die nieuwe, frisse wind van jonge speelsters doet deugd en was na afgelopen zomer ook wel eens nodig. Maar basketbal is een ploegsport. Het moet allemaal werken: de coach, geluk met de loting… Ik ben daar heel nuchter in. Als het lukt en men mij voor een belangrijke rol in het team wil, zie ik Parijs zeker zitten. Maar niet als het is om de shoot-out van iemand te doen, daar heb ik geen tijd en energie meer voor.’
Lees het volledige interview op KW.be.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier