Nooit verdeelde een Amerikaanse president meer de Verenigde Staten dan Donald J. Trump (74). Niet alleen in de politiek, ook in de sport. Ook daar werd/wordt hij door sommigen aanbeden en door velen verafschuwd. In aanloop naar de presidentsverkiezingen een overzicht van Trumps brokkenparcours in de sport, gelardeerd met vele gênante stunts en mislukkingen.
1. ‘Actieve’ (ex-)sporter
‘Ik had een professionele baseballspeler kunnen worden.’ Zo schreef Donald Trump het in 2004 zelf neer in een boek, pochend over zijn atletische prestaties tijdens zijn high school-periode (1959/64) aan de New York Military Academy. Daar blonk hij naar eigen zeggen uit in American football en vooral in baseball. ‘Ik was de beste speler, zelfs kapitein van het high schoolteam.’ Later deels bevestigd door zijn klasgenoten, die hem omschreven als een ‘grote, atletische, intelligente pitcher ( de speler die de bal werpt in het baseball, nvdr). Niet dé, maar een van de beste op school.’
Op die Military Academy kreeg Trump bijnamen als DT, Don en… The Ladies Man – vanwege zijn haantjesgedrag tegenover de meisjes. En sprak hij dan al over zijn ambitie om in de voetsporen van vader Fred, een vastgoedmagnaat, te treden. Plan A was zijn vader opvolgen. Plan B prof worden bij de Philadelphia Phillies, een club uit de Major League Baseball. Vreemd genoeg speelde Trump, ondanks zijn zelfverklaard groot talent, nooit baseball in het collegeteam van de Universiteit van Fordham, New York, waar hij twee jaar studeerde. Volgens Don omdat hij er geen toekomst (geld) in zag. ‘Spelen voor alleen de liefde voor het spel was niets voor mij.
In een tv-interview met NBC vertelde hij dat zijn Tour de Trump binnen de tien jaar even groot als de Tour de France zou worden.
Trump koos voor twee andere sporten: squash en tennis, zonder veel succes, noch voor hem, noch voor zijn collegeteam. Hij liet dat ook vallen toen hij voor zijn derde collegejaar naar de Wharton School of Finance van de Universiteit van Pennsylvania trok. Daar maakte hij ook nooit deel uit van het gerenommeerde Quakers-baseballteam. Mede omdat Don elk weekend naar New York terugkeerde, om er in het vastgoedbedrijf van vader Fred te werken. Die jaren (1967/68) kwam Trump ook in aanmerking om als soldaat te gaan vechten in Vietnam. Hij kreeg echter telkens een uitzondering, wegens zogenaamde ‘botsporen’ in zijn hiel. Speelde hij daarom nooit meer baseball? Fakete hij die blessure? Of was hij niet goed genoeg voor de Quakers? Trump heeft altijd geweigerd daarop te antwoorden.
Aan Penn University startte DT wel met golf, beter passend bij zijn imago als rijkeluiszoon, en vandaag nog altijd zijn grote hobby. Amerikaanse media houden zelfs nauwgezet bij hoeveel dagen Trump sinds 20 januari 2017, de start van zijn presidentschap, op een van zijn negentien golfresorts heeft gespendeerd: liefst dertig procent. The Donald trekt zich van die kritiek echter niets aan, laat zich zelfs graag fotograferen terwijl hij golft. Extra reclame voor zijn resorts die een derde van het inkomen van de familie Trump genereren, maar waarvan velen ook verlieslatend zijn. Zo probeerde hij in 2018 druk uit te oefenen op de Amerikaanse ambassadeur in Groot-Brittannië om The British Open in zijn Schotse Turnberry-resort te laten plaatsvinden, zonder succes.
2. (Ex-)eigenaar van een Americanfootballclub
Begin jaren tachtig had Donald Trump via zijn vader al een stevig fortuin opgebouwd en kocht hij een Americanfootballteam, de New Jersey Generals, een ploeg uit de pas opgestarte US Football League. Kostprijs: negen miljoen dollar – volgens Trump vijf miljoen.
Hij had, vertelde hij in 1984, toen voor vijftig miljoen dollar ook eigenaar van de Dallas Cowboys uit de veel grotere NFL kunnen worden, maar sloeg dat af. ‘Ik heb medelijden met de arme stakker die Cowboys zal kopen. Als ze winnen, so what, ze winnen al jaren. Als ze echter verliezen, zal hij bekend staan als een loser.’
Trump vond de New Jersey Generals een betere investering. Hij schoot die echter zelf aan flarden, door als drijvende kracht het USFL-seizoen vanaf de lente van 1986 naar de herfst te verschuiven, samenvallend met het NFL-seizoen. ‘Als God football in de lente had gewild, dan zou hij geen baseball gecreëerd hebben’, aldus Trump. In werkelijkheid dacht hij dat de USFL zo kon samensmelten met de NFL, zodat hij heel goedkoop in de NFL kon raken. Een kapitale fout: veel franchises uit de USFL verhuisden naar kleinere steden, om de concurrentie met de NFL in de big markets te vermijden. Dat deed de tv-zenders echter afhaken, waardoor het seizoen 1986 geschorst werd. Het bleek zelfs het definitieve einde van de league.
Via Trump werd nog een antitrust lawsuit-rechtszaak aangespannen om het monopolie van de NFL aan te klagen. De USFL kreeg gelijk, maar in plaats van de geëiste 567 miljoen kreeg het in 1990 een symbolische 3,76 dollar ter ‘compensatie’… Een smadelijke nederlaag die Trump afdeed als ‘ small potatoes‘. Nog pijnlijker werd het toen de Dallas Cowboys in de daaropvolgende drie decennia van de boom in de NFL profiteerden om tot ’s werelds meest waardevolle sportclub uit te groeien, volgens de laatste ranglijst van het zakenmagazine Forbes geschat op 5,5 miljard dollar…
In dat licht moet ook Trumps haat-liefdeverhouding met de NFL gezien worden. Een league met weliswaar zeventig procent zwarte spelers, maar met nauwe banden met het leger, met een veelal conservatief, rechtsgezind, republikeins publiek, en met hoofdzakelijk blanke eigenaars die Trump (al dan niet stilzwijgend) genegen zijn. Zoals Robert Kraft van meervoudig Super Bowlkampioen New England Patriots, die hij in 2017 ontving op het Witte Huis. De (ex-)ploeg ook van superster Tom Brady met wie Trump al sinds 2002 goed bevriend is en vaak golft.
Veel minder lovende woorden had de president de laatste jaren voor de zwarte spelers die knielden tijdens het Amerikaanse volkslied. In gang gezet door Colin Kaepernick, de quarterback van de San Francisco 49ers, in het najaar van 2016. Trump beschuldigde hem van een gebrek aan respect voor de Amerikaanse vlag. Kaepernick werd als een paria weggezet en kreeg geen contract meer in de NFL, mede omdat de blanke clubeigenaars bang waren voor Trumps reactie.
Sportgigant Nike ging echter vol achter Kaepernick staan met opvallende reclamecampagnes. En tijdens de oplaaiende Black Lives Matter-protesten van de afgelopen maanden kreeg Kaepernick nog meer een heldenstatus. Zelfs NFL-baas Roger Goodell verklaarde dat de NFL racisme en de systematische onderdrukking van zwarten veroordeelt. Dat de NFL spelers aanmoedigde om hun stem te laten horen en vredevol te protesteren. En dat de NFL fout was geweest om in het verleden niet naar spelers te luisteren. Weliswaar zonder zich te verontschuldigen tegenover Kaepernick, uit vrees voor een rechtszaak.
3. Bokspromotor
In de late jaren tachtig organiseerde Trump in het naar hem genoemde Plaza Hotel & Casino in de gokstad Atlantic City, New Jersey, geregeld prestigieuze bokskampen, als partner van de beroemde, excentrieke matchmaker Don King. Weliswaar officieel als gastheer, niet als officiële promotor van de gevechten, want dat zou tot belangenvermenging hebben geleid, als eigenaar van casino’s. En daar was het Trump om te doen: via weddenschappen véél geld verdienen aan de boksmatchen.
Zoals die in juni 1988, het fameuze gevecht om de wereldtitel bij de zwaargewichten tussen de pas 21-jarige Mike Tyson en Michael Spinks. Een ultrakorte kamp want Iron Mike sloeg Spinks al na 91 seconden knock-out. Voor Tyson misschien wel hét hoogtepunt van zijn carrière, met toen 35 zeges vs. 0 nederlagen. Voor de vernederde Spinks, die voor de kamp al doodsbenauwd was, de allerlaatste keer in de ring als profbokser.
Het leverde Tyson ruim 20 miljoen dollar op, Spinks 13,5 miljoen en Trump 16 miljoen: hij betaalde 11 miljoen voor de kamp, maar verdiende 12 miljoen aan 21.785 verkochte tickets (waarvan 1500 dollar voor een zitje naast de boksring) en 15 miljoen via weddenschappen in zijn casino’s. Extra lokmiddel: de tachtig beroemdheden ( Jack Nicholson, Elizabeth Taylor, Barbra Streisand, Sean Penn, Madonna…), die hij met privéhelikopters vanuit New York liet overvliegen. Voor de kamp én een exclusieve cocktailparty, georganiseerd door zijn toenmalige vrouw Ivana.
Trump wierp zich nadien kort op als de nieuwe financiële adviseur van Mike Tyson, profiterend van een geschil tussen Tyson en diens manager. Hij steunde Iron Mike ook toen die veroordeeld werd voor verkrachting. The Donald stelde zelfs voor om Tysons gevangenisstraf uit te stellen, zodat die een kamp kon vechten tegen Evander Holyfield, waarvan een deel van de opbrengsten naar slachtoffers van verkrachting zouden gaan.
Amechtige pogingen om zijn noodlijdende casino’s in Atlantic City (Plaza, Castle, Taj Mahal) te redden. In april 1991 vond, na felle financiële disputen tussen Trump en de promotoren, zo nog The Battle of the Ages plaats, tussen Evander Holyfield en George Foreman. Tevergeefs, want Trumps drie casino’s gingen de daaropvolgende jaren een voor een failliet.
In het Taj Mahal Casino hield Trump halfweg jaren negentig wel nog een groot diner ter ere van Muhammad Ali. Die had van de miljardair echter geen hoge dunk en fluisterde die avond in het oor van zijn biograaf Thomas Hauser: ‘Trump is niet zo big als hij denkt .‘ Zoals ze hem later ook omschreven als ‘een mentaal onstabiele narcist met fascistische ideeën’. Een narcist met steeds wisselende meningen, passend in zijn kraam van de dag. Want hoewel hij bevriend bleef met de tot de Islam bekeerde Mike Tyson (die Trump openlijk steunde voor de verkiezingen van 2016) en hij ook quotes van Muhammad Ali vele keren gebruikte op Twitter, haalde de toenmalige presidentskandidaat eind 2015 uit naar zittend president Barack Obama omdat die ‘moslims als sporthelden’ genoemd had. ‘Over welke sport en over wie heeft Obama het eigenlijk? Is hij zich aan het profileren?’
In zijn verkiezingscampagne pakte Trump ook graag uit met de steun van bokser Floyd Mayweather. Zelfs toen in aanloop naar de verkiezingen het geluidsfragment met zijn beruchte ‘ Grab them (vrouwen) by the pussy‘-quote openbaar werd gemaakt, zag Mayweather daar geen graten in. ‘Kleedkamerpraat onder mannen, niets mis mee’, zei de bokser die verschillende keren in opspraak kwam wegens fysieke agressie tegenover vrouwen.
Al even controversieel waren Donald Trumps avonturen in het worstelen. Ook die ‘gevechten’ – onder meer WrestleMania, het grootste pay-per-viewevent van het jaar – bracht hij eind jaren tachtig naar Atlantic City. En ook daarna bleef The Donald een verwoed supporter, met als hoogtepunt The Battle of the Billionaires in 2007. Daarin nam hij met een professionele worstelaar aan zijn zijde het zélf op tegen Vince McMahon, de voorzitter van World Wrestling Entertainment. Een even fake als gênante ‘partij’. Uiteraard gewonnen door Trump, die vervolgens McMahons haar mocht afscheren, live op tv. Zes jaar later werd de miljardair beloond voor zoveel ‘moed’, met een opname in de WWE Hall of Fame.
Ook tijdens kampen van de Ultimate Fighting Championship, de grootste mixed-martial-arts-bond, is Trump geregeld te zien, als goede vriend van UFC-voorzitter Dana White.
4. Wielersponsor
Elke keer als Eric Vanderaerden Donald Trump ziet, moet hij terugdenken aan de 14e mei van 1989: de laatste etappe van de eerste… Tour de Trump, een naar hem genoemde wielerronde. Vanderaerden was in de slottijdrit op weg naar de eindzege, tot een motard hem aan een rotonde de verkeerde kant opstuurde. Zo wipte de Noor Dag Otto Lauritzen, mede dankzij een toen revolutionair triatlonstuur, over hem in het klassement. Volgens Vanderaerden opgezet spel, want Lauritzen maakte deel uit van de Amerikaanse 7Elevenploeg. ‘En toen al was het America First…’, aldus Vanderaerden.
De wielerronde, die een equivalent van de Tour de France moest worden, was een idee van de Amerikaanse sportjournalisten John Tesh en Billy Packer. Toen zij Trump voorstelden om in ruil voor zijn dollars de wielerronde naar hem te noemen, viel de vastgoedmagnaat naar eigen zeggen eerst van zijn stoel: ‘Is dit een grap? De media gaat me dooddoen als we die naam gebruiken!’ Tot de narcist in Trump zich al een halve minuut later bedacht: ‘Mijn naam is de grootste troef! Dit wordt een succes! De kritiek van de media nemen we er wel bij.’
Zo vond begin mei 1989 de eerste Tour de Trump plaats, tien ritten tussen New York en – uiteraard – het Trump Plaza Hotel & Casino in Atlantic City. Met acht profploegen en elf amateurteams die 250.000 dollar konden opstrijken (de hoogste prijzenpot na de Tour), in luxehotels sliepen en met limousines werden vervoerd. Het Nederlandse Sauna Dianateam, gesponsord door een bordeel, moest zijn bidons met een halfnaakte vrouw wel inleveren – not done in het puriteinse Amerika.
Trump zelf daagde slechts enkele keren op en bleek ook geen fluit van wielrennen te kennen. Hij vergeleek racefietsen met ruimteschepen, fronste de wenkbrauwen toen Eric Vanderaerden zei dat hij al de Tour of Flanders en Paris-Roubaix had gewonnen. Toch pochte The Donald in een tv-interview met NBC dat zijn wielerronde binnen de tien jaar even groot als de Tour de France zou worden. Een gesprek waarin hij ook een politieke carrière afzwoer: ‘Geen interesse, want ik spreek altijd de waarheid en dat kan je als politicus niet’ – het kan verkeren…
De waarheid was toen dat Trump zijn financiële engagementen, goed voor 750.000 dollar, nooit zou nakomen. Hij dacht dat hij dat zou terugverdienen met sponsorinkomsten, maar hoewel de race eerst veel media-aandacht genereerde, stierf de belangstelling langzaam uit, bij een gebrek aan een wielercultuur in de VS. Onder de weinige toeschouwers ook vaak betogers tegen de miljardair uit New York, protesterend met borden als ‘ Trump = Lord of the Flies‘ (bijnaam van de duivel), ‘ Die Yuppie $cum!‘, of ‘ Hungry? Eat the Rich!‘
Geplaagd door zijn eigen financiële problemen trok Trump er al na de tweede editie in 1990 de stekker uit. De organisatoren vonden met het chemiebedrijf DuPont wel een andere naamsponsor en zouden de ronde nog vijf jaar in leven houden, met onder meer Greg LeMond en Lance Armstrong als winnaars.
5. Boeman van de NBA
In 1992 bedacht Donald Trump amen met basketbal- agent Leonard Armato een nieuwe stunt: een een-tegen-eenduel tussen ex-NBA-iconen Julius Erving (toen al 41) en Kareem Abdul-Jabbar (44) in zijn Taj Mahal Casino in Atlantic City. Genaamd: Clash of the Legends. Al bleek van een clash amper sprake: het werd een saaie vertoning tussen twee oudjes die hun beste tijd achter de rug hadden.
Meer entertainment moest een soortgelijk duel in 1995 opleveren, genaamd War on the Floor, van weer zijn Taj Mahal Casino. Hoofdrolspelers: actieve vedetten Hakeem Olajuwon en Shaquille O’Neal, die het in de NBA-finale tegen elkaar hadden opgenomen. Zij kregen elk een miljoen dollar voor hun optreden, gesponsord door Taco Bell. Volgens Trump ‘ the most fabulous event Atlantic City has ever seen‘, maar dat event viel in het water toen Olajuwon de dag ervoor afhaakte wegens een rugblessure. Een furieuze Trump insinueerde dat de NBA er iets mee te maken had, al kon hij dat nooit staven.
Tussen The Donald en de NBA kwam het later nooit meer goed. Met name omdat de NBA zich het laatste decennium als progressieve league profileerde. Met 81 procent zwarte spelers die in het antiracismedebat steeds meer hun stem lieten horen. Vooral supersterren LeBron James en Stephen Curry, gesteund door invloedrijke coaches als Steve Kerr en Gregg Popovich, wierpen een dam op tegen Trump. James had in 2016 al openlijk Hillary Clinton gesteund in aanloop naar de presidentsverkiezingen en weigerde na zijn NBA-titel met Cleveland in 2016 naar het Witte Huis te gaan. Gevolgd door Curry toen die met zijn Golden State Warriors de twee volgende titels veroverde. Al trok Trump naar eigen zeggen die invitaties zelf in… Waarop James hem repliceerde met de intussen legendarische tweet: ‘ U bum. Going to White House was a great honor until you showed up!‘
De jongste maanden botste het tussen de NBA en Trump meer dan ooit, door de Black Lives Matterprotesten voor en tijdens het hervatte seizoen in Orlando. LeBron James richtte zelfs de More Than A Vote-beweging op om zwarten ervan te overtuigen dat hun stem meer dan ooit telt tijdens de komende verkiezingen. Voor The King is Trump uit het Witte Huis krijgen zelfs even belangrijk als zijn pas gewonnen NBA-titel met de LA Lakers. Volgende woensdag zullen we weten of James in zijn missie geslaagd is.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
