Emma Meesseman kroonde zich donderdagnacht tot WNBA-kampioen én werd uitgeroepen tot MVP van de finals. Drie vragen aan Jonas Creteur, redacteur van Sport/Voetbalmagazine.
Hoe moeten we Meessemans prestatie inschatten?
“Als iets uitzonderlijks. Een statistiek om dat te illustreren: sinds de WNBA in 1997 werd opgericht, ging de MVP-titel van de finals slechts twee keer níét naar een Amerikaanse: naar de Australische Lauren Jackson in 2000 en nu, 19 jaar later, naar Emma Meesseman, als eerste Europese speelster. In een competitie die, in tegenstelling tot de meer internationale getinte NBA, gedomineerd wordt door Amerikaanse speelsters, zegt die bekroning zeer veel.
“Meer dan verdiend ook, als topscorer in de finale (gemiddeld 17,8 punten in vijf matchen) en in de hele play-offs (19,3 punten in negen wedstrijden). Bovendien aan een afwerkingspercentage van ruim vijftig procent, ook van haar driepunters. In de beslissende game five van donderdagnacht mikte Meesseman zelfs 9 van haar 13 shotpogingen raak.
“Onder hoogspanning dát neerzetten, met beslissende korven in het derde quarter (11 punten) en in money time, plus ook een ijzersterke defense (twee steals en twee blockshots), dat is alleen de echte topspeelsters gegeven. Bovendien met enkele fenomenale bewegingen, waarvoor zelfs Bradley Beal en John Wall, de NBA-sterren van de Washington Wizards, op de banken gingen staan.
“Tijdens de play-offs deed Meesseman me daarom vaak denken aan die nog grotere NBA-vedette, Kevin Durant. Ook zo’n unieke, veelzijdige ‘unicorn/eenhoorn’-speler, door wiens aderen ijswater stroomt, zoals bij Meesseman. Ze werd niet toevallig de voorbije weken omgedoopt tot Emma Play-Offs en Emma Bucket. Omdat ze, cool als altijd, er stond op de belangrijkste momenten.
“De bijzonder lovende woorden van haar Mystics-teamgenote Elena Delle Donne, de MVP van het reguliere seizoen, waren ook veelbetekenend, over hoe de Belgische Washington de hele play-offs lang ‘on her back‘ had gedragen. Mede uit noodzaak, door de herniablessure van Elena Delle Donne.
“Niet toevallig tweette ESPN Women een gif waarin Meesseman als ‘The Missing Link’, het ontbrekende stukje in de puzzel van de Mystics werd geklikt. Zij was dé sleutel tot de WNBA-titel van Washington.”
Waarom treedt Meesseman na zes seizoenen in de WNBA nu helemaal op de voorgrond?
“Eén woord: zelfvertrouwen. Tot voor dit seizoen, zelfs tot kort voor deze play-offs, legde de vaak te bescheiden Meesseman zich neer bij een rol als zogenaamde… ‘role player’. Keurig haar taak uitvoerend, als steun voor een vedette als Delle Donne – zonder meer.
“Pas op het einde van het seizoen en zeker in de play-offs heeft Meesseman eindelijk beseft dat ze ook een go-to-player kan zijn, de spits van het team die zélf kan afwerken.
“Daarvoor heeft ze alle kwaliteiten, als veelzijdige center die, zoals Kevin Durant, op alle mogelijke manieren kan scoren: met een beweging onder de korf, met een drive naar de korf, met driepunters. Meessemans quote na de beslissende vijfde finalematch van donderdagnacht was dan ook veelzeggend: ‘Ik denk niet dat ik dit een jaar of twee jaar geleden had gekund.’
“Washingtoncoach Mike Thibault probeert haar dat nochtans al lang te doen inzien. Al van toen Meesseman in 2013 gedraft werd, als nota bene pas negentiende pick in de twééde ronde van de WNBA-draft.
“De nacht dat ze uitgekozen werd door de Mystics lag ze zelfs thuis in Ieper te slapen, omdat ze dat nooit verwacht had. En op haar eerste trainingskamp met de Mystics in Washington had Emma zelfs maar kleren mee voor twee weken, omdat ze dacht dat ze nooit de selectie zou halen.
“Ruim zes jaar later is ze MVP van de finals. Omdat Meesseman eindelijk weet hoe goed ze is. Omdat ze haar ervaring als sleutelspeelster/leidster van de Belgian Cats en van haar Russische club UMMC Ekaterinburg ook in de WNBA liet spreken. Niet vergeten dat ze met Ekaterinburg al drie keer de Euroleague won (de Champions League van het basketbal), én daarin ook al tot MVP van de finals werd verkozen.”
Moet Meesseman Sportvrouw van het Jaar worden?
“Na een jaar waarin ze met Ekaterinburg én Russisch kampioen werd én de Euroleague won, én nu ook de WNBA-titel veroverde, plus de MVP-titel van de finals, is het antwoord: ja.
“Al blijft dat een moeilijke oefening: wat als – en die kans is meer dan reëel – Nina Derwael zaterdag voor de tweede opeenvolgende keer wereldkampioene wordt, op de brug met ongelijke leggers? Ook uniek in de Belgische sportgeschiedenis. Bovendien in het turnen, dat óók een wereldsport is bij de dames.
“Hoe moet je dan een ploegsporter afwegen tegen een individuele atleet? Twee toppers die beiden het hoogste hebben bereikt?
“Toch zou ik, zelfs als Derwael zaterdag weer WK-goud behaalt, dit jaar de titel van Sportvrouw van het Jaar aan Meesseman geven. Omdat ze die toch ooit minstens één keer moet krijgen. Een eer die haar voorgangster Ann Wauters nooit te beurt viel, door de dominantie van Kim Clijsters en Justine Henin.
“Want volgend jaar, in het jaar van de Spelen, waarin Derwael en ook Nafi Thiam olympisch goud kunnen veroveren, moet ze daar niet op rekenen. Zelfs als de Belgian Cats zich zouden kwalificeren voor Tokio. Meesseman is pas 26, maar ze zal (allicht) niet elk jaar de WNBA-titel winnen en tot MVP van de finals uitgeroepen worden.
“Dit jaar is dus hét moment om haar nu al indrukwekkende carrière passend te bekronen. Niet alleen voor haar prestaties op zich, ook voor de bescheiden en volwassen manier waarop ze met haar successen omgaat. Een beter boegbeeld kan het Belgische vrouwenbasketbal zich niet inbeelden.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
