‘Je plaats bij de Rode Duivels moet je verdienen, maar de ene moet dat wat meer dan de andere’

Elke maandag blikt Sport/Voetbalmagazine terug op het voorbije sportweekend. Deze keer heeft redacteur Peter T’Kint het over het nut van kwalificatie-interlands voor de Rode Duivels, de (dubbel)zege van Elise Mertens op de US Open en de generatiewissel in de Formule 1.

1) Hebben de kwalificatiematchen van de Rode Duivels, zoals die tegen San Marino van afgelopen vrijdag, nut of zijn ze onzinnig?

PETER T’KINT: Uiteraard hebben ze nut, allemaal zelfs, ook die tegen San Marino. Al was het maar om ons aan onze plaats in de geschiedenis te herinneren. Een decennium geleden waren dat, met enige zin voor overdrijving, nog een beetje de enige wedstrijden waaraan de Rode Duivels een goed gevoel konden overhouden. Een keer makkelijk winnen, een keer een hoge score. Nu zijn het verplichte tussendoortjes in een overladen kalender. In oktober zal dat nog een keer een item zijn, als we in Brussel San Marino ontvangen en even later het vliegtuig nemen naar Kazachstan. Een paar dagen later wenkt voor veel Duivels dan al meteen een opdracht in de Champions League.

UEFA zou het hele kwalificatieproces kunnen herdenken, en zoals in de Europese bekers denken aan een systeem met getrapte kwalificaties zoals dat van de Beker van België, waarbij de grote landen pas later hun opwachting maken, maar voorlopig is dat nog niet het geval.

Je kan in zo’n wedstrijden – en daar rekenen we Schotland uit niet bij, want van die tegenstander mag toch iets meer worden verwacht – enkel punten verliezen. Figuurlijke punten. In de ogen van de bondscoach, door bijvoorbeeld niet geconcentreerd aan te treden. Of door, zoals Martínez zelf deed, een klein leugentje om bestwil te verkondigen en daarmee wat meegereisde media – die weinig meer hadden om over te berichten – tegen de haren in te strijken. Heel lang zal die onvrede niet blijven hangen, want de bondscoach is een beminnelijke en zeer toegankelijke meester in de communicatie. Ook intern, naar zijn spelers toe.

Geloof ons maar, de lijst voor het EK zit al goed in het hoofd van de staf, die na drie jaar intens werk met de voornaamste Rode Duivels exact weet wat ze aan iemand heeft. Martinez prikkelt en zalft, geeft vertrouwen waar nodig, haalt er geregeld iemand nieuw bij om eens af te tasten wat die kan, en neemt verder weinig risico. Tielemans geniet oneindig vertrouwen, maar kreeg een kleine tik tegen de oren in Rimini. Origi ook. Januzaj eveneens. Je plaats moet je verdienen, iedereen, maar de ene wat meer dan de andere, zeker als je nieuw bent. De lat ligt hoog. Noblesse oblige, bij de nummer een van de wereldranking.

2) Elise Mertens wint samen met Aryna Sabalenka het dubbelspel in de US Open, haar eerste grand slamzege. Wat is zo’n dubbeltitel waard?

T’KINT: Het is een mooie prestigezege, zonder meer, en een bevestiging van haar talent. Het kan de aankondiging zijn van meer. Kij maar naar haar voorgangster Kim Clijsters. Die speelde haar eerste grandslamfinale in het gemengd dubbel in 2000 en won in de zomer van 2003 in het vrouwendubbel met de Japanse Ali Sugiyama twee grandslams op rij, Roland Garros en Wimbledon. Twee jaar later, in 2005, won ze individueel haar eerste van in totaal drie US Opens. Mertens kan diezelfde weg opgaan als ze keihard verder blijft werken en haar talent kan finetunen. Maar dubbelspel vraagt ook veel van het lichaam. Daarom zie je op het palmares van Clijsters na 2003 geen dubbelzeges meer in de grote tornooien. Het lichaam wil ook wel eens wat rust. De laatste jaren zie je dan ook dat de speelsters net onder de top zich wat meer gaan toeleggen op het dubbel en de toppers zich daarvan weghouden.

Voor Mertens is het een bekroning van een mooi jaar, met ook winst in Miami en Indian Wells. Dat zijn tornooien in de VS die net onder de slams worden gerangschikt. Met ook nog een kwartfinale in Parijs en een halve finale op Wimbledon kan ze terugkijken op een goed seizoen. Nu nog enige stabiliteit in de omkadering en 2020 zou interessant kunnen worden. Bijkomende attractie in dat jaar zijn de Olympische Spelen in Tokio. Bij leven en welzijn kan Mertens zestien jaar na Justine Henin daar een gooi doen naar nieuw Belgisch goud, met dat verschil dat Henin in 2003 al Roland Garros en de US Open won en begin 2004 de Australian Open. Zij bevestigde in Athene dat ze de beste van de wereld was. Zo ver staat Mertens, 24ste op de wereldranglijst, nog niet.

De eerste 56 op de ranking in het enkel zijn automatisch gekwalificeerd. Van Uytvanck staat ergens rond die plaats, maar is er wellicht ook bij, aangezien per land maar vier speelsters naar Japan mogen en de ranking dus nog wat moet worden gefilterd. Wat het dubbel betreft: 32 teams mogen naar Tokio. De speelsters uit de top tien van het dubbel (Mertens staat daar op zeven) mogen zelf een landgenote kiezen die in de top 300 van de wereld staat. Is dat niet het geval, dan moet ze hopen dat er nog een Belgische gekwalificeerd raakt, maar dat lijkt weinig waarschijnlijk. Een koppel met Kirsten Flipkens in Tokio zou kunnen.

3) De 21-jarige Fransman Charles Leclerc wint in Monza zijn tweede GP op rij. Zien we, na eerder al de ontbolstering van Max Verstappen, stilaan een generatiewissel voltrekken in de Formule 1?

T’KINT: Wint Leclerc of wint de auto? Francorchamps en Monza zijn gelijkaardige parcoursen, waarin je veel power nodig hebt op de lange rechte stukken. Monza is ook het huiscircuit van Ferrari en dus is winnen daar nagenoeg een must – vandaar ook het enthousiasme. Hamilton deed trouwens hetzelfde in Groot-Brittannië en is met 12 podiumplaatsen en 8 keer winst veruit de beste dit seizoen. Alle andere zogenaamde troonpretendenten blijven steken op twee zeges. Ik denk dat we dus nog even moeten zwijgen over een generatiewissel, maar dat er jong talent zit aan te komen, dat is duidelijk. Als ze maar in de goeie auto’s raken… Binnen de Scuderia is de wissel van de wacht wel een feit: Leclerc is zijn teamgenoot Vettel voorbij.