Het sportmoment van Jonas Creteur: het tragische overlijden van NBA-icoon Kobe Bryant en zijn dochter Gigi.
Zondagavond, 26 januari 2020. Terwijl ik, als Esseveewatcher van Sport/Voetbalmagazine, naar Antwerp – Zulte Waregem kijk, krijg ik plots een pushmelding op mijn smartphone.
Breaking news!
Kobe Bryant is wellicht overleden bij een helikoptercrash, samen met zijn dochter Gigi en nog zeven andere inzittenden.
Mijn eerste reactie: Is dit fake news? Dat kán toch niet? Maar wanneer ik mijn tijdslijn op Twitter bekijk, stromen de daaropvolgende minuten op allerlei Amerikaanse nieuwssites de bevestigingen binnen. Gepaard met de eerste zeer emotionele reacties van fans én van bekende NBA-journalisten.
Ook bij mij is het ongeloof groot na het tragische nieuws. Over de dood immers van mijn enige échte tieneridool. Al van toen ik, toen ook zelf basketbal spelend, op mijn veertiende de NBA begon te volgen. Op hetzelfde moment als Bryant, in het seizoen 1996/97, op zijn achttiende zijn intrede in de NBA maakte, recht vanuit high school.
Kobeshirt
Toen ik twee jaar later, als zestienjarige, voor de eerste keer naar New York reisde, stond dan ook bovenaan mijn verlanglijstje: een Lakersshirt, met rugnummer 8, van Kobe.
Een shirt dat jarenlang in mijn slaapkamer hing.
Een shirt dat ik in 2009 aanhad toen ik, hoog in de tribune van Madison Square Garden in New York, Bryant zijn twintigduizendste punt in zijn NBA-carrière zag maken, als jongste NBA-speler ooit.
Een shirt dat ik ook droeg in november 2018, toen ik een match van de Lakers in Los Angeles bijwoonde. Niet als journalist, maar als NBA-fan, om er LeBron James aan het werk te zien in zijn eerste seizoen bij de Lakers. En er te horen hoe het hart van vele Lakersfans nog altijd bij de intussen gestopte Bryant lag.
Een shirt dat ik een jaar en twee maanden later, op die zondagavond in januari 2020, weer uit de kast haalde. Op een moment dat ik nooit had verwacht. Want idolen lijken onsterfelijk. En zeker The Black Mamba, de ultieme warrior op het basketbalveld.
Nog half van de kaart maakte ik daarop de switch van fan naar journalist. Ik belde naar mijn chef, Jacques Sys: kunnen we in ons volgende nummer nog vier pagina’s vrijmaken?
Dat kon, waarop ik nog uren het nieuws en alle reacties op Bryants dood volgde. En besloot om, in plaats van een neutraal portret, een afscheidsbrief te schrijven, gericht aan mijn idool.
Een brief waarin ik mijn bewondering en de oorsprong ervan zou verklaren. Waarin ik Bryants goeie én slechte kanten, zijn deugden én zijn zonden zou belichten. Ondanks de persoonlijke toets mocht het immers geen blind heldenverhaal worden – die journalistieke reflex moest ik absoluut behouden.
Mamba Out
Diezelfde nacht begon ik te tikken. En vloeiden de zinnen uit mijn vingers richting mijn klavier, half in trance als het ware. Een bevreemdend gevoel dat ik als journalist nog nooit had ervaren.
Ergens midden in de nacht ging ik naar bed, waarop ik ’s morgens, na amper een paar uur slaap, de laatste hand legde aan de tekst. Een afscheidsbrief met als titel ‘Mamba Out’, de woorden die Bryant in 2016 had gebruikt bij zijn laatste match als NBA-speler. Op weg naar een nieuw leven waarin hij nog meer wilde excelleren dan hij op het basketbalterrein had gedaan.
Dat werd hem en zijn dochter Gianna (13), ook een begenadigd basketbaltalent met een betoverende glimlach, helaas niet gegund.
Het bezorgde mij de vreemdste, emotionele avond uit mijn journalistieke carrière.
En het werd, hoe triest ook, dán al mijn moment van 2020, nog voor de coronapandemie helemaal zou losbarsten en de mondiale sportwereld op losse schroeven zette.
O ja: de voetbalmatch tussen Antwerp en Zulte Waregem eindigde op 2-1. Maar dat heb ik pas op maandagavond, 27 januari, gelezen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier