Nu Antwerp Giants door Bergen uit de play-offs geknikkerd werd, zit de carrière van spelverdeler Roel Moors erop. In Sport/Voetbalmagazine blikt hij terug op een basketbalcarrière van achttien jaar. Hier alvast zijn ‘best of’…
De drie beste…
Ploegmaats
Roel Moors: “Op één Marcus Faison (2002/06, Charleroi, nvdr). Kon aanvallend op alle mogelijke manieren het verschil maken én was heel dominant in defense, een zeldzame combinatie. Bovendien een topprofessional die elke training voluit ging. En ook als mens top. Op twee Michael Roll (2011/12, Antwerp, nu Türk Telekom, nvdr) wegens zijn shotkracht en basket-IQ, en op drie Salah Mejri (2010/12, Antwerp, nu Real Madrid, nvdr), liefst 2m17 maar toch heel beweeglijk.”
Tegenspelers
Roel Moors: “Met de nationale ploeg heb ik een viertal keer tegen Tony Parker gespeeld. Zoals hij onder de korf tussen de grote jongens kan finishen… Een béétje zoals ik, maar met veel meer finesse, techniek en snelheid. Vijf NBA-titels bij San Antonio spreken ook voor zich, hé. Geen arrogante vedette bovendien, maar heel vriendelijk.
“Op twee zet ik JR Holden (ex-Oostende, nvdr) wegens zijn snelheid, balhandling en scorend vermogen. En op drie nog iemand uit de EK-campagne: Goran Dragic, de Sloveense alleskunner die nu bij Miami Heat speelt.”
Coaches
Roel Moors: “Ik plaats Eddy Casteels, Drazen Anzulovic en Paul Vervaeck op gelijke hoogte. Voor Casteels heb ik zeven seizoenen gespeeld, dankzij hem kon ik ook een tweede keer naar Charleroi en naar Antwerp. Bij Charleroi speelde ik ook een seizoen onder Anzulovic. Heel emotioneel en veeleisend, in de match én tijdens de week, maar een absolute topper. En Vervaeck helpt me nu op een schitterende manier in mijn transitie van speler naar coach.”
Momenten
Roel Moors: “Op één, met stip: de eerste titel met Charleroi in 2003. Een fantastisch gevoel. Na die twee zware knieblessures bij Antwerp, na het overlijden van mijn grootvader met wie ik heel close was, na de twijfel bij sommigen of ik er wel zou slagen… Maar ondanks monumenten Jacques Stas en David Dessy als ploegmaats stond ik vanaf match één in de basis. Mijn beste seizoen ooit, bekroond met mijn eerste titel van Speler van het Jaar. Ook de ploeg was trouwens top: amper twee nederlagen.
“Op drie zet ik de bekerwinst met Spirou, in datzelfde jaar. En op twee de nipte zege met de Belgian Lions tegen Polen, in 2010, waardoor we ons voor het eerst sinds 1993 plaatsen voor het EK. Ongelofelijk intens, die sfeer in de bomvolle Lotto Arena.”
