Het kasteel van Rozafa

De trots van Shkodra in het kasteel van Rozafa, gelegen op een heuvel aan de oever van het Skadar Meer. De citadel was de laatste verzetshaard tegen de Ottomaanse veroveraars, en werd pas in 1479 met veel moeite onder de voet gelopen. Constantinopel was al een kwart eeuw eerder gevallen.

De meest befaamde strijder tegen de Ottomanen was ene George Kastrioti, alias Skenderbeg. Honderden straten en pleinen in Albanie dragen zijn naam, en in de meeste steden is wel een standbeeld te vinden van de bebaarde kolos met de onmiskenbare helm met reegewei.

Skenderbeg slaagde er in om in 1444 in de stad Lezhe alle clanhoofden te verenigen in de strijd, over hun onderlinge geschillen heen. Eendracht maakt macht. De gevechten tegen de Turken duurden 34 jaar, tot Rozafa’s kasteel viel. Skenderbeg stierf in 1468 en werd in Lezhe begraven. Zijn vlag, de tweekoppige arend, werd de nationale vlag van Albanie. Zijn verdienste leverde hem de status van nationale held op.

Aan de voet van de kasteelheuvel wonen Roma-zigeuners, die ons meteen het pad naar de toegangspoort aanwijzen. Daar zit een portier eenzaam op een stoel, met de ticketrol in de hand. Buitenlanders betalen het dubbele van Albanese bezoekers.

Van op de afgeknapte minaret, een souvenir van de Ottomanen, turen we over het meer, de rivieren landinwaarts, de stad en de bergen in de verte.

Kastelen en forten. Van op afstand zijn ze meestal indrukwekkender dan wanneer je tussen de muren staat. Niettemin gaat er een mooi maar luguber verhaal rond over dit robuust bouwwerk. Ergens in de muur zou een vrouw zijn ingemetseld, die door haar aanwezigheid het kasteel overeind houdt. Er zouden vier uitsparingen in de muur zijn gelaten. Een eerste gat moest haar oog vrij laten, zodat ze zou kunnen zien wanneer haar baby huilde. Door een tweede opening zou ze haar kind dan over het hoofd kunnen strelen. Het derde diende om met haar voet de wieg te doen schommelen, en in het laatste gat paste haar borst, zodat ze haar zoontje zou kunnen voeden. De muren van het kasteel zijn tot op vandaag vochtig en mossig door de tranen die de moeder om haar kind weent.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content