Competitie start: Georges Leekens mag niet falen

Anderlecht of Club Brugge. Andere titelkandidaten lijken er, als je de prognoses mag geloven, niet te zijn dit seizoen.

Anderlecht verliest Matías Suárez en roerde zich voorlopig nauwelijks op de transfermarkt. De vernieuwing moet komen van John van den Brom, de nieuwe trainer. Die wil de kampioen aanvallender laten voetballen, met één controlerende middenvelder, een stijlbreuk in vergelijking met de afgelopen tien jaar.

Het is vooral de vraag of je daar internationaal voldoende kwaliteit voor hebt. Omdat Van den Brom tegen de middellijn wil gaan voetballen hamert hij op de komst van twee nieuwe verdedigers, maar die zijn er nog niet. In afwachting daarvan moet er achteraan geïmproviseerd worden. In de wedstrijd om de supercup tegen Lokeren kwam er in de omschakeling bij balverlies een grote kwetsbaarheid aan het licht.

Werk genoeg nog voor Van den Brom die straks voor belangrijke matchen staat in de Champions League en in het verleden de ploegen waar hij werkte steeds verzorgd liet voetballen. En zelfs zonder Suárez blijft er, zeker op Belgisch niveau, voldoende kwaliteit over. Alleen wil Anderlecht zich absoluut weer op de Europese kaart zetten.

Met gigantische verwachtingen duikt Club Brugge het nieuwe seizoen in. Na acht jaar moet daar nog eens de titel worden binnengehaald. Opnieuw werd er geïnvesteerd, nu in vijf nieuwe spelers en in de niet bepaald goedkope trainer Georges Leekens die voorlopig uit een imposante kern van 30 man kan putten. Er zal dit seizoen veel fijngevoeligheid nodig zijn in het Jan Breydelstadion om mokkende spelers tevreden te houden.

Toch mag Leekens niet falen en wordt het ook voor hem hoog tijd dat hij zijn magere prijzenkast wat uitbreidt. Het is de negentiende keer in 28 jaar dat Leekens van werkgever verandert. Tot dusver won hij alleen een beker en een titel, respectievelijk met Cercle en Club Brugge. De ultieme oefenwedstrijd van blauw-zwart tegen het Spaanse Getafe openbaarde veel mankementen, maar in wezen mag er aan dat soort partijen niet al te veel aandacht worden besteed.

Veel vraagtekens hangen er rond andere (top)clubs. AA Gent verloor vijf basisspelers, RC Genk schreeuwt om nieuwe spelers en wat gaat er bij Standard gebeuren waar het nog maar de vraag is of de Nederlander Ron Jans, nog een adept van het offensieve spel, daar een ander soort voetbal moet gaan opvoeren. Standard staat vooral voor engagement en temperament, voor fusie en hartstocht. De club verloor bovendien veel aanvallende slagkracht.

Zoeken naar een nieuwe identiteit wordt het zeker bij Beerschot. Het zou voor het voetbal alleen maar een goede zaak zijn als er in Antwerpen eindelijk topvoetbal te zien is, maar de weg is nog lang en het valt af te wachten hoe Adrie Koster daar na een wisselvallige voorbereidingsperiode kan functioneren. Hij werkt op het Kiel met 27 spelers uit twaalf verschillende landen. Betere fundamenten lijken er bij KV Mechelen te staan dat een Deense inslag kreeg en waar het vertrek van Julien Gorius niet per se een leemte hoeft na te laten omdat andere spelers misschien meer uit de schaduw kunnen treden.

En in hoeverre kunnen Hein Vanhaezebrouck en Peter Maes hun tactisch inzicht gebruiken om met KV Kortrijk en Lokeren verder te bevestigen? Wat mag er van Cercle Brugge verwacht worden dat met het vertrek van Nuno Reis achteraan voetballend vermogen inleverde, maar waar Tim Smolders een aanwinst is op het middenveld? Welke accenten legt Enzo Scifo in Bergen en zorgt Francky Dury in Waregem voor sportieve stabiliteit na een roerig seizoen? Kennen Lierse en OH Leuven nog eens een kampioenschap zonder zorgen? En zijn Waasland-Beveren en Sporting Charleroi in staat om op het enthousiasme van vorig seizoen verder te drijven? In het Zwarte Land is dat moeilijk. Rond de club heerst een niet te overziene chaos. Verbijsterend hoe de ziel van een traditierijke club te grabbel wordt gegooid door compleet mismanagement. Zonder dat iemand kennelijk in staat is om in te grijpen.

Jacques Sys