De tijd was rijp voor Hazard om die ene stap te zetten die hem nog rest in zijn ambitie om echt van dat selecte lijstje wereldtoppers deel te gaan uitmaken: bepalend zijn in grote matchen.
Chelsea loste lang geen informatie over de toestand van Eden Hazard: was hij voldoende versteld van zijn hamstringblessure of niet? Dat wees op het belang dat de Rode Duivel ondertussen afdwong bij de regerende Champions Leaguekampioen, anders doe je daar niet zo geheimzinnig over. Zeker was dat Hazard mee afreisde naar Amsterdam en in de wedstrijdkern zat.
De afgelopen maanden werden The Blues alleszins afhankelijk van de creatieve ingevingen van Hazard. Afgelopen weekend nog goed voor twee knappe assists op Frank Lampard, daarmee een 1-0 achterstand op Aston Villa goedmakend.In totaal zit hij nu aan 16 goals en 26 assists in 70 wedstrijden dit seizoen (alle competities meegerekend). Niet slecht voor iemand die net zijn 22ste verjaardag vierde. Hazard blijft er, zoals steeds, cool onder.
Het lijkt alsof de grillen van het leven geen vat op hem krijgen. Ook binnen de spelersgroep van Chelsea, waar je met John Terry, Frank Lampard en Branislav Ivanovic nochtans enkele aanhangers van de no nonsensaanpak hebt rondlopen, zijn ze gezwicht voor de ongedwongen charme die van de speelse Hazard uitgaat. Dollend, onbezorgd, nooit een zweem van stress, zelden of nooit reagerend op negatieve berichten in de media.
Hij was nog net geen twintig jaar toen hij een eerste maal vader werd, van een zoontje Yanis. Nooit hoorde je Hazard mopperen over dat prille ouderschap, over de verantwoordelijkheden die daarmee gepaard gaan. Dit jaar kwam daar een tweede zoontje bij, Leo.
Het bracht geen enkel verschil teweeg in Hazards gedrag of filosofie. Valt het u trouwens ook op dat Hazard nooit of te nimmer in de tabloids verschijnt met discotheekuitspattingen, amoureuze escapades of onprofessionele gedragingen buiten het veld (het hamburgerincident bij de Rode Duivels als uitzondering)? In feite is Hazard, en dat kan onwaarschijnlijk klinken gezien zijn laconieke houding, best wel een voorbeeld als professional.
Ook de manier waarop hij met de drukte om zijn persoontje omgaat, is uitzonderlijk. Al sinds zijn veertien jaar wordt de kwieke nummer 10 als één van de grootste talenten op de Europese voetbalvelden bestempeld. Zelf was hij daar ook steeds van overtuigd. Dat zou je arrogantie kunnen noemen, maar merkwaardig genoeg kwam dat niet zo over. Hazard is gewoon altijd een jongen geweest die heel goed weet waarmee hij bezig is. Diezelfde focus zie je ook bij zijn jongere broer Thorgan terug. Een dikke pluim voor mama en papa Hazard, beide trouwens voetballers geweest op enig niveau en ex-sportleraars.
Die paar keer dat we de tiener Hazard konden spreken, vonden we het wel iets hebben: een zelfverzekerd opdondertje dat België, waar bescheidenheid en middelmatigheid nog steeds verheven worden tot het hoogste goed, toonde dat het ook anders kan. Naast, maar ook op het veld acterend met branie.
Zo herinneren ons nog goed een wedstrijd van de nationale -17 op het veld van Beringen, een dikke vijf jaar geleden. De tegenstander zijn we even vergeten, maar doet ook weinig ter zake: Hazard degradeerde iedereen tot figurant. Wanneer de kleine Waal zin had om een bal laag te komen ophalen en zwierig langs enkele hulpeloze tegenstrevers te dribbelen tot in het vijandige strafschopgebied, deed hij dat ook gewoon. Aanslagen, soms ook tackles genoemd, van gefrustreerde verdedigers ontweek hij alsof hij net een wandeling was begonnen door het salon van oma en geen servies wilde breken onderweg. Guillaume François (Charleroi) en Nill De Pauw (Lokeren) waren toen zijn partners in crime. Op de bank zat toen een blond kopje knarsetandend toe te kijken: Kevin De Bruyne. Nochtans geen sukkelaar, die De Bruyne, kunnen we nu toch stellen. In de nationale jeugdploegen moest hij meer dan eens wijken voor het dwingende talent van Eden Hazard.
We herinneren ons ook nog goed ons eerste grote interview met Eden Hazard, in 2009, toen hij in Frankrijk verkozen werd tot Belofte van het Jaar. Dat vond Eden, achttien toen, eigenlijk maar een evidentie. Letterlijk zei hij: “Ik droom van de Gouden Bal”. Het zal u niet verbazen dat dat ook de titel boven het stuk werd.
Het vreemde is: bij eender welke andere Belg zou dat een nogal potsierlijke uitspraak zijn. Bij kleine Eden had je het gevoel: dit kereltje meent het. Hij verkondigde het zonder enige zweem van misplaatste arrogantie of jeugdige branie. Neen, hij wíst het. Eigenlijk best een verademing. Al kun je je dergelijke uitspraken natuurlijk alleen maar veroorloven als je ook de voeten even weldadig laat spreken.
Dat deed Eden. Na tweemaal tot Belofte van het Jaar en tweemaal Speler van het Jaar in Frankrijk verkozen te zijn, realiseerde hij deze zomer zijn langverwachte transfer naar een Europese topclub. Voor om en bij de dertig miljoen euro ging het richting Chelsea, dan net de Champions League gewonnen, en ook daar toonde Hazard zich meteen beslissend. “En volgend jaar zal hij nog beter zijn”, wist interimmanager Rafael Benítez deze week nog te melden.
De tijd leek rijp voor Hazard om die ene stap te zetten die hem nog rest in zijn ambitie om echt van dat selecte lijstje wereldtoppers deel te gaan uitmaken: bepalend zijn in grote matchen en collectieve prijzen winnen in Europa. Alleen al daarom is het jammer dat de kleine Belgische dribbelaar straks niet op de grasmat van de Amsterdamse Arena staat. Het had nochtans mooi geweest, een jaar na Thibaut Courtois alweer een Belg die de Europa Leaguebeker boven zijn hoofd mocht steken. Maar Eden hoeft niet te wanhopen: er wachten hem in de toekomst ongetwijfeld nog een pak kansen.
Matthias Stockmans
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier