De Belgische nationale ploeg scoorde 1099 keer in 644 wedstrijden. Maar welke doelpunten uit de geschiedenis van de Rode Duivels blijven het best hangen in het collectieve geheugen ?

Misschien moeten de Rode Duivels in het vooruitzicht van hun wedstrijd wel eerst op bedevaart naar Fatima. Om, bijvoorbeeld, wat meer doelgerichtheid af te smeken. Want sinds het afscheid van Marc Wilmots, auteur van 28 goals in 70 wedstrijden voor de nationale ploeg, schieten de Belgische doelschutters met droog kruit. Het gebrek aan besluitvaardigheid van onze aanvallers is meer dan verontrustend – het is dramatisch. Van de beste 20 goalgetters in de geschiedenis van de nationale ploeg zijn er vijf nog altijd actief, wat niet noodzakelijk wil zeggen dat we nog veel treffers van hen moeten verwachten : Emile Mpenza, Wesley Sonck, Bart Goor, Thomas Buffel en … Luis Oliveira die op 37-jarige leeftijd nog altijd voetbalt, meer bepaald bij Nuorese, een kleine club in Sardinië (Serie C2).

Wie neemt de fakkel over ? Wie verovert een plaats in het pantheon van de beroemde Belgische prijsschutters, en vat daar post aan de zijde van Paul Van Himst, Jan Ceulemans, Marc Degryse, Enzo Scifo en Marc Wilmots ? De witte merel lijkt alvast nog niet in zicht. Hun eerste wedstrijd speelden de Rode Duivels op 1 mei 1904 : in Vivier d’Oie in Ukkel eindigde de vriendschappelijke wedstrijd tegen Frankrijk op 3-3. Sindsdien zijn de Belgische aanvallers wel vaker de kop van Jut geweest. Momenteel vertoont de balans van de Belgische nationale ploeg een negatief saldo van -9 : 1099 doelpunten voor en 1108 goals tegen. Het dateert van 19 april 1908 dat de Belgen een positief saldo konden voorleggen : +1 stond het toen, na een wedstrijd tegen Engeland.

Een en ander betekent natuurlijk niet dat de Rode Duivels geen historische doelpunten hebben gemaakt. Sport/Voetbalmagazine stelde een top tien van tien mythische goals samen. Het is mogelijk een teken aan de wand dat de eerste plaats in de hitparade van historische Belgische doelpunten wordt ingenomen door een verdediger.

1 Georges Grün

Voorronde WK 1986

Nederland-België 1-2

13 november 1985, Rotterdam (Ned)

Nederland : Van Breukelen, Wijnstekers, Spelbos, Van de Korput, (46′ Van Loen), Van Tiggelen, Valke, Rijkaard, Gullit, Tahamata (75′ Silooy), Houtman, De Wit.

België : Pfaff, Gerets, Broos, Clijsters, De Wolf, Leo Van der Elst (47′ Grün), Vandereycken, Franky Van der Elst (74′ Veyt), Ceulemans, Vercauteren, Desmet.

Het was die avond bijtend koud in het stadion van Feyenoord. De Kuip kolkte, alle supporters van Oranje waren ervan overtuigd dat Nederland zich zou kwalificeren voor de eindronde van het WK van 1986 in Mexico. De 54.000 toeschouwers zongen de hele tijd : “Hup Holland Hup.” België had de heenwedstrijd gewonnen met 1-0. In het Constant Vanden Stockstadion had Frank Vercauteren voor het enige doelpunt gezorgd.

“Voor de terugwedstrijd had bondscoach Guy Thys een zeer specifieke, tactische opdracht voor mij in petto”, weet Georges Grün nog. “Thys apprecieerde me enorm om mijn kopspel. Bij de Nederlanders liep er ook zo’n toren rond met een voorliefde voor hoge ballen : John van Loen. Thys had me gezegd : ‘Als Van Loen op het veld staat, dan speel jij ook.’ Maar Oranje begon zonder Van Loen aan de match en dus zat ik de eerste helft op de bank. Tijdens de rust, die we bereikten met 0-0, hadden leden van onze technische staf een blik kunnen werpen in de kleedkamer van de Nederlanders, op een moment dat de deur even openging. En ze hadden gezien dat Michel van de Korput al ontkleed was. Het nieuws werd aan Thys gemeld en die decodeerde het meteen. ‘Georges,’ zei hij, ‘Van Loen zal spelen, hou je klaar om in te vallen.’ Van Loen begon aan de tweede helft, in de 47ste minuut verving ik Leo Van der Elst. Ik liet Van Loen geen centimeter vrijheid. Wij speelden goed, maar toch raakte Nederland 2-0 voor, doelpunten van Peter Houtman en Rob de Wit. Op dat ogenblik was Oranje dus geplaatst voor Mexico. De Rode Duivels domineerden en dwongen tal van doelkansen af.

“Van Loen zat in mijn achterzak, ik had dus mijn opdracht vervuld. Maar ik zag ook hoe goed we speelden en ik zag de tijd verstrijken. Daarom rukte ik bij een hoekschop mee op. René Vanderecyken recupereerde de bal en stuurde op rechts Erik Gerets weg. Die smeet de bal voor doel. Ik stond nog in het centrum, Van Loen volgde me niet en ik was voor Ronald Spelbos bij de bal. Mijn detente was perfect en mijn kopbal krachtig : doelman Hans van Breukelen had geen schijn van een kans : 2-1 en vier minuten later was België gekwalificeerd voor het WK in Mexico.”

2 Leo Van der Elst

WK 1886

België-Spanje 1-1 (strafschoppen 5-4)

22 juni 1986, Puebla (Mex)

België : Pfaff, Gerets, Grün, Demol, Renquin, Vervoort, Scifo, Ceulemans, Vercauteren, (106′ Leo Van der Elst), Veyt, (83′ Broos), Claesen.

Spanje : Zubizaretta, Crego, (46′ Señor), Gallego, Chendo, Camacho, Michel, Victor, Calfera, Moreno, Salinas (63′ Olaya), Butragueno.

Het WK van 1986 in Mexico begon voor de Belgen onder een slecht gesternte. Bondscoach Guy Thys stuurde René Vandereycken (in ruzie met de jongeren in de ploeg) en Erwin Vandenbergh (geblesseerd) terug naar België. Maar de kansen keerden en in de achtste finale realiseerden de Rode Duivels een stunt door de Sovjet-Unie te vloeren. Dan kwam Spanje aan de beurt. De wedstrijd eindigde op 1-1, na doelpunten van Jan Ceulemans en Señor. Leo Van der Elst vertelt : “Ik had me goed opgewarmd en viel in tijdens de tweede verlenging. Op het lijstje van de strafschopnemers had Guy Thys één naam staan : die van mij. Ik ging akkoord op voorwaarde dat ik de laatste penalty mocht trappen. Ik hoopte dat Jean-Marie Pfaff tegen dan al een paar Spaanse strafschoppen zou hebben gestopt. Voor mij scoorden Jan Ceulemans, Nico Claesen, Enzo Scifo en Hugo Broos. Voor de Spanjaarden miste Señor. Als ik mijn strafschop binnenplaatste, zaten we in de halve finale van het WK. Hoe moest ik die bal voorbij doelman Andoni Zubizaretta krijgen ? Moest ik zo hard mogelijk vlammen of de bal zo zuiver mogelijk in de hoek proberen te steken ? Mijn ploegmaats van bij Club Brugge gaven me de raad om hard te schieten. Dat was namelijk een van mijn specialiteiten. En ik had bij de vorige strafschoppen vastgesteld dat de Spaanse doelman telkens een hoek koos. Die vijftig meter van de middencirkel naar het strafschopgebied leken eeuwig te duren. Het stadion kookte over, alle kijkers schaarden zich achter de Spanjaarden. Er was een hels lawaai, maar dat deerde me niet. Ik nam een aanloop en schoot, met mijn ogen dicht, zo hard als ik kon. Recht voor me uit en met volle kracht. Zubizaretta dook naar een hoek, terwijl de bal in het midden van het doel belandde. Nu, ik denk : als hij was blijven staan, was de keeper wellicht met bal en al tegen het net gevlogen. Tja, en achteraf het delirium, natuurlijk. Ik heb met Club Brugge eens drie doelpunten gemaakt in een Europabeker tegen Dortmund. Maar de strafschop in Puebla is met voorsprong het hoogtepunt van mijn loopbaan. Omdat ik België toen naar de halve finale van het WK knalde.”

3 Erwin Vandenbergh

WK 1982

Argentinië-België 0-1

13 juni 1982, Barcelona (Spa)

Argentinië : Fillol, Olguin, Galvan, Passarella, Tarantini, Ardiles, Gallego, Maradona, Bertoni, Diaz (64′ Valdano), Kempes.

België : Pfaff, Gerets, Millecamps, De Schrijver, Baecke, Vandersmissen, Coeck, Ceulemans, Vercauteren, Czerniatynski, Vandenbergh.

Op het WK van 1982 in Spanje viel België de grote eer te beurt om de openingsmatch te spelen. Tegen titelverdediger Argentinië, met daarin een jonge god genaamd Diego Maradona. In de prognoses gaf niemand een cent voor de kansen van de Belgen, een afstraffing vermijden zou al als een succes worden begroet. “Op puur tactisch vlak is dat volgens mij de beste wedstrijd die de Belgische nationale ploeg ooit heeft gespeeld”, zegt Erwin Vandenbergh. “Het plan van Guy Thys klopte perfect. In plaats van Maradona van kortbij te bewaken, opteerde de bondscoach voor een zoneverdediging om Maradona op te vangen en het gevaar te bezweren. Dat bleek de goede keuze, Maradona kon op geen enkel moment zijn wil opdringen en de Argentijnen konden het Belgische defensieve blok niet ontwrichten. Langs de ene kant had je in die match de machteloosheid van Argentinië, langs de andere kant was het wachten op één of meerdere doelkansen. In de 63ste minuut zwiepte Frank Vercauteren een van zijn beroemde centers voor doel, ik stond op de rand van het strafschopgebied geposteerd. Ik zag hoe de Argentijnse doelman, Ubaldo Fillol, een beweging in mijn richting maakte en blijkbaar zijn doel wilde verlaten. Op dat moment had ik de intentie om de bal van Vercauteren met een kopbal over de doelman te lobben. Maar ik veranderde in een fractie van een seconde van mening toen ik Fillol zag aarzelen en zich inhouden. Ik controleerde de bal met de borst en daarna trapte ik met de buitenkant van mijn rechtervoet en de bal ging binnen. Veel mensen zeggen me dat die spelfase wel een eeuwigheid scheen te duren, omdat ik zo lang wachtte om te trappen. Dankzij die goal klopten we Argentinië, daar had natuurlijk niemand zich aan verwacht. Voor mij is dat doelpunt een zeer emotioneel souvenir. De hele wereld was toen aan het kijken en bovendien is Nou Camp een uniek stadion, voor mij het mooiste voetbalstadion van de wereld. Vreemd is dat de ploeg na dat doelpunt rigoureus de consignes van Guy Thys is blijven volgen. We bleven allemaal perfect gedisciplineerd. Wat mijn goal nog een extra dimensie gaf, dat waren natuurlijk de kreten van tv-commentator Rik De Saedeleer. Zijn “daar is ‘em !” is onsterfelijk geworden.”

4 Philippe Albert

WK 1994

België-Nederland 1-0

25 juni 1994, Orlando (VS)

België : Preud’homme, Emmers (78′ Medved), Grün, Albert, De Wolf, Scifo, Franky Van der Elst, Staelens, Borkelmans (61′ Smidts), Degryse, Weber.

Nederland : De Goey, Valckx, Ronald Koeman, Frank de Boer, Rijkaard, Jonk, Ronald de Boer (46′ Witschge), Wouters, Taument (64′ Overmars), Bergkamp, Roy.

Florida in het algemeen en Orlando in het bijzonder werden die dagen overspoeld door Belgische en Nederlandse supporters, die nog voor de match feest vierden en verbroederden. Zelden hebben we vóór een WK-match een zo positieve sfeer meegemaakt. Door de tropische hitte was het stadion van Orlando een bak-oven. Dat bleek de Rode Duivels niet te deren. “Bij Nederland liepen er een aantal grote sterren rond, maar van een minderwaardigheidscomplex hadden we geen last”, vertelt Philippe Albert. “Wij hadden toen van niemand schrik. Veel respect voor Nederland, maar daar hield het op. Die generatie Belgische internationals liep over van zelfvertrouwen : we geloofden in onze eigen mogelijkheden. In een zinderend stadion werd het een enorm beklijvende, prachtige wedstrijd. Op een moment verdiende België een voorsprong van 2-0 of 3-0, maar de match had net zo goed op 2-2 of 3-3 kunnen eindigen. Het was zonder twijfel een van de beste matchen van dat WK. En als de Nederlanders niet scoorden, dan dankten we dat in de eerste plaats aan Michel Preud’homme, die enkele mirakelreddingen realiseerde. De Rode Duivels kleefden in die match een 3-5-2 aan bij balbezit en een 5-3-2 bij balbezit voor de Nederlanders. Het beslissende doelpunt viel in de 66ste minuut. Marc Degryse trapte een hoekschop. Bij zo’n stilstaande fase mochten onze lange verdedigers – zeg maar Georges Grün en ikzelf – mee oprukken. En ook Enzo Scifo mocht in het strafschopgebied van de tegenstander verschijnen. Niet dat we dat op training duizenden keren hadden herhaald. Nee, het gebeurde instinctief. Ik voelde dat ik daar moest staan, punt uit. Georges Grün raakte de bal met het hoofd. Ik stond op de goede plaats, de bal viel voor mijn linkervoet en ik trapte krachtig naar doel. Op de lijn probeerde Jan Wouters – die naast doelman Ed de Goey had postgevat – de bal nog weg te vegen, maar vergeefs. Via de paal vloog de bal binnen. Indien Wouters zich beter had opgesteld, had hij die bal moeiteloos kunnen ontzetten. Maar nu gedroeg hij zich in die spelfase veeleer ongelukkig. Het hangt in het voetbal zo dikwijls van kleinigheden af.”

5 Jan Ceulemans

WK 1986

België-Sovjet-Unie, 4-3 (na verlengingen)

15 juni 1986, Léon (Mex)

België : : Pfaff, Gerets (111′ Leo Vander Elst), Grün (99′ Clijsters), Demol, Renquin, Scifo, Ceulemans, Vercauteren, Vervoort, Veyt, Claesen.

Sovjet-Unie : Dassaev, Bal, Kouznetsov, Bessonov, Demianenko, Yaremtchouk, Aleinikov, Yakovenko (79′ Yevtoushenko), Zavarov (72′ Rodionov), Rats, Belanov.

In 1986 beschikte de Sovjet-Unie over een fenomenaal goede ploeg. Het team werd vooraf bij de topfavorieten voor de wereldtitel gerekend. Maar de rol van outsider past de Belgische nationale ploeg als gegoten en tijdens het WK in Mexico kropen de Rode Duivels met plezier in die gedaante. “Die match blijft in het geheugen kleven vanwege het rare scoreverloop”, zegt Jan Ceulemans. “De match volgde een spectaculair scenario. Het werd 0-1 voor de Russen, en vervolgens 1-1, 1-2 en 2-2. En dan kwamen de verlengingen, waarin we voorsprong namen : 3-2, 4-2 en tenslotte 4-3. Alle doelpunten waren belangrijk en beslissend. Enzo Scifo maakte de 1-1, ikzelf de 2-2 in de 78ste minuut. Dankzij die goal sleepten we dus verlengingen uit het vuur. De Sovjet-Unie van bondscoach Valeri Lobanovski was als een tornado door het toernooi geraasd. Wij daarentegen hadden ons meer tot in de achtste finale gesparteld. De Russen hadden gewoon een veel beter team dan wij. Misschien hebben ze zich zelfs wel wat aan overschatting bezondigd. Ze zouden die kleine Belgen wel oppeuzelen. Bij mijn doelpunt stond ik op de rand van het strafschopgebied toen Stéphane Demol een hoge bal verstuurde. Ik stond met mijn rug naar het Russische doel. Ik controleerde de bal met de borst, draaide en schoot nog in de draai. De bal passeerde doelman Rinat Dassaev. De Sovjet-Unie protesteerde nog. Ze dachten aan buitenspel, maar volgens de scheidsrechter stond ik niet offside. Het was onze tweede gelijkmaker in die match en joeg ons zelfvertrouwen omhoog. De Rode Duivels speelden toen een goede wedstrijd, maar we hadden ook wel het geluk aan onze kant. In de verlengingen maakten Stéphane Demol en Nico Claesen er 3-2 en 4-2 van. Ook dat waren mooie en cruciale goals. In de geschiedenis van het Belgische voetbal neemt die wedstrijd tegen de Russen een aparte plaats in. Maar persoonlijk vond ik de finale van het EK in 1980, tegen Duitsland, en de wedstrijd tegen Spanje in het WK van 1986 van een nog hoger niveau.”

6 Pol Anoul

Vriendschappelijke wedstrijd

Frankrijk-België, 3-3

17 oktober 1948, Colombes (Fra)

Frankrijk : Darui, Huguet, Cuissard (41′ Guérin), Marche, Prouff, Hon, Baillot, Batteux, Baratte, Sinibaldi, Flamion.

België : Daenen (30′ Meert), Aernaudts, Carré, Anoul, Henri Coppens, Henriet, Bertrand, Govard, Mermans, Chavès, Thirifays.

De polyvalente Pol Anoul (geboren op 19 augustus 1922) van FC Luik is de geschiedenis van het Belgische voetbal en meer in het bijzonder van de Rode Duivels ingegaan als ‘De man van Colombes’. Die bijnaam dankte Anoul aan het legendarische doelpunt dat hij maakte in Colombes, in het Stade Yves du Manoir, de voorloper van het Parc des Princes en naderhand het Stade de France. In de 52ste minuut blokkeert Anoul een doorbraak van zijn tegenstander Henri Baillot. Vervolgens ontwijkt hij de beroemde Albert Batteux met een subtiele schijnbeweging en baant zich een weg tussen twee tegenstanders : Henri Guérin en Roger Marche, die in Frankrijk ‘Het everzwijn van de Ardennen’ werd genoemd. Anoul bevindt zich nu op de speelhelft van de Fransen, dribbelt respectievelijk Jean Prouff en Guy Huguet alvorens van op 25 meter zijn kans te wagen. De bal zoeft voorbij de Franse doelman Julien Darui in het dak van het doel. Door die goal komen de Belgen op 3-2. In de eindfase van de wedstrijd zullen de Rode Duivels nog gelijkstellen, een doelpunt van de Gentenaar Freddy Chavès d’Aguilar.

7 Marc Wilmots

WK 2002

Japan-België, 2-2

4 juni 2002, Saitama (Jap)

Japan : Narazaki, Matsuda, Morioka, Inamoto, Hidetoshi Nakata, Suzuki, Yanasigawa, Koji Nakata, Ono, Toa, Ichikawa.

België : De Vlieger, Peeters, Van Buyten, Van Meir, Van der Heyden, Simons, Vanderhaeghe, Walem, Goor, Verheyen, Wilmots.

Hoewel net voor de elfde keer in zijn carrière geopereerd – aan de meniscus deze keer – had de ‘Stier van Dongelberg’ aangekondigd dat hij op de afspraak zou verschijnen bij de openingswedstrijd van de Rode Duivels op het WK in Japan. En Willy hield woord. Meer zelfs, hij zorgde in die match tegen het gastland voor het eerste doelpunt met een prachtige schaarbeweging. “De laatste oefenmatch, tegen Frankrijk in het Stade de France, had mijn honger aangescherpt”, herinnert Wilmots zich. “Die avond leverde ik een bijdrage tot de verrassende 1-2-zege die we behaalden : ik maakte de winnende goal, een vluchtschot waarmee ik Fabien Barthez versloeg. Tegen Japan waagde ik eerst mijn kans met een kopbal, nadien met een gekruist schot. Maar in de 57ste minuut lukte het wel. Eric Van Meir gooide een hoge bal in het pak. Ik zag dat mijn rechtstreekse tegenstander niet tussenbeide ging komen en dus probeerde ik het met een schaarbeweging. Met succes, want ik raakte de bal goed en hij verdween buiten het bereik van de doelman in het doel. Die beweging had ik voordien op training zeker veertigduizend keer geoefend ( lacht). Niet altijd met even veel bijval, maar door de geste voortdurend te herhalen, slaagde ik er op de duur wel bijna altijd in die acrobatische retro’s te kadreren. Op het goede moment lukte het dus wel. Of dit mijn mooiste doelpunt voor de nationale ploeg is ? Alleszins het meest spectaculaire. Zelf bewaar ik betere herinneringen aan de goal die ik in Mexico maakte tegen Rusland. Een controle met mijn rechter, waarmee ik twee tegenstanders op het verkeerde been zet, daarna een schot met mijn linker. Het was ons derde doelpunt tegen de Russen. Maar mijn meest kostbare goal voor de Rode Duivels werd me onthouden. Dan heb ik het uiteraard over mijn afgekeurd doelpunt tegen Brazilië : een goed gerichte kopbal. Ik vraag me nog altijd af waarom de scheidsrechter die goal heeft afgekeurd.”

Met deze goal zou Marc Wilmots pas helemaal onsterfelijk zijn geweest. Nu stootte Brazilië met frivoliteit en techniek door naar de finale en werd wereldkampioen.

8 André Denul

Voorronde EK 1972

België-Portugal, 3-0

17 februari 1971, Anderlecht

België : Piot, Heylens, Plaskie, Dewalque, Thissen, Vanden-daele, Van Moer, Semmeling, Denul, Lambert, Van Himst.

Portugal : Damas, Amandio, Humberto, Rolando, Hilario, Neves, Fernando Silva, Pinto, Baptista, Eusebio, Simoes.

Eén match eerder had André Denul gedebuteerd in de nationale ploeg : een wedstrijd tegen Schotland, waarin Paul Van Himst zijn comeback in de nationale ploeg vierde met een hattrick. Tegen Portugal tekende de aanvaller van Lierse voor het derde doelpunt van de avond : een echte beauty. Denul : ” Wilfried Van Moer en Van Himst voerden een dubbele dubbelpas uit. De bal belandde bij Van Moer die in één tijd naar mij doorspeelde. Ik schakelde een tegenstander uit met een crochet en plaatste de bal in het doel. In mijn carrière heb ik nog één keer zo’n goal gemaakt : in de Europabeker tegen PSV, toen ik voor het vierde en laatste doelpunt van Lierse zorgde na een dubbele dubbelpas tussen Frans Vermeyen en Swat Janssens. Wat bij beide goals opviel, was dat er met die dubbele één-twee telkens een half dozijn tegenstanders werd uitgeschakeld. Nochtans mocht de defensie van Portugal wel gezien worden met Humberto en Hilario en de legendarische Vitor Damas in het doel. Het was mijn eerste treffer voor de nationale ploeg. Meer dan dertig jaar geleden intussen, maar ik word er nog dikwijls op aangesproken.”

9 Jean Cornelis

Vriendschappelijke wedstrijd

Engeland-België, 2-2

21 oktober 1964, Wembley (Eng)

Engeland : Waiters, Cohen, Thomson, Milne, Norman, Moore, Thompson, Greaves, Pickering, Venables, Hinton.

België : Nicolay, Heylens, Verbiest, Plaskie, Cornelis, Gérard Sulon, Jurion, Vermeyen, Van Himst, Vandenberg, Puis.

Het Engelse gras, en zeker dat van Wembley, was is het verleden vaak een treurige vlakte voor de Rode Duivels. Maar niet die herfstavond in de sixties, toen ze in het Londense stadion dicht bij de zege waren. De 2-2 kwam tot stand na een own- goal van Laurent Verbiest in de 70ste minuut. Het was toen een andere verdediger van Anderlecht die zich samen met Paul Vandenberg in de kijker speelde. “Linksback Jean Cornelis“, vertelt Paul Vandenberg. “Hij onderschepte de bal ter hoogte van de middenlijn, stortte zich in een opening op de flank die ik voor hem had gecreëerd, betrok mij in een dubbelpass en knalde in de linkerbovenhoek van het doel, onhoudbaar voor de Engelse doelman Anthony Waiters.

“Het werd mijn enige doelpunt in negentien selecties”, constateert Jean Cornelis, de aristocratisch voetballende verdediger die lang de jeugd van Anderlecht trainde. “En wat voor een goal ! Bijna een halve eeuw later word ik er nog over aangesproken. Een juweeltje was het. Een doelpunt dat alle verbeelding overtrof.”

10 Bernard Voorhoof

Vriendschappelijke wedstrijd

Frankrijk-België, 2-3

Frankrijk : Henric, Wallet, Domergue, Chantrel, Kenner, Villaplane, Dewaquez, Bardot, Nicolas, Langiller, Gallay.

België: Caudron, Lavigne, Hoydonckx, Pierre Braine, Vanhalme, Boesman, Voorhoof, Devos, Braine, Moeschal, Diddens.

Bernard Voorhoof, de aanvaller van Lierse, werd geboren op 11 mei 1910. Hij was dus nog geen achttien jaar toen bondscoach Hector Goetinck hem selecteerde voor de nationale ploeg voor een oefenpot tegen Frankrijk in de banlieue van Parijs. De jonge debutant bedankte daarvoor met een juweel van een doelpunt na amper vijf minuten. Met die goal opende hij trouwens de score. Racingspeler Jules Lemaire, alias Lavigne, ontfutselde eerst de bal aan de Fransman Alexandre Villaplane. Lemaire leverde het leer in bij zijn Brusselse ploegmaat Jacques Moeschal, die op de linkerflank Jan Diddens vond. Teenager Voorhoof verlengde diens center met een kopbal tot tegen het net, na een spectaculaire duikvlucht en ondanks een poging van de Franse verdediger Marcel Domerque om de bal met de hand te stoppen. Voor Voorhoof was het zijn eerste doelpunt van de dertig die hij er voor de nationale ploeg zou maken. Daarmee houdt hij nog altijd het record, dat hij deelt met Paul Van Himst. Maar zonder de voetbalonderbreking als gevolg van de Tweede Wereldoorlog was Bernard Voorhoof, die tot zijn veertigste actief bleef, nu allicht alleen de beste Belgische doelschutter aller tijden.

door pierre bilic & bruno govers