Belg, geboren op 16 juni 1982 in Diest. 1,86 meter – 80 kilo. Profiel: de volgzame.

S tein Huysegems: “Het leven vliegt voorbij. Ik werd heel snel volwassen. Op mijn zeventiende stond ik al in de eerste ploeg van Lierse en proefde ik op het liefdesvlak van een mooie relatie. Mijn eerste vriendin is ondertussen – in juni drie jaar – mijn vrouw, en we hebben met Roos een schat van een dochter. Een beter georganiseerd en gestructureerd leven is daarvan het gevolg. Ik besef maar al te goed dat ik een gelukzak ben. Ogen opendoen, goed kijken en van alle situaties proberen te leren, dat was altijd mijn intentie.

“Samen met Nathalie verhuisde ik op mijn 21ste naar Nederland. We wisten eigenlijk niet goed waar we aan begonnen. Het kwam eropaan elkaar volledig te vertrouwen. Voor het eerst moesten we zelfstandig samenleven. Onze relatie werd alleen maar sterker en hechter, je leert elkaar perfect kennen en begrijpen. Vooral in mindere periodes was het heel belangrijk veel steun bij elkaar te zoeken. We zijn beiden heel rustige types. Ik nog meer dan Nathalie, ik laat alles een beetje op me afkomen.

“Ik ben geen grote prater. Eerder het volgzame type. Maar als mijn mening wordt gevraagd, dan zal ik die ook geven. Dankzij mijn Nederlandse ervaring werd ik in de omgang wat vlotter en opener. ( lacht) Mondiger, maar ik zal nooit als eerste het woord vragen of voeren. Toch verdween de nuchtere en schuchtere Belg uit de Kempen. Nu meng ik me sneller en vaker in gesprekken.

“Bij de opvoeding van Roos, ondertussen al twee jaar oud, denk ik dat haar moeder strenger zal zijn en optreden. Eerder gebeurde dat ook al bij onze hond. Naar mij luistert hij iets minder, ik laat alles wat meer op zijn beloop. Maar als het echt nodig is, dan zal ik mijn stem wel verheffen. Weet je, het gebeurt sowieso heel zelden dat ik me ergens kwaad over maak. ( grijnst) Alleen in het verkeer.

“Ik heb geen diploma, waar ik wel wat spijt van heb. Gelukkig kende ik nog geen enkele zware blessure, waardoor ik sportief, lichamelijk en ook financieel maximaal van mijn loopbaan kon profiteren. Op dit moment maak ik me dan ook weinig zorgen, stilletjes aan begin ik toch plannen te maken voor de toekomst na mijn actieve sportcarrière. Terugkeren naar de bouw, waar mijn vader nog werkt als metser, is geen optie. Mijn bewondering en respect voor hem blijven groot. Op dit moment zie ik mezelf nooit hoofdtrainer worden, eerder iets doen met de jeugd of in de lagere reeksen. Ik zou het ook wel leuk vinden om in een sportwinkel te werken als verkoper. Verder wil ik ook nog eens lichamelijk mijn grenzen aftasten, via een triatlon, een beklimming van een Tourcol of eens een raceparcours van het motorcross.

“Vroeger was ik een spelletjesfreak. Weinig of niks met voetbal, maar vooral schieten en racen. Ik had bijna alles, van PlayStation tot Game Boy. Die fase ligt al een tijdje achter de rug. Door in de zetel te liggen – met de biografie van topsporters als Tom Boonen, David Beckham en Lance Armstrong – of eens een uurtje te gaan snookeren, kan ik me nu even goed ontspannen. Maar evengoed gebeurt dat door een restaurant- of bioscoopbezoek. Een mens heeft echt niet zo veel nodig om gelukkig te zijn.”

door frédéric vanheule

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content