Israëliër, geboren op 15 december 1981 in Beer Sheva. 1,78 meter – 75 kilo. Profiel: de familieman.

E lyaniv Barda: “Mocht ik geen profvoetballer zijn, dan zou ik me misschien hebben gewaagd aan een carrière als tennisspeler of kok. Het zijn twee leuke hobby’s en ik maak er graag tijd voor. Mijn grote voorbeeld in het tennis is Roger Federer. Een puur talent, met een heel natuurlijke stijl, iemand die zonder veel franje en show een prachtig palmares opbouwde. Hij toont aan dat je het door bescheiden te blijven ver kan schoppen, als je constant streeft naar het maximale.

“Ik ben tevreden met wat ik tot nu toe bereikte, maar natuurlijk hoop ik op nog meer. Dat is toch logisch, hé. ( grijnst) Ik ben dan ook bijzonder kritisch voor mezelf. Soms kwaad, als iets niet loopt zoals ik het had gepland. Ik zoek vaak naar de oorzaken van mijn falen. Maar de glimlach van een gelukkig kind – als ik thuiskom – kan veel compenseren. Als mijn kinderen ziek zijn, voel ik sterk mee en ben ik heel bezorgd. Dan komt mijn verantwoordelijkheidsgevoel naar boven.

“Ik voel me uitstekend aanvaard in België. Jullie zijn heel vriendelijke mensen, altijd bereid om te helpen. Ook mijn familie heeft dat gevoel van veiligheid. Nog nooit werden we geconfronteerd met enige vorm van antisemitisme. Dat is sowieso iets verwerpelijks en moeilijk te begrijpen. Verder wil ik daar, net als over de politieke situatie in mijn land, liever niets over zeggen. Het is zo gecompliceerd, dat het moeilijk te begrijpen valt voor mensen die niet in Israël opgroeiden en leefden. En: mijn beroep is voetballer, gelukkig niet politicus.

“Ik ben wel heel bezorgd over de toestand van mijn vrienden en kennissen in Beer Sheva. In het verleden waren er wat raketaanvallen vanuit Gaza. Dat is schrikken. Het zorgt voor een onbehaaglijk gevoel, omdat je machteloos staat. Ik kan alleen meer hopen en bidden dat er snel vrede is. Het gezonde verstand zal en moet zegevieren. Want echt niemand is hierbij gebaat.

“Het is mijn taak erover te waken dat mijn vrouw en twee dochters – die mijn koppigheid overnamen, wat ik zeker niet als een negatieve eigenschap beschouw – gelukkig zijn, want we vertoeven per slot van rekening in het buitenland. Helemaal alleen zou ik vergaan van de eenzaamheid. Dat blijft ook mijn bekommernis voor mijn ouders, broer en twee zussen. Zij komen altijd op de eerste plaats. Ik droom ervan om mijn broer volgend seizoen te kunnen begeleiden bij Genk. Een beetje fungeren als gids, hem de juiste weg tonen voor succes. Hij is 23, maar ook mijn beste vriend. Wij moeten elkaar dagelijks gehoord hebben, anders voelen we ons ongemakkelijk.

“Geld maakt niet gelukkig, maar is noodzakelijk. Het compenseert ook de investering die ik samen met mijn gezin doe, door mijn vertrouwde omgeving te verlaten. ( grijnst) Ik las dat ik hier, met mijn nieuwe contract tot 2013, 1 miljoen bruto zou verdienen. Die cijfers interesseren me niet, ik lag er niet van wakker wat anderen daarover denken. Je verdiensten voor een ploeg of club moeten gewoon naar waarde worden geschat. Zo eenvoudig ligt het. Mocht ik echt een geldspeler zijn, dan voetbalde ik nu in Rusland, Qatar of Dubai. Dan zou mijn familie niet gelukkig zijn. Geluk primeert. Ik zoek constant naar stabiliteit.”

door frédéric vanheule

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content