“Ik ben al drie keer in Congo geweest: in 2010, in 2006 en voor het eerst toen ik een jaar of drie was”, vertelt Mushaga Bakenga, twintig sinds 8 augustus. “Mijn ouders gingen er met vakantie om mij aan de familie te tonen. Maar terwijl we daar waren, brak de Congolese burgeroorlog uit en moesten we vluchten. Mijn moeder werkte toen al voor Unicef en daar hielden de terroristen niet van. Uiteindelijk zijn we twee en een half jaar op de vlucht geweest. Ik herinner het mij nog, een beetje, maar… daar wil ik niet over praten. Het verleden is het verleden. Laat het dat zijn. Het is gebeurd en we overleefden het. Dat is het belangrijkste. Ik ben blij dat ik nog zo klein was, omdat je dan niet nadenkt over alles wat je ziet.

“Mijn vader is in Noorwegen bouwkundig ingenieur geworden en is nu in Trondheim zijn eigen huis aan het bouwen, en mijn moeder werkt nog altijd voor Unicef. Maar zodra ze met pensioen zijn, zullen ze naar Congo terugkeren, verwacht ik. Nooit zag ik ze gelukkiger dan de laatste keer dat ik er met hen ben geweest. Voor mij is dat geen optie. Congolezen noemen mij een echte Noor. Ik ben blij dat ik in Noorwegen ben opgegroeid. Het is het beste land om in te leven ( het staat boven aan de democratie-index, nvdr). Ik voel dat ik er de juiste waarden leerde. Zoals mijn ouders mij en mijn jongere zus er opvoedden, zo wil ik het later ook doen: ze waren er voor mij wanneer ik hen nodig had, maar ze lieten mij ook falen om mezelf te leren kennen. Ze forceerden mij ook niet om christen te worden. Toen ik mij zes jaar geleden liet dopen, was dat mijn keuze. Het was wel nodig dat ze mij pushten om te studeren, zeker toen het voetbal heel belangrijk werd. Ze lieten mij werken voor school en dat zorgde er mee voor dat ik nu over goeie brains beschik. Via het internet ben ik momenteel sportmanagement aan het studeren. Een bad boy ben ik wel nooit geweest, eerder een funny guy. Mijn naam, voluit Mushagalusa, betekent trouwens: hij die mensen doet lachen. Mocht je het mijn vrienden vragen, dan zullen ze je zeggen dat het klopt. ( lacht)

“Wij zijn ook een familie die ervan geniet om anderen te helpen. Via Foster Parents Plan voeden mijn ouders een jongen van Sierra Leone op en voordien deden ze dat ook al met een Congolese jongen. Ik beschouw hen als mijn broers. Zelf wil ik later ook mensen helpen.”