Braziliaan, geboren op 1 januari 1982 in Realengo. 1,89 meter – 85 kilo. Profiel: de leider.

J oão Carlos Pinto Chaves: “Ik roep niet graag. Liever wacht ik tot na de training of de wedstrijd om een aantal zaken uit te praten met een ploegmaat. Ik tracht altijd kalm en vriendelijk te blijven en zeker niet achter de rug te praten. Als jonge gast luisterde ik naar de ouderen. Nu ikzelf wat meer ervaring heb opgedaan, probeer ik in Genk een leider te zijn voor de vele jongeren in onze groep.

“Als leider vind ik het mijn taak signalen te geven, daarom richtte ik mij een tijdje geleden tot de supporters. Ik eis dat ze de ploeg steunen in plaats van uit te fluiten, want ik merkte dat sommige jongens daaronder leden. Op die momenten heb ik geen moeite om mijn verantwoordelijkheid op te nemen.

“Ik help graag anderen. Toen Alex pas in België arriveerde heb ik hem opgevangen, hij kwam vaak bij mij thuis eten en kon me steeds bellen. Ik ben zelf ook als negentienjarige in een vreemd land terechtgekomen ( Bulgarije,nvdr). Ik weet dus wat het is om ineens ver van huis te zitten en veel geld te verdienen, dan ontspoor je gemakkelijk … Je blijft te lang hangen in discotheken en dergelijke.

“Mijn oudere broer Flavio was een zeer getalenteerde voetballer, een linksvoetige nummer tien, maar hij had niet dezelfde focus als ik. Mijn vader peperde me in: vergooi je talent niet zoals je broer. Hij kon naar de eerste klasse in Portugal, maar verkoos bij zijn vrienden in Brazilië te blijven voetballen. Ik ben veel serieuzer. Ik heb ook nog een oudere zus, Andrea, acht jaar ouder dan ik. Ze werkt als kinesiste. Ik mis mijn familie, elke dag hang ik aan de telefoon. Maar goed, dit is mijn job, ik ben hier om geld te verdienen. Mijn ouders hoeven niet meer te gaan werken en dat vind ik belangrijk.

“Mijn vrouw, Fernanda, en ik kennen elkaar nu al tien jaar. Indertijd waren haar ouders boos op mij omdat ik haar overtuigde haar universitaire studies stop te zetten en me te volgen naar Bulgarije. Ze is heel belangrijk voor mij. Vroeger was ik soms nogal opgewonden, terwijl ik nu bekendsta als een heel rustige jongen … Dat is dankzij haar. Er zijn weinig dingen die me kunnen opnaaien, tenzij ze aan mijn familie raken. Ik denk dat ik dan wel eens ongelukken zou kunnen begaan. Maar op voetbalgebied is er weinig dat me uit mijn evenwicht kan brengen. Door mijn ervaringen in Bulgarije heb ik geleerd dat in het voetbalwereldje alles snel kan veranderen: de ene dag ben je top, de volgende dag flop. De ene dag is de trainer je vriend, de volgende dag sta je in de kou. Vertrouw niemand, dat is wat ik leerde. Je moet voorbereid zijn op tegenslagen.

“Ook mijn vader speelde een belangrijke rol in mijn leven. In Rio, waar ik opgroeide, is het makkelijk om in de verkeerde omgeving te belanden. Mijn vader zorgde ervoor dat ik geen tijd had om foute dingen te doen: hij schreef me in bij een voetbalclub.

“Bij de geboorte van mijn dochtertje veranderde mijn leven. Ik was 22 jaar. Ik besefte toen: vanaf nu moet ik sterk zijn. Ik ben zelden tevreden met mijn eigen prestaties. Vaak krijg ik complimenten na een wedstrijd, maar ik wil altijd beter worden. Ik speelde een sterke heenronde bij Genk, kreeg veel lof, maar zoals ik zei: de mensen hebben een kort geheugen, het kan snel verkeren.”

door matthias stockmans