Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine, ziet dat het Duitse leiderschap een grote impact heeft op de competitie.
Het moet nog maar zelden zijn gebeurd dat een trainer die 5 punten op 24 pakt zo onder de lof wordt bedolven als Bernd Storck bij Cercle Brugge. Vijf nederlagen, twee draws en slechts één overwinning, maar geen vereniging in deze competitie heeft qua beleving zo’n gedaanteverwisseling ondergaan als Cercle. Je zag het ook zaterdag weer tegen KRC Genk. Groen-zwart speelde beter dan de kampioen, de spelers stonden uitstekend geposteerd, maar Cercle miste scherpte en uitgekooktheid. Er stonden vier spelers van 20 jaar en jonger op het veld en met Thibo Somers en Calvin Dekuyper ook weer jonge Belgische spelers die de waarden die Cercle van oudsher koestert – jongeren laten doorstromen – weer tot leven brengen.
5 op 24. En toch wordt Bernd Storck de hemel ingeprezen.
Eigenlijk wilde Cercle al vorige zomer Bernd Storck inlijven. Maar het leefde in de veronderstelling dat een meer ambitieuze club wel aan de Duitser zou denken. Veel indruk had hij uiteindelijk gemaakt bij RE Mouscron. Hij vormde een ploeg die alleen kon reageren om tot een team dat het spel zelf in handen nam en zo ver mogelijk van het eigen doel opereerde. Hij toonde als een echte voetballeraar op training zoals het moet. En hij was naar de spelers toe heel duidelijk.
De kracht van de duidelijkheid, het is eigen aan Duitse trainers. Bernd Hollerbach doet het in Moeskroen en ook Hannes Wolf is zo aan de slag gegaan bij KRC Genk. Heel anders kennelijk dan Felice Mazzu zegt Wolf wat hij verlangt en waar hij naartoe wil. Net zoals zijn leermeester Jürgen Klopp die niet alleen duidelijk en onderbouwd is naar de spelers, maar ook op persconferenties.
Of Wolf alleen daarmee KRC Genk weer op de rails krijgt, moet natuurlijk worden afgewacht. In zijn eerste interview na zijn ontslag zei Mazzu dat hem dit na Nieuwjaar wel zou gelukt zijn, ook al straalde hij dat niet echt uit. De toekomst zal uitwijzen of de kampioen meer kwaliteiten heeft dan onder Mazzu is gebleken, dan wel verkeerd is samengesteld.
Veel slagvaardigheid moet de ontslagen trainer in het ultieme gesprek met het bestuur in ieder geval niet hebben getoond. Dat is bijvoorbeeld het verschil met KAA Gent waar de positie van Jess Thorup na de verloren bekerfinale wankelde, maar hij uiteindelijk na een interne evaluatie toch vertrouwen afdwong. Terecht als je nu naar de prestaties kijkt. Alleen de kwetsbaarheid op verplaatsing blijft een levensgroot probleem. De Buffalo’s pakten in negen uitwedstrijden tien punten. Dat is evenveel als … AS Eupen.
Intussen bouwt Karim Belhocine wel verder op hetgeen Felice Mazzu bij Sporting Charleroi heeft neergezet. Hij schonk de ploeg duidelijk een nieuwe dynamiek en geeft de spelers, meer dan zijn voorganger, vertrouwen in hun offensieve kwaliteiten. Maar hij legt zijn denkbeelden nergens uit. Interviews geeft de Franse Algerijn vreemd genoeg niet.
Er komt maar geen einde aan het klaaglied rond Anderlecht. Heel even is er een oprisping, een straaltje licht in de duisternis, maar stabiliteit krijgt ook de opmerkelijk rustige Frank Vercauteren niet in de ploeg. Dan mag Vincent Kompany zijn geloof in het project telkens opnieuw onderlijnen, als de resultaten niet volgen, kan je dat niet blijven doen.
Zondag trekt Anderlecht naar Standard, de eerste van een reeks zware matchen. De Rouches toonden op R. Excel Mouscron mentale sterkte door met negen man alsnog een punt te pakken. Maar verbijsterend om horen was het dat Michel Preud’homme achteraf de rode kaarten van Mehdi Carcela en Paul-José Mpoku probeerde te kaderen. Het was, zei hij, het gevolg van de onbestrafte overtredingen die op hen werden gemaakt en voor frustratie hadden gezorgd. Preud’homme heeft zijn temperament, maar van een trainer van zestig jaar mag je na een wedstrijd wat meer bezonnenheid verwachten.
