Raymond Mommens en Charleroi, het was al langer een goede combinatie gebleken.

In 1986 begon hij er, overgekomen van Sporting Lokeren, als speler om er vervolgens van 1998 tot 2000 als technisch directeur te werken. Drie maanden was hij er ook trainer en in 2002 keerde hij naar de club terug als scout.

Voel je je ondertussen meer Waal dan Vlaming ? Op je antwoordapparaat heb je je naam in elk geval op z’n Frans ingesproken, als Mommèns.

” (lacht) Je bent het ver gaan zoeken. Maar ja, ik heb me altijd thuis gevoeld in de Walen. Veel Vlamingen kunnen dat niet begrijpen, maar die warmte van de mensen spreekt mij aan. Laat ons zeggen dat ik me vijftig procent Waal en vijftig procent Vlaming voel. Als Anderlecht niet was komen aankloppen, was ik waarschijnlijk heel mijn leven in Charleroi gebleven.”

Je deed ook iets in de paardenbranche, niet ?

“Maar als je 80.000 kilometer per jaar doet en dan nog vliegt, heb je daar geen tijd meer voor, hoor. Vroeger had ik paarden, op het einde van mijn carrière als speler. Ik ben toen gescheiden en ik heb vrouw en paard buiten gezet. De voetbalwereld is speciaal, maar de paardenwereld is nog erger. In het begin voelde ik dat aan als hobby, maar op den duur moest ik er elke maand geld in pompen. Als ik naar een jong veulen ging kijken waarvan ik de prijs wist en ze hoorden dat ik voetballer geweest was, werd de prijs ineens verdrievoudigd. Dus daar wou ik mijn geld niet meer insteken.”

Met de auto 80.000 kilometer per jaar, hoeveel verkeersboetes levert dat op ?

” (lacht) Verscheidene. In Frankrijk lachen ze daar niet mee. En ik heb nogal de kwalijke gewoonte om mijn gordel niet aan te doen. Dat is dan direct 90 euro. Maar al bij al valt het nog mee hoor.”

Kan je, als je er voor je werk zo vaak door rijdt, van Frankrijk nog genieten als vakantieland ?

“Vakantie is voor mij een woord dat niet veel voorkomt. Op die vier jaar Charleroi heb ik één keer een week en één keer een dag of vier verlof genomen. Dit jaar ben ik zelfs nergens naartoe geweest. Je moet alles voorbereiden, wedstrijden uitzoeken … Er komt meer bij kijken dan de mensen denken. Maar als je zo zes, zeven uur in de auto zit, heb je soms wel eens een moeilijke periode. En in Frankrijk branden ’s nachts geen lichten op de snelweg, hé. Ik had de gewoonte om ’s morgens in Charleroi naar de jeugd te gaan kijken, in Frankrijk ’s avonds een wedstrijd en daarna onmiddellijk terug te komen en op zondagnamiddag weer naar een wedstrijd te gaan. Dat zijn zware dagen. Dat kan je niet elke week doen. Meestal nam ik dan een vriend mee, die ook af en toe reed. “