Met Zulte Waregem had hij mee kunnen strijden voor de titel, topschutter worden of bondscoach Marc Wilmots overtuigen. Maar zoals zo vaak in zijn loopbaan besliste Habib Habibou met AA Gent voor iets totaal anders. ‘Ik kwam op een leeftijd dat ik geen tijd meer mocht verliezen.’
Uitgerekend op zijn 27e verjaardag maakt Habib Habibou er geen punt van een interview te geven. Hij ontvangt ons, in het bijzijn van twee jongere vrienden en met de zakdoek in de hand wegens een hardnekkige verkoudheid, in de Presidential Suite van de Ghelamco Arena. Habibou oogt cool, lacht vaak en blijft constant sympathiek.
Vooral zijn foute imago blijft een doorn in het oog van de polyvalente offensieve kracht met roots in de Centraal-Afrikaanse Republiek. “Eigenlijk maak ik een uitzondering, omdat ik graag eens het juiste beeld wil ophangen van wie ik werkelijk ben. Veel lange verhalen met mij zul je in de Belgische pers niet lezen, want ik moet te vaak dingen horen en zien die niet overeenstemmen met de werkelijkheid.” Hij wijst naar de grasmat. “Alleen daar mag je me beoordelen.”
AA Gent was de enige favoriet in poule A, maar begon met pijnlijke nederlagen tegen Oostende en Lierse. Een onaangename ervaring?
Habib Habibou: “Voor mij was dat geen verrassing. Vanaf januari tot het einde van de reguliere competitie hadden we een prachtig parcours afgelegd. We behoorden tot de top drie, want alleen tegen KV Kortrijk en Zulte Waregem verloren we thuis. Heel geleidelijk haalden we RC Genk in, de kwalificatie voor play-off 1 was plots weer mogelijk. Maar alles raakte verpest op het laatste moment. Je kunt je wel voorstellen welke harde mentale klap dat onze jonge spelersgroep bezorgde. Op training moet je plots duels voorbereiden die in niets te vergelijken vallen met de affiches van de top zes. Tegelijkertijd werd er nog veel druk op de technische staf en de spelersgroep uitgeoefend. Veel zenuwachtigheid heerste er ook. Als gevolg daarvan verloren we.”
Play-off 2 is dus niet echt aangenaam?
(heel ernstig) “Ben je nu aan het lachen? Dat is pure oorlog! Veel moeilijker dan play-off 1. Echt waar, dat verzeker ik je. Ik hoor nog de jongens van Gent vooraf zeggen: ‘Habib, je zult zeker vijf tot zes doelpunten maken en niet ver eindigen achter Michy Batshuayi. Je kunt nog als topschutter eindigen.’ Maar ik wist toen al dat het niet zo eenvoudig zou worden. Je hebt teams die niks bewegen. Veel spelers blijven gewoon geposteerd in de verdediging, ze hebben geen zin om wat te doen. En ik probeer daar dan iets tegenover te stellen, door te proberen het spel te maken. Dat is heel ingewikkeld. Je hebt geen ruimte, het is moeilijk om passes te geven, constant moet je tikken en stampen incasseren, je wordt er nerveus van en verliest snel je geduld. En in het slechtste geval heeft de tegenstander aan één kans op een counter of een stilstaande fase voldoende om te scoren. Die hele play-off 2 is… (blaast even) Hoe zou ik het best omschrijven? Het is niet echt heilzaam. Ik hoor spelers van de andere teams vaak zeggen: ‘Allee, binnenkort begint de vakantie.’ Dat zegt alles over de beleving.”
Spanning onder Rednic
De indruk bestaat dat het nieuwe stadion de spelers volledig blokkeert sinds de competitiestart. Eigenlijk zou het omgekeerd moeten zijn, want jullie zijn de enigen die er vertrouwd mee zijn.
“Weet jij dat ons publiek veeleisend is? En ik denk dat heel wat spelers moeilijk kunnen omgaan met die druk. Op verplaatsing loopt dat veel beter. In Waregem hadden de supporters een zekerheid: thuis, behalve een catastrofe, winnen we altijd. De spelers dachten er net hetzelfde over en straalden ook die attitude uit. Ik wist bij Zulte Waregem op voorhand dat ik per match minstens een grote kans zou krijgen. Dat is nog lang niet het geval bij Gent. We moeten volgende zaken goed leren beheersen: het spel bepalen en tonen dat wij de patrons zijn.”
Bestaat er dan effectief zo’n grote vrees voor van de eigen aanhang?
“Ja. Dat zet zich snel om in angst om iets verkeerd te doen. Ik kan dat goed begrijpen. Als we niet gescoord hebben na pakweg tien minuten, dan beginnen ze te morren. In zekere zin is dat ook normaal: je wilt een topclub zijn, je beschikt over een superstadion, dan blijft het logisch dat je een kritisch publiek hebt. Het probleem is dat het een dwang met zich meebrengt die niet iedereen verdraagt. Integendeel, het leidt tot onrust.”
Vanuit de media bestaat de indruk dat de kleedkamer niet alleen op ontploffen staat, maar vooral een puinhoop is.
“Wanneer je mensen hebt die zin hebben om echt constant negatief te zijn, dan is dat hun probleem.”
Je bevestigt toch dat de interne sfeer niet echt positief kon worden genoemd?
“Wacht eens even. Je slaagt er op de valreep niet in om je te kwalificeren voor play-off 1. Nadien begin je als enige uitgesproken topfavoriet aan play-off 2 en je verliest direct twee keer. Dát was een grote crisis. Maar de sfeer was echt niet zo negatief als werd geschreven.”
Toch was de relatie tussen coach Mircea Rednic en de spelersgroep heel slecht?
“Ik kan enkel dit zeggen: de resultaten volgden niet zoals verhoopt, waarop het bestuur de knoop doorhakte om hem te laten gaan. Of dat de enige juiste oplossing was? Dat zullen we zien op lange termijn. Ik zie alleszins dat hij toch goed werk verrichtte. We speelden misschien niet goed onder zijn hoede, maar pakten toch behoorlijk wat punten.”
Maar zijn verhouding met de voltallige kern?
“Het klopt dat er wat spanning bestond.”
Jij tekende voor drie en een half jaar op vraag van Rednic, hij is niet langer de hoofdtrainer. Vervelend?
“Dat hij me er absoluut bij wou, was allang duidelijk. Maar ik had niet veel zin om Zulte Waregem te verlaten, want alles verliep daar super voor mij. Ik scoorde veel, zowel in de Belgische competitie als Europees. Plots kwam er dan het lucratieve aanbod van AA Gent. Ik kon twee miljoen euro in het laatje brengen voor mijn club, dat konden ze onmogelijk weigeren. Uiteindelijk kon iedereen zich vinden in die deal.”
Feesten met Zulte Waregem
Financieel mag je dan momenteel een zorgelozer leven leiden, op sportief vlak moet het toch een enorme ontgoocheling zijn?
“Ach, moeten we daar nu nog eens op terugkomen? Misschien is het tijd om orde op zaken te stellen. Na onze nederlaag op Lierse titelde een Vlaamse krant dat ik spijt had Zulte Waregem te hebben verlaten. Dat was iets te gemakkelijk gekozen als kop. De journalist polste me of ik mijn overgang betreurde. Vraag maar na: ik ben altijd rechtuit en kom op voor mijn mening. Ik antwoordde hem dus eerlijk dat ik me vragen stelde na een dergelijke non-match. Ik was behoorlijk opgefokt. Wat wil je ook? Ik kom van een team dat het gewoon is een duel te domineren en altijd speelt om te winnen, waar ik veel goede en bruikbare ballen kreeg. Maar die avond, in Lier, gebeurde dat nagenoeg geen enkele keer. Ik ben een spits die leeft van goals. Dan raak je al wat sneller gefrustreerd, ja. Dus was het toch normaal dat ik niet helemaal tevreden was. De voorzitter kwam me achteraf opzoeken. Hij wilde graag weten waarom ik zo had gepraat. Ik antwoordde hem oprecht dat ik een ambitieuze sporter en een competitiebeest ben. Op financieel vlak had ik vooruitgang geboekt, maar helemaal nog niet sportief. Eerlijk zei ik hem dat ik de indruk had veel te hebben verloren. Waarschijnlijk zou ik tot de vijf genomineerden behoren voor de Ebbenhouten Schoen, speelde ik in play-off 1 mee voor de titel, en zelfs de eerste plaats in de topschuttersstand kon ik misschien viseren. Maar goed, ik maakte mijn keuze, moet daarmee leven en dat ook aanvaarden. Ik laat de armen zeker niet zakken. Bovendien maak ik altijd vrij impulsief en intuïtief keuzes. Ik kwam op een leeftijd dat ik geen tijd meer mag verliezen. En als ik mijn ploegmakkers loslaat, wie zal hen dan bijeenbrengen?”
Jij bent dus klaar om de leider te worden van deze ploeg, die geen echte patron meer heeft na het afhaken van Bernd Thijs?
“Dat zijn geen items waar je openhartig over praat. Eerst en vooral moet je je job doen op het veld. Alleen daarmee kun je respect afdwingen. Als je een grote mond opzet, maar in het weekend daarna een nul bent, waar ligt dan nog je geloofwaardigheid?”
Noem naast het salaris nog eens een goed argument waarom je Zulte Waregem verruilde voor AA Gent?
“Hier maak je gewoonweg deel uit van een heel interessant project. De voorzitter kocht al behoorlijk wat nieuwe spelers in januari, in de zomer komt er nog versterking, zijn ambities zijn enorm. De afgelopen twee jaar kon je het misschien niet merken, maar Gent is en blijft een grotere club dan Zulte Waregem.”
Ivan De Witte verklaarde al dat hij twee jaar zonder play-off 1 verkiest in een nieuw stadion boven twee seizoenen play-off 1 in een verouderd onderkomen. Ga je daarmee akkoord?
“Ben ik verplicht hierop iets te zeggen? (grijnst) Een leuk stadion hebben maar geen topwedstrijden spelen, dat is helemaal niet interessant. Ik hou me liever bezig met een hoger spelniveau dan met de infrastructuur.”
Als je Zulte Waregem vandaag nog ziet strijden voor het kampioenschap, waar denk je dan spontaan aan?
“Dat geeft me een goed gevoel, echt waar. Net zoals het feit dat Thorgan Hazard me al meermaals meegaf dat Zulte Waregem vandaag koploper zou zijn als de club mij niet had verkocht en ook Junior Malanda had behouden. En wanneer ze straks kampioen worden, dan zal ik echt blij zijn en mee gaan feesten. Omdat die titel ook de mijne een beetje is. Ik maakte tien doelpunten voor hen dit seizoen, hé!”
Stel je voor dat het tot een confrontatie tussen AA Gent en Zulte Waregem komt in de barrages voor een Europees ticket…
“Dat is het einde van de wereld.”
O ja, betaalde je al die rekening van die BMW-garagehouder uit Kruishoutem?
“Nog zoiets. Ik weet totaal niet waar dat vandaan komt. Een gast die zich uitgeeft voor mijn garagehouder die twittert dat ik hem al meer dan een jaar nog 700 euro moet betalen. Wanneer ik dat allemaal zie en lees, dan denk ik meteen dat een vriend me een toer wil lappen. Ik beschik over een wagen van de club. Dan kan ik toch geen facturen van een garage ontvangen? Maar alweer wordt die story direct overgenomen door verschillende websites en kranten. Ze doen maar, echt waar. Ik herhaal het: wie me echt wil beoordelen, moet dat maar doen op basis van mijn prestaties op het voetbalveld.”
DOOR PIERRE DANVOYE & FRÉDÉRIC VANHEULE – BEELDEN BELGAIMAGE
“Ik kon 2 miljoen euro in het laatje brengen voor de club, dat konden ze onmogelijk weigeren.”
