De pijnlijke afgang van een voormalige sprintkoningin : heeft de Balco-dopingaffaire Marion Jones voorgoed genekt ?
Als Marion Jones tegen je praat, kijkt ze je recht in de ogen. Als ze herhaalt onschuldig te zijn, vertrekt ze geen spier. Vergeleken met het tweetal dat haar beschuldigt van doping, de kolossale C.J. Hunter en de gladde Victor Conte, ziet Jones er met haar kinderlijke oogopslag uit als een engel. Eentje die bovendien de leugendetector overleefde, een test die ze nota bene op eigen initiatief onderging. Nee, Marion Jones kán geen valsspeelster zijn die ooit druk in de weer was met pillen en spuiten. Veel meer lijkt ze een slachtoffer van allerlei duistere lieden die haar willen meesleuren in hun val.
Tegelijkertijd is het moeilijk te geloven dat de beschuldigingen aan haar adres compleet uit de lucht zijn gegrepen. Er hangt namelijk haar hele loopbaan al een zweem van dopegebruik rond haar prestaties. Al vanaf haar zeventiende, toen ze als scholiere van de Thousand Oaks High School in Los Angeles niet kwam opdagen voor een dopingtest en daardoor tegen een schorsing aanliep. Alleen met hulp van topadvocaat Johnnie Cochran, die later ook O.J. Simpson zou vrijpleiten, wist ze die straf ongedaan te krijgen. Hoewel ze nooit is betrapt tijdens een controle, heeft ze zich sindsdien opvallend vaak in de buurt van dopingzondaars opgehouden. Waardoor ze zich steeds opnieuw in de problemen heeft gewerkt. Op die manier is ze het afgelopen jaar ook danig verstrikt geraakt in de Balco-zaak, genoemd naar de doping verstrekkende Bay Area Laboratory Cooperative (Balco).
Ze kan haar onschuld blijven uitspreken, zoals ze steeds ook doet, maar voor Marion Jones zit er eigenlijk maar één ding op : presteren. Wedstrijden winnen, scherpe tijden neerzetten. Maar daar zit nu juist het probleem : na haar zoveelste topseizoen in 2002 bakt ze er niets meer van. Toch blaakt ze in mei op de atletiekmeeting van Hengelo nog van het zelfvertrouwen. “Ik heb niet het gevoel dat ik over mijn hoogtepunt heen ben”, zegt ze daar. “Na wat slechte jaren gaat het weer de goede kant op. Ik ben ervan overtuigd dat ik weer op mijn oude niveau kan terugkeren. Het niveau van mijn persoonlijk record ( 10.67, nvdr). Ik denk dat ik zelfs nog een stuk sneller kan gaan. Mijn ultieme doelen stel ik niet bij : ik wil nog altijd de grootste ooit zijn.”
Een maandje verder, een wereld van verschil. De US Trials, waar de Queen of Speed zich het koste wat het kost wil plaatsen voor het WK in Helsinki, het bedachte toneel van haar terugkeer aan de absolute wereldtop, worden een afgang.
Het seizoen 2005 verloopt echter van kwaad tot erger. Haar eerste de beste voorbereidingswedstrijd in Europa loopt al in de soep. Kort daarna moet ze in Milaan de subtopper uit de Bahama’s opnieuw voor zich dulden en is haar tijd zo niet nóg rampzaliger : 11.67. Ook haar afmelding voor de Prefontaine Classic en de vierde (!) plaats tijdens de generale repetitie in het Mexicaanse Monterrey kort voor de US Trials (en een tijd van 11.40) zullen het zelfvertrouwen van Jones niet veel goeds hebben gedaan.
Of de pijnlijke heup, waar haar manager Charlie Wells haar voortijdige vertrek in Carson aan toeschreef, nu wel of niet de werkelijke reden is û de afgang blijft even pijnlijk. Ze heeft haar talloze grote woorden niet kunnen waarmaken. Die klap zal hard zijn aangekomen. Wellicht is nu zelfs het einde van haar atletiekcarrière (misschien gaat ze het ooit nog als basketbalster proberen) in zicht. “Ik wil de lat hoog leggen, zoals in het verleden”, zei ze op de meeting in Hengelo nog. “Ik pik het van mezelf niet middelmaat te zijn.”
Maar als lichaam en geest het niet meer voor elkaar krijgen de beste te zijn, welk ander besluit dan stoppen rest haar dan nog ? Of kan ze alles en iedereen na drie magere jaren toch nog versteld laten staan ?
Bjorn Goorden
‘Ik pik het van mezelf niet middelmaat te zijn.’
