De Belgische ploegen deden het vorige speeldag prima in Europa, een kleine boost voor het Belgisch voetbal. We mogen zeker niet euforisch doen, want men staat rapper met zijn voeten weer op de grond dan men denkt, maar laat ons voor eenmaal eens chauvinistisch zijn. Vooral wat RC Genk presteerde, was stuntwerk. Het deed mij denken aan de tijd dat SK Beveren het grote Barcelona het vuur aan de schenen legde en de Catalanen zeer tevreden mochten zijn dat ze niet met hun klikken en klakken buiten lagen. Valencia is geen caféploeg, maar een topclub in Spanje, die jaar na jaar meedraait aan de kop van de Primera División. Ik moet eerlijk zijn, voor de wedstrijd dacht ik dat het een afstraffing ging worden voor de Limburgers, maar een optimist ben ik nooit geweest. Het was soms alle hens aan dek tegen de technisch sterke, snel spelende Spanjaarden, maar de Limburgers hielden het hoofd boven water en dat sierde hen. Ze gaan alvast niet eindigen met nul punten in hun groep, zoals veel kwatongen hadden voorspeld, en ik zie ze nog eens uithalen tegen Bayer Leverkusen, waarom ook niet!
Over Romelu Lukaku wordt er op Anderlecht al niet meer gesproken, de jonge god is has been, zo vlug kan het gaan in het voetbal. Hij is van zijn sokkel gestoten en vervangen door ene Matías Suárez, de nieuwe messias van het Constant Vanden Stockstadion. Tegen AEK Athene was het voor de zoveelste keer dit seizoen zijn avondje. Wat bezielt die jongen toch, drie doelpunten tegen de Grieken, en wat voor goals! De mayonaise schijnt ook te pakken tussen Suárez en Milan Jovanovic. Volgens mij is Anderlecht nu aanvallend sterker dan vroeger met Lukaku. Die twee kunnen overal opduiken en een gesel zijn voor alle verdedigingen, in schril contrast met vroeger, toen alle druk lag op de jonge schouders van een dikwijls in de spits afgezonderde Romelu. Milan begint zich stilletjes aan thuis te voelen in het Astridpark, want hij begint weer in de nek van zijn tegenstrevers te bijten, dat is een goed teken … Grapje hé!
Sommige lolbroeken beweerden dat het Griekse voetbal lijdt onder de economische crisis in dat land. AEK Athene zou niet gemotiveerd geweest zijn, want die sukkelaars waren al maanden niet meer betaald. En wij dan? Wij zitten al meer dan een jaar zonder regering, of is dat geen reden om gedemotiveerd te raken? Na de match stond er 4-1 op het bord en daarmee basta!
Voor Standard stond er een moeilijke verplaatsing naar Duitsland op het programma. Er zijn leukere dingen om naar uit te kijken. Hannover 96, misschien geen grote naam, maar pannenkoeken bestaan er niet in de Bundesliga. De verminkte Rouches sleepten, niet zonder moeite, een 0-0 uit de brand en deden zo hun duit in het zakje voor ons voetbal.
Op papier had Club Brugge tegen Maribor de gemakkelijkste klus. Bij de rust was de wedstrijd al gespeeld: 2-0. De tweede helft was minder van een wisselvallig maar groeiend blauw-zwart. Het eindrapport voor onze Belgische ploegen is positief, acht punten op twaalf, dat heb ik nooit op school gehaald. Maar Europacupwedstrijden spelen midweeks heeft ook zo zijn keerzijde van de medaille. Gewoonlijk volgt er in het weekend een match voor de Belgische competitie en daar loert het gevaar voor onze Europagangers, want men speelt dan gewoonlijk tegen een frisse ploeg, die absoluut de huid wil van die bende vedetten. Als men thuis speelt, is dat nog op te vangen, maar op verplaatsing wordt het moeilijk en worden er punten verbrast, wat nu minder een probleem is dan in mijn tijd, want men deelt toch de punten op het einde van de reguliere competitie door twee.
Toch vind ik dat Gent een serieuze kans heeft gemist. Ze mochten als leider, en zogezegd titelkandidaat, een lichtjes vermoeid en misschien minder geconcentreerd Anderlecht ontvangen in een vol Ottenstadion. Men mag dan verwachten dat de Buffalo’s paars-wit vanaf de eerst minuut bij de keel zouden grijpen en hun geen millimeter ruimte zouden gunnen. Maar neen hoor, het was juist het omgekeerde dat gebeurde, al duurde dat maar twintig minuten. Juist genoeg voor Suárez – wie anders? – om een terechte penalty te versieren en de Brusselaars in een positie te brengen die ze graag wilden hebben: rustig achterover leunend, tijd winnend en wachtend op de dodelijke counter. Aangezien Silvio Proto dan nog als matchwinner werd aangeduid, was het misschien beter geweest dat de Gentenaars iets vroeger aan het offensief waren begonnen. Anderlecht was kwetsbaar.
Paars-wit kreeg trouwens eindelijk een penalty in het net, alhoewel … in twee keer. Toch een serieuze vooruitgang, blijven oefenen jongens, het komt wel goed.
“Wat bezielt die jongen toch!”
