Met de nodige zwier gaf Dick Advocaat vorige week donderdag zijn tweede persconferentie als bondscoach. Hij maakte zijn selectie bekend voor de wedstrijden tegen Turkije en Estland en daar had niemand enige op- en aanmerkingen over. Dat hoort zo te zijn bij een man die als De Messias van het Belgische voetbal geldt en heel duidelijke ideeën heeft over de manier waarop hij deze groep weer aan het voetballen moet krijgen. Het enthousiasme rond de nieuwe bondscoach dreigt straks tot een echte hype te leiden. Terwijl sommige mensen nog de sporen van het verleden meedragen en Frank Vercauteren zwaar ontgoocheld terugkijkt op zijn periode als interim-bondscoach, wil Advocaat rechte lijnen trekken. Als iemand niet past dan moet hij weg, poneert hij verderop in dit blad. Wie Advocaat kent, weet dat dit geen holle woorden zijn.
Dick Advocaat is een man van duidelijkheid. Hij wil over alles controle houden. Toen Marc Wilmots, de nieuwe tweede assistent, tijdens de persconferentie op een vraag in het Frans antwoordde, vroeg hij zich lachend af of hij misschien het antwoord niet mocht horen. Het was een manier om duidelijk te maken dat er maar één baas is. Heel direct zal Advocaat ook met de spelersgroep omgaan. En die jonge voetballers aanpakken die zo snel bejubeld worden dat ze de tijd niet meer krijgen om te groeien. Ook dat leidt tot excessief gedrag en tot het egocentrisme dat de afgelopen maanden het collectief verminkte.
Jonge voetballers leven met zo’n opgefokte snelheid dat ze zichzelf voorbijlopen. Ook Romelu Lukaku, de nieuwe fonkelende diamant van Anderlecht, zal er met zijn omgeving over moeten waken dat hij geen nieuwe exponent wordt van dit tijdsbeeld. Twee goeie matchen volstonden om de spits meteen op een troon te hijsen. In een periode dat er geen tijd meer lijkt te zijn voor nuance en reflectie deden ook de media daaraan mee: de superlatieven swingden de pan uit. Hier en daar werd zelfs gevonden dat de aanvaller – zestien jaar en vier maanden oud – in de nationale ploeg moet. Ook dat maakt deel uit van deze maatschappij: niets kan nog snel genoeg gaan. Die adoratie zorgt ervoor dat voetballers zich onaantastbaar wanen.
Natuurlijk is Lukaku een voetballer met uitzonderlijke kwaliteiten. Het komt eropaan dat soort talenten niet te laten lopen voor ze kunnen gaan. Gelukkig is Dick Advocaat een rustige man die zich niet laat meesleuren door euforische opwellingen.
Het valt af te wachten in hoeverre Dick Advocaat straks Nederlandse voetbaldenkbeelden op de nationale ploeg kan overplanten. Ook hij zal afgelopen donderdag in de wedstrijd tussen Anderlecht en Ajax geconstateerd hebben hoe de Nederlandse voetbalcultuur van de Belgische verschilt. Terwijl de Brusselaars met vijf man achteraan voetbalden, pakte Ajax uit met verbluffend positiespel, alsof ze in iedere linie met een man meer op het veld stonden. Opvallend dat er nauwelijks werd gedribbeld maar een snelle balcirculatie vooropstond. Het is het voetbal zoals ook Advocaat het ziet.
Ook Adrie Koster probeert bij Club Brugge het spel met eigen accenten te overgieten. Dat leverde afgelopen zondag na de kraker tegen Anderlecht de luid bejubelde leiderspositie op. Club wordt weer een pletwals, het heeft aan de hand van Koster opnieuw leren voetballen. Opmerkelijk is dat de Nederlander het elftal om de haverklap verandert en vrijwel nooit twee matchen na elkaar met hetzelfde team begint. Hij stelde in tien competitiematchen al 21 spelers op. Het blijkt de groep scherp te houden en geen rem te zijn op de automatismen. Sterker zelfs: er zitten duidelijke patronen in het elftal, gebaseerd op een aanvallende manier van denken en handelen.
Heel volwassen gaat Koster ook met de media om. Hij heeft er geen moeite mee om verkeerde inschattingen toe te geven en draait niet om stekelige vragen heen. Een wereld van verschil met Belgische trainers die bij de minste tegenwind zeer kribbig reageren. Alsof ze vooral zichzelf niet in vraag willen stellen.
door JACQUES SYS
Gelukkig werd Lukaku niet voor de nationale ploeg geselecteerd.
