Wie goede afspraken met hem maakt (en ze ook nakomt), heeft een gouden kerel aan Dieumerci Mbokani. De 27-jarige aanvaller was, ondanks twee inzinkingen, van goudwaarde voor Anderlecht. Nu wenkt de Premier League.

Eigenlijk wilde hij weg vorige zomer. Niet zomaar weg, maar zijn vertrokken trainer achterna. Dieumerci Mbokani miste de warmmenselijkheid waarmee Ariël Jacobs hem na het overlijden van zijn vijf maanden oude zoontje had opgevangen. Als een zwarte sluier hing het drama over zijn seizoen van de terugkeer, bedoeld om zijn slabakkende carrière weer op de rails te krijgen. Een risicotransfer was het geweest. Naar buiten heerste het beeld van de volgevreten vedette in een Bentley met roze binnenbekleding, die het niet had waargemaakt bij AS Monaco en VfL Wolfsburg. Tot overmaat van grap blesseerde hij zich op zijn eerste training in Brussel. Qua comedygehalte niet mis, zo’n gemiste start, na ook al een niet bepaald voorspoedige episode in zijn loopbaan.

Tot het noodlot ongenadig toesloeg en er zich in de perceptie een omslag van 180 graden voltrok. Achter de nonchalante, soms arrogant ogende voetballer bleek ook een kwetsbaar mens schuil te gaan. Na zijn flops in Frankrijk en Duitsland ervoer Mbokani aan den lijve het verschil tussen gesteund worden en aan je lot overgelaten zijn. Dag en nacht stond er iemand van Anderlecht klaar voor hem. Samen trokken ze hem door het verdriet. Als geen ander verstond Jacobs op zijn terrein de kunst om de juiste compromissen te sluiten. Hij gaf zijn sterspeler de vrijheid om zichzelf te zijn, zonder dat hij buiten de groep kwam te staan. Tussen beiden groeide er diep respect. Zoals ook Romelu Lukaku nog steeds hartelijke contacten onderhoudt met Jacobs, was ook Mbokani hem niet vergeten.

Het nieuwe seizoen, het tweede van zijn comeback, trok zich alweer op gang toen Mbokani contact zocht met zijn oud-coach. Of hij hem niet kon gebruiken in Kopenhagen. Hij miste iets, of iemand. Iemand die hem begreep. Het contact met de nieuwe trainer in Brussel verliep stroef. John van den Brom sprak geen woord Frans, noch kende hij de voetballer en de mens Mbokani. De faam van de Anderlechtvedette stopte aan de Belgisch-Nederlandse grens. Maar Denemarken is niets voor hem – niet het voetbal, niet de stad. Jacobs overtuigde Mbokani ervan hard te blijven werken, de lessen uit zijn buitenlandse avonturen te onthouden en zijn Premier Leaguedroom niet op te geven.

1) Augustus 2012

De wedstrijden tegen AEL Limassol werden een keerpunt. Het eerste hoogtepunt van het nog jonge seizoen, met als inzet een plaats in de groepsfase van de Champions League. Anderlecht verloor bij de Cypriotische kampioen (2-1), maar hield zijn kwalificatiekansen gaaf dankzij een gouden doelpunt van Mbokani. In Brussel verloste de Congolese aanvaller de club in een bloedstollende finale uit haar lijden met het doelpunt van de kwalificatie. Voor het eerst zag Van den Brom in levenden lijve wat Mbokani betekende voor het team. Iemand die er staat in de belangrijke momenten. Iemand die zijn verantwoordelijkheid opneemt. Iemand die weet ook wat dankbaarheid betekent.

In interviews sloot de matchwinnaar een ultiem vertrek nog steeds niet uit. Maar hij bleef. En zijn relatie met de coach werd steeds beter. In de club was al en petit comité met Van den Brom overlegd over de handleiding die bij Mbokani hoort. Een hoofdrol in die gesprekken was weggelegd voor Herman Van Holsbeeck. De clubmanager stak veel tijd in zijn vedette en wist hem op de juiste momenten te raken. Niet zelden ook met een financiële geste. Voor de zoekende Van den Brom betekende Limassol het kantelpunt. Mbokani redde zijn entree. Vanaf dan hadden speler en coach aan een oogopslag genoeg om elkaars vertrouwen te voelen. Een knipoog, een glimlach. Meer was er niet meer nodig. Voor een gesprek zonder tolkende Besnik Hasi zou het Frans van Van den Brom het hele seizoen ontoereikend blijven.

2) Oktober 2012

De herfst trad in en ook in Mbokani’s hoofd vielen de bladeren. Hij keerde met een neusbreuk terug van een interland met Congo en miste het thuisduel tegen Waasland-Beveren. Vervolgens gingen zijn drie speeldagen schorsing in voor een door de camera’s geregistreerde trap naar Lokerenspeler Killian Overmeire. Een fout die hij bij nader inzien wel kon toegeven, maar die zijn goede seizoenstart abrupt afbrak. Een maand lang stond hij aan de kant en dat hakte in op zijn gemoed.

Zijn begeleiders op Anderlecht, Jean-François Lenvain en Peter Smeets, draaiden overuren. Hun grote uitdaging was Mbokani’s focus scherp te houden tijdens de periode van inactiviteit. Zij speelden in op zijn eergevoel, wetende hoe hard hij zijn zinnen op de Gouden Schoen had gezet. Een trofee die hij nooit eerder won, net zomin als de Profvoetballer van het Jaar. Buiten de Ebbenhouten Schoen was hem hier nog geen individuele prijs te beurt gevallen. Ook dat maakte dat hij stilaan uitgekeken was op België. Door de schorsing zou het er nu wel nooit meer van komen. Lenvain en Smeets praatten hem de twijfel uit het hoofd. Zeker, hij kon de Gouden Schoen winnen. Nog altijd. Maar dan was er maar één optie: hard blijven werken. Nóg harder dan hij al deed.

De boodschap kwam aan. Mbokani maakte zijn comeback in het Champions Leagueduel tegen Zenit Sint-Petersburg. “Ik ga het verschil maken”, vertrouwde hij zijn intimi vooraf met rustige zelfverzekerdheid toe. Zoals zo vaak hield hij woord. Hij maakte het enige doelpunt van de avond. Van de weeromstuit was hij ook trefzeker in de eerstvolgende drie competitieduels. Daarna nog eens drie doelpunten tegen Bergen en twee tegen OH Leuven. In acht wedstrijden scoorde hij acht keer. Mbokani stond er weer helemaal. De moeilijke maand oktober kan vandaag zonder overdrijven als zijn belangrijkste van het seizoen worden beschouwd.

3) Januari 2013

Kort na Nieuwjaar reisde Mbokani af naar Oman, waar Congo zich voorbereidde op de Afrika Cup later die maand in Zuid-Afrika. Hij voegde zich als laatste bij zijn landgenoten, een genaaide voetwonde hield hem wat langer in België. De verwachtingen bij de aanvaller waren hooggespannen. Hij wilde zich aan de wereld tonen als een sterkhouder van zijn land. Dat lukte hem ook in de eerste wedstrijd. Tegen Ghana legde hij vanop de strafschopstip de eindstand vast (2-2).

Tegen het bescheiden Niger was het al een stuk minder. Claude Le Roy, de Franse bondscoach van Congo, weet de teleurstellende 0-0 achteraf aan concentratieverlies als gevolg van de aandacht die de avond voordien naar de Gouden Schoen was gegaan. Le Roy had toegestaan dat Mbokani samen met zijn vrouw en hun zoontje het gala op televisie volgden, wetende hoe belangrijk dit voor zijn steraanvaller was. Toen die als winnaar uit de bus kwam, liet hij ook een VTM-cameraploeg toe in het hotel. Het was ruim na middernacht alvorens Mbokani tussen de lakens kroop.

Congo bleef uiteindelijk ook tegen Mali steken op een gelijkspel (1-1), ondanks opnieuw een penaltydoelpunt van Mbokani. De vroege uitschakeling trok een lelijke streep door zijn rekening. In zijn achterhoofd was de gedachte aan een transfer nooit ver weg geweest. Maar de Gouden Schoen was balsem op de wonde. Eindelijk individuele erkenning. Voor Anderlecht was het Congolese echec een prima zaak. Het zag zijn aanvaller al vroeger dan verwacht terug op Belgische bodem. Problemen met de identiteitskaart van zijn tweejarig zoontje beslisten daar nog anders over. Mbokani, sinds de dood van zijn jongste zoon meer dan ooit een verantwoordelijke vader, besloot bij zijn familie te blijven tot alles was opgelost. Dat hij daardoor de topper tegen zijn ex-club Standard miste, tant pis. Maar verveeld zat hij er wel mee.

4) Maart 2013

Begin maart strandde Anderlecht in de halve finales van de beker van België na een penaltythriller op het veld van RC Genk. Mbokani was er dan al niet meer bij. Uitgesloten vroeg in de tweede helft voor natrappen op Jeroen Simaeys. De straf was zwaar: vier speeldagen schorsing. Maar Mbokani aanvaardde ze, zoals hij ook op het veld keer op keer zonder veel misbaar de gemeenste trappen en intimidaties incasseert. Een enkele keer slaan de stoppen door, zoals in Lokeren.

Of zoals in Genk, maar dat was anders. De frustratie kwam er van veel dieper. Een week eerder was hij tegen Club Brugge op oerwoudgeluiden getrakteerd. En er zat een haar in de boter tussen hem en Anderlecht over een niet nagekomen financiële afspraak. En als er iets heilig is voor Mbokani, dan afspraken en beloftes. Zijn handleiding is niet die van een iPhone, maar van een gsm eerste generatie. Simpel dus. Maar ze moet nauwgezet worden gevolgd. Dat Anderlecht dit even naliet, bracht hem uit evenwicht. De uithaal in Genk zat eraan te komen, maar goed te praten was ze niet. Dat besefte hij zelf ook. Hij had de ploeg in de steek gelaten en besloot zich een tijdje low profile op te stellen. Reculer pour mieux sauter. In alle stilte bereidde hij zich voor op zijn tweede comeback van het seizoen. Thuis tegen Club Brugge bekroonde hij die met de hard bevochten gelijkmaker.

Zeven wedstrijden later is de 27-jarige kampioenenmaker klaar met de Jupiler Pro League. Het buitenland wenkt. Sinds januari kleeft het logo van Juventus op zijn kleedkamerkastje, maar Italië wordt het niet. Waarschijnlijker is dat hij neerstrijkt in de Engelse Premier League. Niet in de top, maar ergens in de brede middenmoot. Bij West Bromwich Albion of Norwich. Met trots vervuld zal hij zijn, maar het zal in niets te vergelijken zijn met wat er in september staat te gebeuren. Dan bevalt zijn vrouw van hun derde kindje. Daar kijkt hij nog het meest naar uit, naar dat nieuwe leven. Dieumerci Mbokani heeft zijn prioriteiten stilaan op een rijtje.

DOOR JAN HAUSPIE – BEELDEN: IMAGEGLOBE

Vanaf Limassol hadden speler en coach aan een oogopslag genoeg om elkaars vertrouwen te voelen.