King Lance blaast de aftocht.

Spijt heeft hij nergens van, verkondigde Lance Armstrong met de hem eigen trots toen hij woensdag 16 februari zijn retirement 2.0 wereldkundig maakte. Grootspraak? Behalve een forse injectie in zijn kankerstichting Livestrong bracht zijn comeback The Boss immers niets bij. Integendeel, de onoverwinnelijk gewaande Amerikaan eindigde als een meerijder voor wie het zelfs in de Tour Down Under al zwoegen was.

Het wielerrijk van King Lance vertoonde zijn eerste barsten op weg naar Andorra-Arcalis tijdens de Tour van 2009. Door te demarreren, lapte zijn toenmalige ploegmaat Alberto Contador die dag de orders van His Majesty aan zijn laars. Een paleisrevolutie. Gewapend met zijn dominante persoonlijkheid hield Armstrong op dat moment evenwel nog de rest van het peloton onder de knoet. Als uitgekookt strateeg wiegde hij iedereen in slaap en sleepte zo de derde plaats in de wacht.

“Ik dacht toen echt dat ik de Tour nog een achtste keer zou winnen”, vertelde hij in zijn afscheidsboodschap. Maar zijn laatste Grande Boucle vorig jaar beëindigde hij op de 23e plaats als een koning zonder gezag. Niet de Texaan, maar Fabian Cancellara had zich als de patron gemanifesteerd in de eerste Tourweek. En naarmate the Big Tex almaar meer in de anonimiteit van het peloton werd opgezogen, belandde hij vaker op de grond dan tijdens zijn zeven jaar Tourheerschappij bijeen. De illustratie van een koninkrijk dat op zijn gat lag. Zelfs zijn lakeien van vroeger, Floyd Landis op kop, trokken vanaf de zijlijn de poten onder Armstrongs troon weg.

Lance Armstrong was te zeer boven zijn sport uitgestegen om die nog op het terrein te beheersen. Ten bate van Livestrong frequenteerde hij zakelijke, politieke en celebritykringen. Hij vloog de wereld rond als telden zijn dagen meer dan 24 uur. Ineens scheen zijn uitgekiende Tourvoorbereiding van weleer niet meer van tel. Onder druk van zijn extrasportieve agenda offerde Armstrong de verkenning van ritten op. De Amerikaan paste zijn wedstrijdprogramma aan, verwaarloosde de studie van zijn opponenten, die hij dan ook schromelijk onderschatte.

2011 moest een afscheidstournee worden buiten Europa. Een jaar zonder Tour dus. Hoeft het te verbazen dat Armstrong zich daar niet voor kan opladen? De Ronde van Frankrijk is immers de enige koers die hem sinds 1999 nog interesseerde. Die extreem doorgedreven specialisatie maakte hem tot de beste Tourrenner aller tijden. En zal voor eeuwig een bron van kritiek op zijn palmares blijven.

Armstrong, in september veertig, staat nu opnieuw voor de uitdaging die hij hardnekkig voor zich uit probeerde te schuiven: zijn leven zin geven als niet-wielrenner. Doet hij dat als partner van Anna Hansen en vader van vijf kinderen? Als politicus? Als triatleet? Als teammanager? Als wedstrijdorganisator? Of als zakenman? De richting die zijn bestaan zal uitgaan, hangt mede af van de uitkomst van het Amerikaanse onderzoek naar zijn vermeende dopinggebruik, waarvoor alvast de indirecte bewijslast loodzwaar weegt.

DOOR BENEDICT VANCLOOSTER