Beste meneer Preud’homme,
In 2005 viel ik op tienjarige leeftijd als een blok voor het voetbal van Club Brugge. Na het seizoen 2004/2005 mocht Club de kampioenstitel op zak steken en in het daaropvolgende seizoen volgde ik het Brugse voetbal van naderbij. Spelers als Bosko Balaban, Stijn Stijnen, Philippe Clement, Jonathan Blondelle, Sven Vermant, Rune Lange en Gert Verheyen sierden de kern. Voeg daar dan nog eens de magistrale linkervoet van Ivan Leko aan toe. De voetballiefhebber in mij was helemaal verkocht!
In de zomer van 2013 zou ik de grote overstap maken naar de universiteit en als cadeau kreeg ik van mijn ouders een abonnement op het sportkanaal van de digitale tv. Op die manier zou ik de blauw-zwarte troepen elke week aan het werk kunnen zien. Op 19 september van dat jaar zou jij, Michel Preud’homme, Juan Carlos Garrido opvolgen als coach.
Het was liefde op het eerste gezicht. Jij had al prijzen veroverd met Standard, AA Gent, FC Twente en Al Shabab. Ik voelde dat je datzelfde kunstje nogmaals zou overdoen in Brugge. In je eerste seizoen eindigden jullie derde, in je tweede seizoen werd Club tweede, maar wonnen jullie wel de beker, de eerste prijs was binnen. Wat zou het derde seizoen brengen? Club’s slogan ‘No sweat, no glory‘ werd kracht bijgezet door strijders zoals Ruud Vormer, Timmy Simons en Jelle Vossen. Ook stijliconen Thomas Meunier, José Izquierdo en Hans Vanaken schitterden op het veld. Het was alsof alle puzzelstukjes in elkaar vielen, met als apotheose de match tegen Anderlecht op 15 mei 2016. Diaby (2x), Simons en Vanaken zorgden voor de 4-0-overwinning en bezorgden Jan Breydel kippenvel. Eindelijk die veertiende titel!
Normaal had je dan al een punt achter je Brugse carrière gezet, maar toch liet je je overhalen voor een extra jaartje. Een nieuwe uitdaging, namelijk de Champions League, diende zich aan. Helaas werd dit één grote ontgoocheling. De kritiek op je persoon werd alsmaar luider naarmate het seizoen vorderde. Gevoelens van machteloosheid en vermoeidheid namen stilaan de bovenhand. Het was op…
Nadat de Rode Duivels vervroegd terugkeerden van het EK na een geweldige blamage werd je naam meermaals genoemd als opvolger van Marc Wilmots. Je hart wilde, maar uiteindelijk deed je het toch niet. Was het omdat je niet mocht van Bart Verhaeghe of was het je eigen keuze om deze job niet aan te nemen? Nochtans zag ik in jou de gedroomde opvolger, iemand die de Rode Duivels met hun voetjes op de grond zet, die voor aanvallend voetbal kiest en die voor op en top professionalisme staat. Net wat onze nationale ploeg nodig had, is het niet? Toch kwam Roberto Martínez aan het roer. Kans verkeken. Nu zal je moeten wachten op een blamage in Rusland vooraleer je je laatste uitdaging kan aangaan.
Dus beste Michel, ik wil je van harte bedanken om Club Brugge te reanimeren en er goed voetbal te installeren. Maar beste Michel, ik wil je ook aanmoedigen om een jaartje goed uit te rusten zodat je in 2018 terug topfit bent om de Rode Duivels over te nemen. Ik geloof dat jij de ideale man bent om van onze Rode Duivels de topploeg te maken die ze zou moeten zijn. Als laatste huzarenstukje wil jij toch ook een titel met de nationale ploeg? Daarna kan je met een gerust geweten op pensioen.
Ik wil graag eindigen met een welgemeende ‘Merci, Michel!’. Het was een genoegen je bezig te zien op de Belgische velden! Tot over een paar jaar in het Koning Boudewijnstadion, ik zie je daar!
Al uw reacties en sportgerelateerde zoekertjes zijn welkom
bij Sport/Voetbalmagazine, Raketstraat 50 bus 5, 1130 Brussel of via e-mail : sportmagazine@roularta.be. De redactie behoudt zich het recht voor teksten in te korten of te weigeren. De schrijver moet zijn naam en woonplaats vermelden.
Wencke Hublou, Winksele
