Vijf overtredingen slechts begingen de Rode Duivels tegen Europees titelverdediger Frankrijk. Maar het was vooral in offensief opzicht dat de ploeg van Aimé Anthuenis tekortschoot.
Bulgarije verloor met 2-0 in Griekenland, Kroatië thuis met 1-2 van Duitsland. Beide landen zullen wel aanwezig zijn op het EK in Portugal, waar de Rode Duivels ontbreken. België verloor tegen Europees titelverdediger Frankrijk. Vriendschappelijke wedstrijden zijn wat ze zijn, maar uit de voorrondegroep van de Duivels zal de nieuwe Europese kampioen allicht niet komen.
Iets minder dan twee jaar geleden versloeg België, vlak voor de afreis naar het WK in Japan, Frankrijk op Parijse bodem. Les Bleus speelden toen zonder Zinedine Zidane en met Thierry Henry op de bank. Vorige woensdag in Brussel zat winst er op geen enkel moment in. Luigi Pieroni trof in de weinige speelminuten die hem waren gegund de paal, maar toen had Frankrijk al acht keer gewisseld. Wesley Sonck streelde ook nog de lat uit een vrijschop, maar nooit hadden de 40.000 toeschouwers in het stadion het gevoel dat er meer inzat, hoe hard Aimé Anthuenis achteraf ook probeerde iedereen van het tegendeel te overtuigen. Zijn spelers zelf wisten beter : geen van hen die het Franse meesterschap betwistte. Technisch sterker, maar vooral fysiek dominanter. Geen pressing tot voorbij de middellijn – zoveel stond er nu ook weer niet op het spel – maar wel stevig ingaand op elke Belg die op minder dan dertig meter van Fabian Barthez kwam. Vriendschappelijk was dan even niet de norm – iets wat de Belgen niet doorhadden, constateerde Timmy Simons achteraf.
Weggetikt of belachelijk gemaakt werd België niet. Marcel Desailly toonde zich achteraf vol lof, maar pijn hadden Sonck, Thomas Buffel, Mbo Mpenza en Peter Van der Heyden, de offensiefste vier Belgen, de Franse verdediging toch niet gedaan.
Het was een sterke Franse ploeg, ook zonder de aanvallers van Arsenal en Juventus. Louis Saha liet zien dat hij zijn toptransfer naar Manchester United meer dan waard was. Schitterende balbehandeling, mooie versnelling, technisch af. Bij wijlen combineerden de bezoekers, met Patrick Vieira in een ondersteunende rol en Zidane in een briljante, moeiteloos door het centrum. Een centrum waar in principe nooit ruimte zou mogen liggen : in de EK-kwalificatie was dat ook meestal nooit het geval, maar Frankrijk is een klasse apart. Ook opvallend : altijd het hoofd omhoog, die Fransen, altijd kijkend naar de oplossing, die ze vaak al in het hoofd hebben voor de bal er is. En altijd vooruit voetballend : de onder vroegere bondscoaches vaak bij het spel betrokken Barthez bleef dit keer vrijwel werkloos toekijken.
Veel gaven de Rode Duivels niettemin niet weg. Alleen werden ze een paar keer koud gepakt toen ze uit positie stonden, iets waar vooraf voor was gewaarschuwd. Zoals bij het tweede doelpunt, toen Jelle Van Damme in een luchtduel ging met Walter Baseggio en de Fransen de bal op eigen helft konden veroveren. Drie seconden later lag hij in het mandje. Dat, zei Timmy Simons achteraf, moet een les zijn. Ploegen als Frankrijk controleren, wachten af en hebben dan een geniale flits in huis om een ploeg uit positie af te maken. Gelegenheidsaanvoerder Eric Deflandre maakte daarom zelden of nooit gebruik van de ruimte die Zidane op die linkerkant liet. Hij gaf dekking aan Philippe Clement of Vincent Kompany, die het inschuiven ook al beperkte.
Aan de overkant toonde Van Damme zich enthousiaster in het oprukken. Misschien niet geheel toevallig vielen de Franse goals daarom ook aan zijn kant. De Ajacied speelt met het mes op de keel en het is in dit soort wedstrijden dat hij moet laten zien wat hij kan. Bij Ajax wordt hij op links gebarreerd door Maxwell en in het centrum van de verdediging dwingt hij geen plaats af. Er werd daarom vooraf wat smalend gedaan over het feit dat hij met slechts 97 minuten competitievoetbal dit seizoen toch mooi in de Belgische basis stond. Toch deed Van Damme het niet onaardig. In het verleden was hij wel eens moeilijker te coachen als na een uur het licht uitging, maar dit keer bracht hij het er beter van af. Tot dat ene foutje, dat prompt werd afgestraft.
Kompany bleef zichzelf in een debuut dat hem tot derde jongste Duivel aller tijden maakte. Soms laconiek, maar altijd met stijl. Op interceptie, niet hard. Een beetje zoals Simons of zelfs Daniel Van Buyten, niet als Olivier Doll. Op zijn Desailly’s, wat die laatste, wiens opvolger hij misschien wordt bij Chelsea, best kon pruimen. Op zijn Frans, quoi. Te beleefd vooralsnog om Zidane beentje te lichten toen die langs hem gleed. Een koploper in het verzamelen van gele kaarten wordt hij wellicht nooit. Maar dat is Simons evenmin. De Rode Duivels begingen in de hele wedstrijd slechts vijf (!) overtredingen.
Philippe Clement dichtte de gaten waar hij kon en offensief maakte hij met (ingehouden) bewegingen ruimte voor Walter Baseggio. Uitstekende wedstrijd, maar vergelijken met een wereldtopper als Vieira, die voor een man extra zorgt in de aansluiting, kan je hem niet. Het Belgische centrale duo mist diepgang. Baseggio doet het uitstekend in de aanvoer : zelden balverlies, draait goed weg, denkt snel, zuivere pass ook. Maar in dit soort wedstrijden valt telkens weer op dat hij niet aansluit bij de spitsen en dat de ruimte die Buffel moet belopen, dan wel heel groot wordt. Ook een schietkans uit de tweede lijn doet zich zelden voor.
Offensief mankeerde er te veel woensdag. Voor Sonck was er amper wat te beginnen tegen het duo Lilian Thuram-Desailly, Buffel raakte niet los van zijn tegenstander en de flanken brachten te weinig. Van der Heyden is, in tegenstelling tot wat hij achteraf zei, géén linkermiddenvelder. Loopvermogen en inzet te koop, à la limite kan het nog tegen een zwakkere ploeg of in de Belgische competitie, maar niet tegen een tegenstander van het Franse niveau. Neen, dan deed Tom Soetaers het met een paar acties en een paar voorzetten iets beter. En aan de overkant kon Mbo Mpenza tegen Mikaël Silvestre noch tegen Bixente Lizarazu verhullen dat hij de voorbije weken te weinig trainde voor een basisspeler in de nationale ploeg. Niet spelen, zoals Van Damme, is iets, maar niet trainen nog veel erger. Het werd één van zijn bleekste prestaties ooit in het Duivelsshirt.
Het ging niet om punten, erg was het dus allemaal niet, maar toch ook weer de vaststelling : als er geen doorkomen aan is voor zijn kleine aanvallers, mist België een grote, stevige spits. Pieroni kreeg zes minuten speeltijd van Anthuenis, te weinig om te beoordelen of hij in het rijtje met Cédric Roussel, Bob Peeters en (vroeger) Sandy Martens thuishoort. De Moeskroenaanvaller is beweeglijker dan de eerste twee en heeft misschien nog meer een neus voor doel, maar kan hij het niveau aan ? Afspraak op 31 maart in Keulen ?
door Peter T’Kint
Als er geen doorkomen aan is voor zijn kleine aanvallers, mist België een grote, stevige spits.
