Het Jan Breydelstadion vijf keer zogoed als uitverkocht, jong en oud die opnieuw durven dromen van de landstitel en een bij momenten zinderende opener tegen Lokeren. Een bericht uit Brugge, hoofdstad van de ‘blauw-zwarte volksbeweging’.

Maandagmiddag, nog vier keer slapen tot de openingswedstrijd. Het is drummen voor de laatste plaatsjes, sinds vrijdag zijn alle abonnementen de deur uit. 25.000 abonnementen verkocht is gewoon crazy! @ClubBrugge De spirit en het geloof is er in ieder geval al. #Wearebruges #Clubshout had iemand in het weekend getwitterd. Vandaag worden de resterende losse tickets voor de vijf thuiswedstrijden verkocht. Tientallen auto’s slalommen door de Olympialaan, waar banners met Cerclespelers en blauw-zwarte legenden – Jan Ceulemans, Raoul Lambert, Jean-Pierre Papin, Julien Cools, Pierre Carteus, Ernst Happel en Birger Jensen – op de stervelingen neerkijken.

De vraag naar tickets overtreft het aanbod, een laatste kunstgreep: de mobiele studio van Club TV Live wordt tijdens de play-offs voor het FCB Kaffee geplaatst, waardoor er vierhonderd extra plaatsen beschikbaar zijn. De lange rij wachtenden is tevreden wanneer de Dienst Kaartenverkoop om 13 uur – een uur vroeger dan voorzien – de deuren opent. Er staat zelfs koffie en een ijsje klaar. Twintig minuten erna zijn de thuismatchen tegen Anderlecht en Zulte Waregem uitverkocht, rond kwart over twee zijn ook alle tickets voor de wedstrijd tegen Standard de deur uit. Ongezien, ook voor de volgers op Twitter. Drie van de vijf thuismatchen uitverkocht!! Let’s do this! #champions #Clubbrugge #playoffs #nosweatnoglorie #1LOVE.

Bijna vijfduizend abonnementen méér verkocht dan voor de start van het seizoen, het is ongezien in Brugge. De prijzen waren met tien procent verminderd, maar dat is slechts een detail. “Schone geste, maar ondergeschikt”, klinkt het bij een supporter, die zijn vijf tickets in de binnenzak wegstopt. “Ik voel het al een tijdje, we zijn op weg om geschiedenis te schrijven.”

Maxime Lestienne, licht geblesseerd, slentert naar het oefenveld. “Maxime, Maxime!De jonge Waalse aanvaller moet nog even op de foto. Poseren, smalltalk, afscheid nemen, loopoefeningen. Aan de zijlijn staat een oudere man, zijn Filipijnse vriendin wordt ‘ingewijd’. “Daar, Vadis Odjidja, een van ‘onze’ belangrijkste spelers. Hopelijk kan hij spelen.” Neen, evenmin als Brandon Mechele (blessure) en Thomas Meunier (geschorst). De technische staf moet puzzelen. “Ach, spelers genoeg.”

34.000 tickets

Vijf thuiswedstrijden, vijf keer zogoed als een vol huis. Onverwacht? “De prijsvermindering met tien procent heeft meegespeeld, ik schat voor vijftien tot twintig procent. Ook de communicatie en de beleving zijn mogelijke verklaringen, maar uiteindelijk is het aandeel van de sportieve resultaten voor zestig tot zeventig procent verantwoordelijk voor het succes”, zegt Klaus Van Isacker, PR & Communications Manager. “Toen we op 14 februari startten met de verkoop, nog voor de kalender bekend was, klokten we na het eerste weekend al af op 5600 abonnementen.

“Toen we beslisten om een korting te geven, dachten we aan 20.000 abonnementen, een evenaring van vorig seizoen. 22.000 was het omslagpunt, het aantal waar we ondanks de prijsvermindering toch meer inkomsten dan vorig jaar zouden hebben. De aanvragen waren massaal. Aan de hand van het onlineverkeer op onze server en de wachtlijsten schat ik dat we voor de play-offs gerust 34.000 tickets konden verkopen.”

Meer blauw op straat

Woensdag. In de Prins Karellaan in Assebroek, een deelgemeente van Brugge, wappert een blauw-zwarte vlag aan de gevel. “Al sinds augustus 2010, een paar maanden nadat ik met Caroline naar Brugge verhuisde. Een pleidooi voor meer blauw op straat in Brugge, want ik wilde afrekenen met de mythe dat de Breydelstad groen en zwart was”, zegt Hans Noyelle, geboren Langemarknaar en in 1998 een van de bezielers van het sfeercollectief Blue Army. “Mijn vlag gaat hier nooit meer weg, ook niet als het wat minder gaat. Toen ze versleten was, hing ik gewoon een nieuwe aan de gevel”, aldus Noyelle. “Ik denk dat ik in mijn opzet geslaagd ben.”

Een ritje in en rond de stad, die volgens Noyelle steeds blauwer kleurt. Vlaggen in de Langestraat, onder andere aan café Den Optimist, toepasselijke naam na zes jaar zonder prijs. Brugge, blauw-zwart bastion. “We moeten kleur durven bekennen”, zegt Noyelle, die in 2010 bijna zes maanden op de communicatieafdeling van Club werkte, maar zelfs na een pijnlijk ontslag nooit afhaakte. “Toen is mijn wereld bij manier van spreken even ingestort, maar drie dagen erna zat ik wel opnieuw in de tribune. Club Brugge is voor mij veel meer dan Vincent Mannaert en Bart Verhaeghe. Blauw-zwart is een manier van leven.”

Blindelings vertrouwen

Donderdag, nog iets meer dan 24 uur wachten. Ook voor Michel Preud’homme, die de voorbije weken vaststelde dat Club in een favorietenrol geduwd werd. Ook door de eigen supporters. MP over de stormloop op tickets: “Heel mooi, want we zullen iedereen nodig hebben. Dat betekent dat onze fans tevreden zijn met wat ze van de ploeg gezien hebben.”

Dat klopt, zegt Zedelgemnaar Alain De Cloedt, voorzitter van de Orde van de Hoed van Antoine Vanhove, een groepje supporters dat de herinnering aan Clubs overleden directeur-beheerder levendig wil houden. De Cloedt heeft een goed gevoel. “Ik weet niet precies waarom, maar ik heb een blindelings vertrouwen in Michel Preud’homme. Bij de vorige trainers, met uitzondering van Jan Ceulemans, had ik dat totaal niet. Het móét lukken dit seizoen. Preud’homme straalt iets uit wat ik niet kan plaatsen. Zelfs in de match tegen Standard, toen het zo lang 0-0 bleef, had ik het gevoel: dit kan niet mislukken, het doelpunt zal wel vallen.”

De Zedelgemse diehard, supporter “sinds zijn geboorte”, ademt Club. Zijn twee oudste kinderen hebben een abonnement, het Oudenaardse vriendje van zijn dochter is inmiddels ook ‘bekeerd’ (“Ervoor wist hij zelfs niet dat de bal rond was…”), straks krijgt ook het jongste dochtertje een seizoenskaart van blauw-zwart. “Voor haar plechtige communie! Mijn vrouw wilde nog wat wachten, maar toen mijn dochtertje het hoorde, begon ze te wenen.”

After Work Party

Vrijdag, iets meer dan drie uur voor de wedstrijd. Op ‘de Platse’, sinds de verhuizing naar het Olympiastadion in 1975 het kloppend hart van het Brugse supporterslegioen, is het nu al druk. “Ook een halve dag vakantie genomen?” In de Den Comptoir, het café van Nick Dhoest – de vader van reservedoelman Sven – is de sfeer euforisch. “Als we vandaag winnen, dan…”

Aan het standje van Blue Army, op de parking van taverne Olympos, worden gratis Clubsjaals aan de leden uitgedeeld. “Tegen Standard zelfs 9000 stuks op een dag”, klinkt het bij Geert De Cang, voorzitter van Blue Army, “uitdrager van de blauw-zwarte boodschap.”

Zijn roots liggen nochtans in Zottegem, hij studeerde in Gent, woonde zeven jaar in Hasselt, eventjes in Leuven en streek in 2005 neer in de Breydelstad. Club Brugge, een coup de foudre, zoals verliefd worden: niet weten wat het precies is, maar het klikte meteen. “Vanaf de dag dat ik Clubsupporter geworden ben, wilde ik in Brugge wonen. Mensen van buiten Brugge of West-Vlaanderen onderschatten de impact van Club op Brugge. Op de een of andere manier hou je van die stad, die er van buiten uit blauw-zwart uitziet. Club Brugge is voor mij een volksbeweging, waar werken, strijden en samenhorigheid centraal staan. Bij andere clubs zie ik dat veel minder, gaat het veel minder diep.”

Club zit elke dag in het leven van Geert De Cang. Tifo’s bedenken en leggen, de site updaten, nieuwe merchandising ontwikkelen. Soms met een knipoog naar het verleden, zoals de retroshirts van eind de jaren zestig. Soms ludiek, zoals de T-shirtjes voor baby’s met het opschrift ‘Mijn eerste woordje wordt CLUB’. Of het exemplaar voor peuters: ‘Mama leert me ABC, papa leert me FCB’. De Cang: “En ze verkopen nog goed ook.”

In het Jan Breydelstadion start, op het supportersplein voor het FCB Kaffee, de After Work Party. Pizza- en pastakraam, 4000 gratis pilsjes: aangeboden door het bestuur van Club. Opvallend veel supporters dragen een retroshirt uit de jaren zestig, met blauw en zwarte horizontale streep en op de rug de tekst Play-offs 2014. Club Brugge KV. Ik maak het mee! Nieuw gedrukt op 5000 exemplaren, verkocht aan 9,50 euro. Boenke, boenke, boenke… “We worden kampioen, we worden kampioen…” De tieners, sommigen in de clubkleuren geschminkt, smullen van de dj-set.

Kippenvel

Drommen supporters wurmen zich langs de trap naar hun zitjes, waar You’ll never walk alone ingezet wordt.

At the end of the storm

Is a golden sky

And the sweet silver song of the lark

Walk on through the wind

Walk on through the rain

Though your dreams be tossed and blown

Walk on walk on with hope in your heart

And you’ll never walk alone

You’ll never walk alone

De speaker vraagt een minuut applaus voor de overleden erevoorzitter, Fernand De Clerck, waarna een spontaan You’ll never walk alone meegebruld wordt. Een eerste kippenvelmoment, in de noordtribune wordt een spandoek ontrold. ‘Een leven voor Club, 9 titels, 5 bekers’. De Clercks zonen, Piet en Jan, en twee achterkleinkinderen geven de aftrap. “Veel volk hé, vandaag?”, klinkt het naast ons.

Op het grote videoscherm verschijnt een ludieke tweet – ‘Geef ze een Lokerslag’ -, Lior Refaelov doet het Jan Breydelstadion na goed tien minuten een eerste keer ontploffen, Björn Engels kopt zijn ploeg naar een geruststellende 2-0. En toch, de spelers krijgen slechts een gezapig applausje wanneer ze naar de kleedkamer stappen. “Het is ook maar tegen Lokeren, hé”, klinkt het bijna verontschuldigend.

Het wordt stil wanneer de bezoekers de 2-1 voorbij Mathew Ryan schuiven. Hans Noyelle: “De wake-up call die we allemáál – spelers en supporters – nodig hadden. Ingedommeld, maar na het derde doelpunt van Tom (DeSutter,nvdr) voelde ik weer de vibe van de hoogdagen.” Wanneer Refaelov een tweede keer scoort, lijkt Jan Breydel het decor voor een massacantus. “Are you watching Anderlecht, are you watching Anderlecht?” De wave raast door het stadion, in de 73e minuut wordt de naam van de trainer gescandeerd. “Michel Preud’homme, Michel Preud’homme…” De Clubtrainer veert recht en steekt de duim omhoog, 56.000 handen gaan op elkaar. Víctor Vázquez zet in blessuretijd de kroon op het werk.

5-1, de noordtribune gaat uit haar dak. Hans Noyelle: “Er staat een collectief op het veld, met dank aan Preud’homme, die erin slaagt om zijn spelers met de voeten op de grond te houden. Ik lees dat Standard meer intrinsieke kwaliteiten heeft of over een bredere kern beschikt, maar kijk eens wie er vandaag geblesseerd of geschorst was… Ik denk niet dat ‘we’ moeten onderdoen. Het geloof in deze groep is groot, dat merk je. We zijn, net als de spelers, enorm gretig.”

Geert De Cang: “Een totaalspektakel, méér dan een voetbalwedstrijd en daar werkt het bestuur zeker aan mee. Als we bepaalde ideeën aanreiken, zoals een dj-set voor de wedstrijd, dan wordt dat opgepikt. De sfeer doet mij denken aan mijn beginjaren op Club. Mijn eerste match… We waren nog niet aan het zwembad en hoorden die zingende spionkop. Daar wilde ik bij zijn. Wat mij aansprak, was dat de mensen trots waren op hun club, ze riepen hun ploeg vooruit. Dat heb ik de laatste jaren wat gemist. Er was een bepaalde gelatenheid, frustratie ook. Een gevoel van net niet, maar ook dat er veel meer inzat. Bij de tegentreffer van Lokeren zakte de ploeg niet in elkaar, wat de voorbije seizoenen wél het geval was. Deze groep zal er alles uithalen, zelfs 110 procent. En als we ‘het’ niet halen, dan zullen we tenminste op onze waarde geklopt zijn.”

Cheerio, cheerio

De spelers beginnen op de tonen van Tsunami, de aanstekelijke mix van DVBBS & Borgeous, aan hun ereronde. Het Jan Breydelstadion loopt leeg. In de oosttribune glundert Alain De Cloedt, maar nu wacht Anderlecht, zondagavond in het Constant Vanden Stockstadion. Een martelgang voor De Cloedt. “Ik ga niet en zal de match ook op televisie niet volgen. Onmogelijk, ik ben veel te zenuwachtig. Ik ben zelfs al eens flauwgevallen. Als Club op verplaatsing speelt, dan zonder ik me af tot de wedstrijd voorbij is, desnoods in een donker kamertje. Mijn kinderen volgen de wedstrijden wel, maar ze weten dat ze mij met rust moeten laten.

“Ik heb dit seizoen een uitwedstrijd bij een vriend bekeken – in Lierse, toen het in de slotminuut nog 1-1 werd -, maar ik was niet te genieten. Zijn twee honden begonnen zelfs te janken. Het eerste seizoen dat de wedstrijden live op een betaalzender uitgezonden werden, heb ik een decoder gekocht. Totaal niets voor mij. Na de match had ik ’s nachts hartkloppingen, waarna ik mijn decoder naar de winkel teruggebracht heb.” (lacht)

Honderden supporters staan rond middernacht nog rond de cafés op ‘de Platse’, waar oude Clubliedjes – geschreven in de jaren zeventig – door de boksen schallen.

Cheerio, cheerio,

In Brugge daar zingen we zo,

Anderlecht buiten en Standard kapot,

Geef ons de beker

en Brugge wordt zot…

DOOR CHRIS TETAERT – BEELDEN: BELGAIMAGE

“Club Brugge is een volksbeweging, waar werken, strijden en samenhorigheid centraal staan.” Geert De Cang

“Club Brugge is veel meer dan Vincent Mannaert en Bart Verhaeghe.” Hans Noyelle

“Voor de play-offs hadden we gerust 34.000 tickets kunnen verkopen.” Klaus Van Isacker

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content