Veel vernieuwing zagen we niet in de voorbije campagne van de Rode Duivels. Maar misschien hoefde dat ook niet, gezien de gretigheid van deze generatie. Kan die volgend jaar in Londen Europees kampioen worden?
Met een feestwedstrijd tegen Cyprus in Brussel gisteravond zit de Europese kwalificatiecampagne van de Rode Duivels erop. Bij het ter perse gaan van dit nummer was dat resultaat nog niet bekend, maar als Eden Hazard en co de lijn van de voorbije wedstrijden doortrekken, zou die tiende match geen probleem geweest mogen zijn: 3-1 (Rusland), 3-0 (Schotland), 3-0 (Kazachstan) en 9-0 (San Marino), dat waren tot dusver de resultaten thuis. Uit was het kwalificatieparcours al even indrukwekkend: 1-4 in Rusland, 0-4 in Schotland, 0-2 bij Cyprus, 0-2 in Kazachstan en 0-4 in San Marino. De laatste wedstrijd niet inbegrepen: 34 doelpunten voor en 2 tegen. Romelu Lukaku scoorde zaterdag voor de zevende keer in deze campagne, aanvoerder Eden Hazard had er zaterdagavond vijf achter zijn naam staan. En met 4 goals bleek ook supersub Michy Batshuayi niet slecht bij schot.
Dé concurrent wordt Engeland. Alli, Sterling en Kane staan twee jaar verder in hun ontwikkeling.
De Rode Duivels kunnen voetballen op zijn Catalaans. Roberto Martínez komt uit de leerschool van Barça: de 0-1 kwam er na 10 passes van de Belgen, de 0-2 na 15 passes en de 0-3 zelfs na 21 passes. De Rode Duivels kunnen ook voetballen op zijn Liverpools of RB Salzburgs, om maar eens een andere stijl te gebruiken. Dat deden ze op het WK tegen Japan en Brazilië, en in deze campagne bijvoorbeeld in Glasgow: in twee, drie passes verticaal richting speerpunt Lukaku, die koele killer die iedereen ons mag benijden. Kevin De Bruyne is daarbij een essentiële pion, met zijn diepgang en zijn oog voor ruimte.
In balbezit amper van de bal te zetten, goeie collectieve druk, niet één zwakke schakel, op diverse posities voetballers van wereldklasse, … Het is geen toeval dat Kevin De Bruyne op de longlist van Real Madrid staat voor volgend seizoen, en een pak ervaring: in principe is alles aanwezig om Europees kampioen te worden.
Is het dan jammer dat het publiek de beste ploeg in de Europese kwalificaties en de beste ploeg van de wereld – voor de derde keer sinds 2015 sluiten de Rode Duivels op het einde van een kalenderjaar de FIFA- ranking af als nummer één – straks geen drie thuiswedstrijden in Brussel op het EK kan bijwonen?
Ja.
Dat vinden ook de spelers, die twee jaar geleden in Rusland toegaven dat te missen. Het gevoel dat ze in Frankrijk nog hadden en twee jaar eerder in Brazilië, was er toen niet. Het leefde wel op het thuisfront, maar in de stadions voelden ze zich tot de eindfase een beetje geïsoleerd. Te weinig volk, dat ook nog eens te weinig gegroepeerd was om echt indruk te maken.
Het feest had dit keer anders kunnen zijn. Maar bon, dat moet de politiek en de voetbalwereld zich aanrekenen. Het zijn keuzes die in het verleden niet zijn gemaakt. Jammer.
We zullen dan maar Sint-Petersburg en Kopenhagen adopteren als thuissteden. Of wie weet, Amsterdam en Boekarest, al lijkt dat met de onmogelijkheid om vijanden als Oekraïne en Rusland in één groep onder te brengen, haast niet aan de orde.
Hebben de Duivels dat thuisvoordeel nodig?
Neen, ze kunnen het overal. Dat bewees deze kwalificatieronde. Slechts één keer lieten de Belgen het onder Martínez afweten. In Zwitserland voor de eerste Nations Leaguefinale. Te zeker, te veel concentratieverlies.
Favoriet
Beter doen dan de vorige generatie is het adagium van deze groep. Door het dolle heen waren ze in Rusland, twee jaar geleden, toen Engeland een tweede keer voor de bijl ging in de strijd voor een derde plaats. De generatie van 1986, die deze Duivels van nabij volgde, had wat kritiek geuit na het EK in Frankrijk en het debacle in Rijsel tegen Wales. De mentaliteit, weet u wel. In Rusland werd dat rechtgezet. Dé referentie worden van het Belgische voetbal, daar hebben ze allemaal recht op, gezien hun prestaties bij topclubs. Het is allemaal minder evident dan zij het doen lijken. Dat controleren aan hoge snelheid, die precisie in de afwerking, dat groepsgevoel ook in een steeds egoïstischer wereld. Op het WK in Rusland bewezen ze dat al, in de kwalificaties trokken ze dat door. Toen ze gisteren aan de aftrap kwamen tegen Cyprus hadden ze nog steeds uitzicht op wat ze zichzelf hadden voorgenomen: een perfect parcours.
Beter doen dan de generatie ’80 is nu het volgende doel: de Europese finale halen is die evenaren, ze winnen de ultieme bekroning van een lange carrière. Die begon in de eerste helft van vorig decennium, leidde naar de Olympische Spelen, en later naar dit vierde tornooi op rij.
Moet er nog geoefend tegen toplanden? Dat mag. Gaat het hen of Martínez veel leren? Wellicht niet. Elke Duivel die aanspraak maakt op een basisplaats straks, speelt al in een topcompetitie of heeft dat gedaan. Heeft stilaan meer dan zeventig interlands, geregeld meer dan honderd. Ze kennen mekaar door en door, ze kennen de tegenstanders, en ze kennen Martínez, weten wat die wil, een flexibel gameplan.
Gaat die ene interland in maart dan straks het verschil maken?
De bondscoach kennende zal hij wel meer landen uitroepen tot favoriet. Terecht, het is november, nog geen juni. Wat als Lukaku het EK mist door een spierletsel? Of De Bruyne? Of Eden Hazard? Wat als regulator Witsel ontbreekt? Of achterin twee of drie van de centrale pionnen, zoals in Rijsel tegen Wales, waar veel werd gewezen naar Marc Wilmots, maar die ook de pech had dat zijn defensie onthoofd was?
Maar als iedereen er is. Wat dan?
Engeland, België, Italië, Oekraïne, Frankrijk en Duitsland. Dat zijn in principe – er moesten maandagavond en dinsdagavond nog wat wedstrijden worden gespeeld toen we dit schreven – de reekshoofden bij de loting. De kandidaten voor de eindzege ook, met in dat rijtje Oekraïne als outsider. Of ziet u Roman Jaremtsjoek, die we elke week aan het werk zien, straks als aanvalsleider van de nieuwe Europese kampioen? Dezelfde vraag kan je ook stellen bij Kroatië, de outsider in de Russische WK-finale. Kunnen Luka Modric en co nóg een keer verrassen, zoals Portugal dat deed in 2016 tegen Frankrijk?
Duitsland is in volle heropbouw, zoals Nederland. Er is jong talent, maar is dat onderling al zo goed op elkaar afgestemd als de vorige Löwen? Idem met Nederland. Ronald Koeman stapte af van de heilige 4-3-3, maar dat deed eerder ook al Louis van Gaal op het WK in 2014, Oranje is al een tijdje tactisch soepel. Koeman, al finalist met Oranje in de Nations League, moest wel een keer Virgil van Dijk in de spits jagen, dat hebben we Martínez nog niet zien doen. En kan Memphis Depay vier weken gedisciplineerd functioneren?
Nummer 9
Een goeie ploeg slikt amper goals, maar heeft ook een afwerker. Italië legde een foutloos parcours af. Het land voetbalt beter sinds Roberto Mancini er de plak zwaait, maar het heeft zorgen in een sector waar ook de Spanjaarden zoeken: de aanval. Spanje stelt nu alle hoop op Rodrigo, opgeleid in Madrid, maar daarna even van de radar verdwenen en opgevist door Valencia. Gaat hij zijn land naar de Europese titel leiden? Dat Sergio Ramos, 33 en aanvoerder, met Alvaro Morata en Rodrigo tot voor de match tegen Roemenië de beste schutter van zijn land in de kwalificaties is, zegt ook veel. Italië heeft dat probleem ook: een sterk kwalificatieparcours, maar geen uitgesproken nummer 9: Ciro Immobile, Andrea Belotti,… Zijn dat straks de dodelijke afwerkers à la Lukaku?
Drie van de zes reekshoofden bereikten in Rusland ook de halve eindstrijd. Die drie zijn nu ook de favoriet. Naast de Belgen, zeker de Fransen. Wereldkampioen, nagenoeg dezelfde groep. Slechts één op zes wel tegen Turkije, de nummer twee in de groep. Maar er is nog veel marge, Kylian Mbappé kwam amper drie keer in actie. Didier Dechamps varieerde tactisch wat, maar zijn Frankrijk zal straks wel hetzelfde gelaat tonen als in Rusland: veel fysieke kracht, veel tactische discipline en dan alles op die gouden driehoek AntoineGriezmann– Olivier Giroud-Mbappé.
Maar dé concurrent wordt Engeland. Relatief jong in Rusland, de gemiddelde leeftijd van de basiself kwam in de halve finale maar net boven de 26 uit, en niet vergeten: op het WK geleid in de aanval door een spits, Harry Kane, die er met een aantal blessures een lastig seizoen op had zitten. Dele Alli, toen 22, Raheem Sterling, 23, Kane, 24: ze staan nu allemaal twee jaar verder in hun ontwikkeling. Ook Marcus Rashford, toen nog maar 20. De vraag is wel: hoe homogeen is Engeland, na de ongetwijfeld bitse strijd tussen Liverpool en Manchester City?
Maar Engeland heeft op dit EK wel het thuisvoordeel: drie groepswedstrijden op Wembley, en als ze de groep winnen, een korte vlucht naar Dublin voor een 1/8 finale tegen de tweede uit de groep. Daarna volgt een kwartfinale in Rome, en vervolgens opnieuw halve finale en eventueel finale op Wembley.
Finale tegen Engeland?
Football is coming home volgende zomer, voor de derde keer sinds 1966. In dat jaar wonnen de Engelsen het WK, in 1996 strandden Gascoigne en co in de halve finale tegen Duitsland, na strafschoppen. De enige die die avond miste, was Gareth Southgate, de huidige bondscoach. Tegen de Belgen? Dat kan hooguit in de finale, áls we het EK starten in groep B. Een foutloos parcours en groepswinst maakt het EK voor de Belgen een echt avontuur, met wedstrijden in Sint-Petersburg, Kopenhagen, en bij groepswinst een 1/8 finale in Bilbao, een kwartfinale in München, vooraleer af te zakken naar Londen.
Afspraak daar: 7 of 8 juli voor de halve finale, 12 juli voor de finale.
