Stellen dat RC Genk sinds de winterstop wekelijks uitpakt met sprankelend voetbal is de waarheid geweld aandoen. In de loop van vorige week ventileerden ook de ongelukkige aanvallers Kevin Vandenbergh en Nenad Stojanovic nog eens hun ongenoegen, terwijl afgelopen weekend Bob Peeters zwaar ontmoedigd het veld verliet bij zijn vervanging. Hans Cornelis (23), zelf ook nog op zoek naar zijn beste vorm, beseft maar al te goed dat het anders moet.

Je had je dit seizoen waarschijnlijk helemaal anders voorgesteld ?

Hans Cornelis : “Dat klopt. Zeker door de snelle Europese uitschakeling, die werd gevolgd door toch behoorlijk wat blessureleed. Daar hoop je niet op als je bij een nieuwe club terechtkomt. Twee negatieve zaken, die nu worden voortgezet door het feit dat ik maar moeilijk mijn draai kan vinden. Het loopt niet echt vlot. Dan wil je de boel een beetje forceren, omdat ik graag mezelf wil bewijzen. Maar net daardoor spelen we bijzonder verkrampt, omdat het vertrouwen er niet is. We beschikken nochtans over een goed voetballende ploeg. Aan talent geen gebrek, alleen moeten we dat ook tonen. Het is een collectief probleem.”

Je voetbalt zelf heel onzeker en zenuwachtig ?

“Inderdaad, door een samenloop van omstandigheden. Lang geblesseerd, de ploeg speelt stroef en de vaststelling dat je zelf daar weinig aan kan veranderen. Ik kom van redelijk ver terug. Bij Club Brugge kon ik terugvallen op de automatismen van vier jaar met Gert Verheyen, met Thomas Chatelle speelde ik nog maar drie keer samen. We zoeken mekaar nog wat, zijn duidelijk niet echt ingespeeld. Geef ons nog wat tijd. In principe mag ik gebruikmaken van mijn geliefkoosde spel : mij aanvallend uitleven als de kans daartoe zich aanbiedt en vanaf de rechterflank voorzetten leveren. Ik slaag er alleen niet in mijn stempel te drukken.”

Hoe kan je dat veranderen ?

“Simpel : door rustiger te worden, zonder stress te voetballen. In eerste instantie gewoon mijn defensieve taken uitvoeren en van daaruit voortwerken. Ik moet niet te veel piekeren over een slechte pass of voorzet.”

Het publiek van RC Genk mort. Een terechte reactie ?

“Goh. Die mensen beseffen misschien niet altijd hoe moeilijk het is voor ons. We willen wel, soms zelfs te veel, waardoor we onzeker voor de dag komen. We mogen niet te overijverig zijn.”

Vandenbergh en Stojanovic reageerden bitsig in de pers over hun gebrek aan speelkansen. Is er onrust in de groep ?

“Nee hoor, bij een Belgische topclub moet je rekening houden met een grotere concurrentie. In ons systeem is er slechts plaats voor één spits. Dan weet je op voorhand dat de andere aanvallers altijd ontevreden zullen zijn. Ik weet wel niet of het goed is op deze manier aan de buitenwereld je onvrede kenbaar te maken. Op het veld moeten ze terugknokken.”

Speelt RC Genk eigenlijk wel met de juiste veldbezetting ?

“Tja. Wat is de beste ? Voor de winterstop draaide het wel vlot met die 4-5-1, nu iets minder. Die 4-4-2 toonde ook al haar deugdelijkheid, maar ik kan daar als speler moeilijk over beslissen. Die keuze moet de trainer maken. Bij Sollied speelde ik wel mijn beste wedstrijden in een 4-3-3-concept.”

Begrijpen jullie wel wat Broos wil ?

“De trainer maakt nochtans altijd goed duidelijk wat hij verlangt en welke taken je dient uit te voeren. We proberen het vertrouwen aan te zwengelen door wedstrijdvormen en door op balbezit te spelen, door de positieve zaken te benadrukken in plaats van de negatieve nog eens op te rakelen. Zoals we de laatste weken spelen, halen we maar zestig procent van ons kunnen. Terwijl je op training, zonder die druk, de mooiste dingen ziet.”

Missen jullie ook niet een leider op het veld ?

“Absoluut. Dat merken we door de afwezigheid van Gert Claessens en Koen Daerden. Het mag echter geen excuus zijn, want we moeten samen onze verantwoordelijkheid durven opnemen. De laatste wedstrijden mogen geen sleur worden. We blijven nog altijd in de running voor een Europees ticket. Alles blijft mogelijk. Het hoofd vrijmaken en er vollen bak tegenaan gaan, dat is nu onze voornaamste opdracht.”

FRÉDÉRIC VANHEULE