Het was met grote verwachtingen dat de Australiër Josip Skoko (29) in de zomer van 2003 RC Genk na drie en een half jaar verliet voor het Turkse Gençlerbirligi. In zijn eerste seizoen verloor de middenvelder de bekerfinale tegen Besiktas met 4-0, terwijl in competitieverband slechts een tiende plaats werd behaald. De laatste maanden gaat het echter van kwaad naar erger bij de club uit Ankara.

De laatste maanden kwam Gençlerbirligi vooral negatief in het nieuws ?

Josip Skoko ( na een diepe zucht) : “Tja, wat wil je ? We zitten al aan onze derde trainer dit seizoen. Begin oktober werd Erdogan Arica vervangen door Oguz Cetin. De dag voor Kerstmis moest die dan, na de 1-0-bekernederlaag tegen Gaziantepspor en drie opeenvolgende competitienederlagen, de baan ruimen voor Ziya Dogan. Leuk is anders. We hadden ons het seizoen totaal anders voorgesteld. Veel plezier hebben we nog niet beleefd. Stilaan proberen we de schade wat te beperken. Door de vele veranderingen binnen de club wordt er nu al uitgekeken naar volgend seizoen. We hopen via de competitie nog in de buurt te komen van de vijfde plaats.”

Lagen de verwachtingen vorige zomer niet te hoog voor een kleine club als Gençlerbirligi ?

“Succes werkt soms verblindend, hé. Aangezien we Europees speelden, dachten sommige mensen binnen de club dat we konden wedijveren met de toppers. Er waren vijf tot zes nieuwkomers, van wie iedereen dacht dat ze ons team een serieuze meerwaarde zouden bezorgen. Ik wist al snel dat een vijfde of zesde plaats het maximaal haalbare zou zijn.”

Waren al die trainerswissels nodig ?

“Nee. Het bestuur is hier zodanig fanatiek, dat het zich veelal blindstaart op de uitslagen. Als die dan tegenvallen, dan panikeren ze en moet de trainer dat bekopen met zijn ontslag. ( Berustend.) Het is misschien typisch Turks. Zuiders bloed, hé.”

Verraste het jou dat Bernd Thijs zijn draai niet vond bij Trabzonspor ?

“Helemaal niet. Alles hangt af van de filosofie van de trainer met wie je werkt. Als die visie op het spel niet overeenstemt, dan heb je het hier bijzonder moeilijk. Ik kan uit ervaring spreken, want ik werk nu samen met dezelfde man. Ook ik vind niet gemakkelijk mijn draai in zijn systeem. Ziya Dogan is heel gepassioneerd, streeft naar honderd procent concentratie en probeert pressing op de helft van de tegenstander te spelen. Hij werkt weinig aan het voetballende gedeelte, iets wat in België voornamelijk gebeurde en waar ik me altijd goed bij voelde.”

Speelt Dogan jou uit als een authentieke aanvallende middenvelder ?

“Goh, in principe is dat toch de bedoeling. Alleen stemt de praktijk niet altijd goed overeen met de theorie vooraf. Bovendien wisselen we veel van tactische veldbezetting : nu eens een 4-4-2, dan weer een 3-5-2. Heel vervelend, want ik ben iemand die naar duidelijkheid streeft. Het wordt alsmaar moeilijker om plezier te beleven op het veld, zeker omdat we niet echt nog uitzicht hebben op een prijs.”

Je klinkt niet echt gelukkig. Overweeg je een vertrek op het einde van het seizoen ?

“Ik houd er rekening mee, want de manier waarop we nu voetballen, bevalt me niet echt. Fysiek en mentaal wordt het wat zwaar. Alleen heb ik hier nog een contract tot 2007. Het hangt ervan af wat de club en de trainer willen. Hebben ze me echt nodig, dan blijf ik. Wat meer vertrouwen van de trainer zou geen kwaad kunnen.”

Gelukkig heb je nog de nationale ploeg. Op 3 en 6 september spelen jullie play-offs tegen de Salomonseilanden. Het WK komt alsmaar dichterbij ?

“Inderdaad. Sinds 1974 slaagden we daar niet in. Voor onze generatie is het een laatste kans om mee te doen aan een groot toernooi. Maar als we winnen, moeten we nog voorbij het vijfde Zuid-Amerikaanse land. Dat belooft alweer een zware dobber te worden. Gelukkig kunnen we in juni ervaring opdoen tijdens de Confederations Cup, waar we tegen Duitsland, Argentinië en Tunesië spelen.”

In augustus trekt Geoffrey Claeys als eerste Belg naar Melbourne Victory. Welke tips kan je hem geven ?

“Het wordt een interessant avontuur. Hij zal zich super amuseren, te maken krijgen met een goede mentaliteit, maar hij zal ook rekening moeten houden met de groeipijnen en het lagere niveau van de nieuwe profcompetitie.”

door Frédéric Vanheule

‘Het wordt alsmaar moeilijker om plezier te beleven op het veld.’