Er waren vorige week veel verliezers bij KV Kortrijk. Maar er was ook één hele grote winnaar: de familie De Gryse.
Yves Vanderhaeghe zat zondagavond in Charleroi wel degelijk in de dug-out van KV Kortrijk. Sinds een week daarvoor uitgerekend KVK-voorzitter Joseph Allijns de media met de tweet ‘wat betekenen een woord, een handtekening in voetbal?’ op het spoor zette van zijn aankomende vertrek naar KV Oostende, brak voor de T1 de hel los. Na de wedstrijd in Luik blokkeerden KVK-supporters de spelersbus, onderweg stapte de coach voortijdig af om aan de poort van het Guldensporenstadion een nieuwe confrontatie met boze fans te vermijden én laste hij de maandagtraining af. ’s Anderendaags, de dag waarop KVO-voorzitter Marc Coucke een dag eerder ook al via een tweet had aangekondigd een belangrijke beslissing te zullen nemen, werd Vanderhaeghe aan zee voorgesteld als de nieuwe hoofdtrainer van KVO voor de komende drie seizoenen. Coucke sprak van een perfecte deal: hij maakte gewoon gebruik van een contractclausule om zijn favoriete coach aan te trekken en zou KVK de daarvoor vereiste 200.000 euro zonder problemen betalen; en Vanderhaeghe sprak van een aanbod waarmee hij zich op alle vlakken veel kon verbeteren en dat hem met de nakende verkoop van KV Kortrijk in het vooruitzicht ook meer toekomstzekerheid gaf. So what?
Enige verontwaardiging is hier in meer dan één opzicht toch niet onterecht. Precies drie weken daarvoor tekende Vanderhaeghe namelijk een nieuw, verbeterd, driejarig contract bij KV Kortrijk. In een interview voor KVK-TV op 20 april zei hij daar toen onder meer over dat als je voelt dat de supporters je op de handen dragen je weet dat je goed zit. Maar 21 dagen later kondigt hij in Oostende met dezelfde glimlach aan dat hij een nieuw, verbeterd driejarig contract tekende bij KVO. Hij durft. Maar de vraag is ook: welk belang dient voorzitter Allijns met het lek op een moment dat zijn ploeg nog volop in strijd is om zich voor het eerst in zijn geschiedenis voor Europees voetbal te plaatsen? Waarom verwijt hij zijn coach voor het geld te kiezen en de clubkleuren en de clubliefde aan zijn laars te lappen op een moment dat de familie De Gryse de club verkoopt aan een Maleisische miljardair die bij Cardiff City zelfs de clubkleuren veranderde?
Vincent & Vincent
De verkoop van KV Kortrijk aan de Maleisiër Vincent Tan raakte bekend een goeie maand nadat vader Arsène De Gryse in Het Laatste Nieuws verklaarde: “We hebben altijd gezworen dat we niet aan buitenlanders zouden verkopen.” Vijf miljoen euro is dan ook veel geld voor een club met een boekhoudkundige waarde van zo ’n anderhalf miljoen euro. Verder dan 2,5 miljoen euro wilden geïnteresseerde groepen uit de regio naar verluidt niet gaan, ook omdat ze de De Gryses geen cadeaus wilden doen. Toen Vincent De Gryse in 2012 de aandelen van zijn broer Jean-Marc erfde, verklaarde hij dat een voetbalclub hem niet interesseert, omdat je daarvoor ofwel zot moet zijn ofwel jezelf zeer interessant moet vinden. Toch kocht hij er nog aandelen bij, tot hij 81 procent bezat van de 25.000 aandelen die in 2001 bij de oprichting van de cvba Kortrijk Voetbalt met een nominale waarde van 1 euro gecreëerd werden. Dat volstond om alleen baas te zijn, de statuten te wijzigen, een beleid te voeren dat erop gericht was de club zo aantrekkelijk mogelijk te maken voor verkoop en met de hulp van Dirk Degraen in Maleisië te vinden wat hij zocht: een ‘gek die zichzelf interessant genoeg vindt’ om vijf miljoen euro voor zijn aandelen te betalen. Om de verkoop van de club aan een excentrieke Aziaat in een positieve sfeer te laten verlopen, kregen journalisten welluidende verkoopspraatjes ingefluisterd. Met de komst van de heer Tan mag blijkbaar zelfs een nieuw stadion in het vooruitzicht gesteld worden. Je weet natuurlijk maar nooit dat hij door Onze-Lieve-Heer naar Kortrijk is gestuurd om daar het voetbal in de regio duurzaam te ontwikkelen, maar voor hetzelfde geld komt de man uit het Verre Oosten er bijvoorbeeld alleen maar voor eigen zak een carrousel van goedkope niet-EU-spelers opzetten. Tot nu toe is de enige zekerheid dat de familie De Gryse er veel beter van is geworden. Wat de Maleisiër in Kortrijk precies komt doen, wil burgemeester en KVK-supporter Vincent Van Quickenborne hem zo snel mogelijk zelf vragen.
Yveske
Terwijl Marc Coucke en Joseph Allijns allang weer beste Twitter- en Pro Leaguevrienden waren, werd Yves Vanderhaeghe op Hemelvaartsdag op training door enkele honderden supporters uitgescholden voor lafaard, hoer, judas, geldwolf en profiteur én werd hij aangeraden niet mee te gaan naar Charleroi. Ontslag nam hij niet, dat zou hem te veel geld kosten – en blijkbaar wil Coucke dat niet voor hem betalen. Om dezelfde reden ontsloeg de club hem ook niet – dat cadeau gunt Allijns hem niet. Maar daarom hield Vanderhaeghe nog zijn mond niet: hij zei dat alles is begonnen met een domme tweet van de voorzitter; dat de voorzitter in de fout ging; dat het niet de taak is van een voorzitter om de interne keuken naar de pers te lekken, maar wel om de rust te proberen te bewaren in zijn club; en dat de voorzitter met zijn profileringsdrang om bondsvoorzitter te worden zelf ook met zijn eigen toekomst bezig is. En: dat hij, Yves Vanderhaeghe, daardoor te veel over zich heen kreeg. Hij durft.
‘Yveske’, noemen ze hem. Maar ‘braaf Yveske’? Neen. Vanderhaeghe is niet iemand die zich laat doen. Yveske staat in het leven zoals hij als speler op het veld stond: hij wil er het maximum uithalen. Zes jaar was hij bij KV Kortrijk assistent-trainer. Soms bleef hij lang in de onzekerheid of zijn contract(je) wel verlengd zou worden en toen de club vorige zomer een nieuwe hoofdcoach zocht, werd hij daarvoor aanvankelijk te licht bevonden. Hij klopte op tafel, kreeg toch een kans en greep die. Een flirt met KV Oostende zette hem bij KV Kortrijk in een sterkere positie en zorgde ervoor dat hij op 20 april een nieuw, verbeterd, driejarig contract kon tekenen. Kort daarna deed Marc Coucke er nog een hele schep bovenop. Twee driejarige contractverbeteringen bij twee verschillende clubs in drie weken: Yveske moet je niet meer leren hoe de wereld van het profvoetbal in elkaar zit.
Maar vooral: na het vertrek van Hein Vanhaezebrouck was niet iedereen gerust in een goede afloop van dit seizoen, maar in zijn eerste jaar als T1 deed Yveske het uitstekend in moeilijker omstandigheden dan het nu lijkt. Hij werkte hard en goed in een club die dit jaar twintig procent bespaarde op loonmassa en het met het minimumaantal profs deed. Die door blessurelast in de personele problemen kwam, zijn competitiestart miste en zelfs op een degradatieplaats terechtkwam. Die in januari, op een moment dat de ploeg buiten alle verwachtingen voor een plaats in play-off 1 streed, met Tuur Dierckx een van zijn drie spitsen in de kern liet vertrekken en het vanaf dan deed zonder spits op de invallersbank. Die niet bereid was om na de onverhoopte vijfde plaats in de reguliere competitie een korte zuiderse voorbereidingsstage op play-off 1 te betalen. Dat die club kon besparen en tegelijk beter dan ooit kon presteren, en dat de familie De Gryse de winst kon meerekenen in de verkoop van haar aandelen, is in niet geringe mate te danken aan het werk van Yveske.
DOOR CHRISTIAN VANDENABEELE
