KRC Genk
Ons huis
‘Mijn muziek loeihard zetten, dat kon ik vroeger enkel als mijn vader naar zijn werk was. Liep hij thuis rond, dan moest het stil zijn. Hij was een politieman, ken je die soort? (lacht) You have to follow what they want. Maar je kent ons ook, de voetballers, wij willen weleens dansen of met vrienden een stapje in de wereld zetten. Rond mijn negentiende, toen ik al wat geld verdiende met het voetbal, besloot ik voor een eigen stekje te kiezen. Mijn huis staat ook in Dar Es Salaam, op tien minuutjes rijden van dat van mijn vader. Maar het mijne is wel een pak kleiner dan het zijne. Het huis van mijn vader heeft liefst zes slaapkamers, voor elk kind een. Zo’n reusachtige woning is ongewoon in Dar Es Salaam. We werden in mijn kindertijd aangezien als een rijke familie, hoewel het interieur zeker niet luxueus was en we geen dure dingen kochten. Hoe mijn vader het precies voor elkaar kreeg om zo’n huis uit de grond te stampen, weet ik nog altijd niet. Ik denk dat hij gewoon heel clever was (glimlacht). Ik ben heel fier op hem en op dat huis. Als ik problemen krijg, kan ik er altijd naar terug; ik heb er nog altijd mijn eigen kamer. Maar intussen bouw ik zelf mijn droomhuis. Nu ik in Europa voetbal, vind ik dat ik echt een groot huis nodig heb, om trots te zijn op mezelf. Mijn nieuwe huis komt in Kigamboni, aan de rand van Dar Es Salaam. Ik hou niet zo van de drukte en het gewoel in de stad. Maar er zijn nu plannen om in Kigamboni een nieuw stuk stad te ontwikkelen, dus zou het kunnen dat ik toch weer tussen het lawaai beland. Hetzelfde gebeurde eerder al eens met het huis van mijn vader. Eerst stond dat aan de rand van Dar Es Salaam tussen het groen, maar intussen breidde de stad zodanig uit dat mijn vader nu weer ín de stad woont.’
Mijn toeristische tips
‘Als ik je eens door Tanzania mag gidsen, zal ik je eerst de Indische oceaan tonen. Het eiland Zanzibar is een mooie plaats om daarvan te genieten. Daar heb je zelfs een hotel waar je kunt overnachten onder de oceaan; je kunt er vanuit je bed naar de vissen kijken. Vroeger was er enerzijds Zanzibar en anderzijds Tanganyica, twee aparte landen. In 1964 zijn die samengevoegd en kwam er de naam Tanzania. De ‘zan’ in Tanzania verwijst naar Zanzibar. Vandaag heeft Zanzibar nog altijd zijn eigen president en is die tegelijkertijd de vicepresident van Tanzania.
‘Naast Zanzibar zijn ook de vele wildparken in Tanzania de moeite waard om eens te bezoeken. Enkele bekende zijn: Ngorongoro en Mikumi National Park. Daar kun je zien wat je maar wil: leeuwen, giraffen, olifanten. Ze komen tot op tien meter van je auto. Rond mijn twintigste zag ik in zo’n park voor het eerst een leeuw in het echt. Ik kon hem bijna aanraken. Dat vond ik een heel indrukwekkend moment. Ik kon maar niet geloven dat dat beest zo groot was. Toen ik vroeger leeuwen op tv zag, dacht ik dat ze maar zo groot waren als honden.
‘Ook de berg Kilimanjaro is een grote troef van Tanzania, maar daar ben ik nog niet geweest. Dat staat dit tussenseizoen op het programma.’
Ons geluk
‘Onlangs maakten de Verenigde Naties in hun World Happiness Report weer een landenranking op; zo kon je zien waar mensen zich het gelukkigst voelen. Tanzania bengelde op de 153e plaats, de op twee na laatste. Ik praat er niet zo graag over, maar volgens mij zijn het de politici die veel dingen in ons land moeilijk maken. Van hen hoor je veel blablabla. De mensen houden daar niet van, zij willen gewoon een rustig leven. Er zijn een pak politieke partijen in Tanzania en altijd is er wel een partij die een andere aanvalt, want politici willen zoveel mogelijk mensen aan hun zijde krijgen. Het Tanzaniaanse volk begrijpt er niet veel meer van en raakt verdeeld, ieder heeft zijn kijk op wat er gebeurt.
‘Daarnaast heb je, zoals in de rest van Afrika, ook de financiële situatie: dertig procent van de mensen heeft geld, de anderen moeten knokken om aan eten te geraken. Rijke Afrikanen willen niet dat anderen ook een normaal leven kunnen leiden. Hun lach willen Afrikanen wel delen, maar hun geld niet.’
KRISTOF DE RYCK
