De transformatie van Dirk Huysmans is getekend : Julie. “Eigenlijk,” zegt de GBA-spits, “begrijp ik het niet.” Over liefde.

Dirk Huysmans : “Op 22 juni trouw ik voor de tweede keer, ja, maar ik denk dat ik nu echt wel voorbereid ben. Destijds had ik heel veel problemen en was ik er eigenlijk niet klaar voor. Ik had dat toen ook moeten zeggen : ik wil nog niet trouwen. Maar ja… Iedereen zag aankomen dat het niet zou lukken, maar ik wou dat blijkbaar niet inzien. Dat huwelijk was gedoemd tot mislukken. Er was enorm veel gebeurd in die vier, vijf jaar die eraan vooraf waren gegaan, maar ik dacht : oké, we hebben alles vastgelegd, alles zal nu ook gebeuren. Dus trouwden we, maar eigenlijk zaten we niet op dezelfde golflengte. Ik begon al snel een beetje mijn jeugd te missen die ik nooit heb gehad. Toen ben ik in de fout gegaan en zo is alles mislukt.

“Ik had thuis een vader die vrij streng voor mij was. Mijn broer is een groot talent geweest, hij speelde met zeventien jaar in het eerste van Berchem, maar werd in de val gelokt door de drank. Hij speelt nu bij tweedeprovincialer Sparta Zwijndrecht. Omdat het met hem verkeerd was gelopen in het uitgangsleven zei mijn vader : ik wil dat niet met mijn tweede zoon laten gebeuren. Daarom legde hij mij een beetje aan de ketting. Op dat moment aanvaard je dat niet, maar als ik er nu over praat, denk ik : honderd procent gelijk.

“Ik mocht dus niet weggaan : wacht daar nog maar mee, zei hij. Daarom ben ik pas met achttien jaar naar een discotheek geweest en, euh… toen moest ik om één uur thuis zijn. Ik leerde er mijn ex-vrouw kennen, op een moment dus dat ik bijna geen ervaring had. Ben ik aan haar blijven hangen, profiteerde ik eigenlijk nooit meer van mijn jonge jeugd. Vaak voelde ik : dat lukt niet. Het jaar na de trouw begon de liefde voor elkaar serieus te minderen en ja… Ik heb ook altijd geweten : we kunnen niet voor onze dochter bij elkaar blijven, want er is niks meer tussen ons, dus moet je ook niet verder gaan zoeken.

“Het huwelijk is echt op de klippen gelopen in die enorm slechte periode bij Lierse onder Walter Meeuws. Ik begon weg te gaan, het interesseerde mij allemaal niet meer. Niet mijn privéleven, maar ook niet het voetbal. Nu kan je zeggen : ik ben zo loemp als het achterste van een varken geweest, maar op dat moment denk je simpelweg alleen aan feesten, feesten, feesten. Op het eind was het zelfs donderdag, vrijdag, zaterdag, zondag en maandag feesten geblazen. Uitgaan was mijn enige plezier, voor wat er daarnaast met mij gebeurde, had ik oogkleppen op. Zo raak je in een ongelooflijke hoek waar je nooit meer uitgeraakt.

“A

ls ik nu foto’s van mezelf uit die tijd zie… dat is een immens verschil. Kan ook niet anders. Je gaat drinken, drinken, drinken om al je zorgen en problemen te vergeten. Je ontloopt ze in plaats van ertegen te vechten waardoor ze alleen maar erger worden. Je zit op de verkeerde weg te rijden, maar je merkt het niet. Je wil het niet, je kunt het niet. Dan zit je zo diep dat je er niet meer uitraakt en naar niemand nog wil luisteren.

“Al dat bier, al die drank, dat begint je benen aan te tasten. Dat ging niet meer. Je wil dat niet toegeven, maar als je dat nu allemaal op een rijtje gaat zetten, kan je niet anders dan zeggen dat bier je spieren aantast. Er begint vanalles rond te kleven en daar krijg blessures, scheuren van. De ene na de andere.

“Roken heb ik niet gedaan, neen. Eén keer heb ik het geprobeerd, toen ik negen jaar was ! Uit nieuwsgierigheid, omdat ik mijn ouders dat altijd had zien doen. Ik zag zo’n pakje liggen in de keuken, dacht : ik wil dat ook wel eens doen. Ik stak er dus één op, met naast mij een pint bier (lacht). Toen mijn vader langs achter binnenkwam, kon ik in grote paniek nog wel net het bier wegkappen, maar bleek de sigaret onvoldoende gedoofd. Er kwam zo rook vanachter mij uit (lacht). Hij heeft mij daar wel serieus voor gestraft. Een heel pakje zware groene Michels heb ik moeten oproken, zonder filter. Echt waar. Om elf uur ben ik begonnen en toen mijn moeder thuiskwam om halfdrie was ik nog bezig. Doodziek was ik, ik ben drie dagen niet naar school geweest. Mijn vader zat naast mij in de zetel. Bij de eerste blies ik de rook weer uit, maar hij zei : neeneeneen, je weet goed genoeg hoe het moet. Hij zal het nu wel geleerd hebben, zei mijn vader tegen mijn moeder, en als hij het nog niet geleerd heeft en ik zie hem nog één keer roken, zal hij een sigaar opeten. Opéten, jaja. Echt waar. Ik zweer het je : nooit van je leven rook je nog !

“Dat seizoen bij Standard en de twee daaropvolgende bij Lierse waren de rotste jaren uit mijn leven. Pas op, bij Lierse heb ik ook momenten gehad dat ik er echt keihard voor werkte, maar toch mijn kans niet kreeg. Dan hoorde ik spelers zeggen : hij verdient een kans, maar zit zelfs niet eens op de bank. Eric Van Meir en ik waren een beetje de feestvarkens, maar het verschil was dat Eric speelde en ik niet. Van mij werd gezegd : hij drinkt en ziet niet meer om naar het voetbal, terwijl… andere jongens die hetzelfde deden, daar werd niks van gezegd. Die deden gewoon elke week mee. Dat deed mij ook nog eens extra pijn.

“Ik dacht : mijn carrière zit erop. Daar heb ik wel wat tranen voor gelaten. Als je niet naar iemand durft toegaan en je gedacht zeggen, blijft het voortduren natuurlijk : als niemand je gevoelens en gedachten kent, kan er ook niet veel opgelost worden.

“A

llemaal factoren die ik opstapelde. Opkropte. Als het toch niks uithaalt, waarom nog moeite doen om er iets extra tegenaan te gooien ? Je bent alleen gelukkig als je kunt feesten. Alleen : de drank doet alles vergeten, maar de volgende dag is het er terug. Ik dacht echt dat er geen toekomst meer was voor mij. Je zit zo diep, psychisch en mentaal was ik nergens meer. Drinken om te vergeten, dat is het etageke net boven de bodem. Op het eind ben ik ook daar nog van getuimeld.

“Meeuws heeft ook nooit de intentie gehad om mij te helpen, te zeggen : Dirk, je bent op het slechte pad, herpak je en dan komt die kans misschien toch. Een paar keer een goeiendag, meer niet. Als ik dat nu vergelijk met deze trainer ( Franky Van der Elst, nvdr), die spreekt constant.

“De breuk in mijn huwelijk stelde ik uit omdat ik met mijn dochter in gedachten zat. Je wil haar niet achterlaten, want : wat zal er dan met haar gebeuren ? Dan ga je je helemaal naar je dochter richten en komt je ex-vrouw er niet meer aan te pas. Tot ik gezegd heb : nu denk ik dat het meer dan genoeg is. Ik kon niet langer meer leven met haar, we zaten echt mijlenver uit elkaar. Het beste is dan dat je beiden opnieuw begint met elk een enorm goeie partner, want dat zou ook alleen maar positief zijn voor Margot.

“Dat doet voor beiden wel pijn in het begin. Dan heb ik zelf ook iemand leren kennen die mij echt enorm heeft geholpen. Zij heeft mij de zin en het plezier in het leven gegeven dat ik miste. Mijn ex-vrouw heeft ook een vriend en die komt net als mijn verloofde goed overeen met mijn dochter. Dat is voor mij het belangrijkste.

“Het verdriet bij de scheiding was omwille van mijn dochter. Je ziet ze niet meer opgroeien. Enorm pijnlijk. Het belangrijkste heb ik meegemaakt, haar eerste stapjes, haar eerste woordjes, op haar potje gaan… maar nu zie je ze echt groeien zonder dat je het eigenlijk beseft. Als ik ze hier soms zie binnenkomen, denk ik : amai, ze ziet er toch weer anders uit. Dat geeft mij veel verdriet. Normaal leg je ze elke dag in haar bedje, steek je ze eens in bad… dat is er nu allemaal niet meer bij, hé. In het begin ging ik voor ik in mijn bed kroop elke keer naar die kinderkamer en dan… ja, dan ging ik efkes emotioneel door de benen. Als ik er moet over babbelen, krijg ik het soms nog moeilijk… ( krijgt het even kwaad).

“Het is doorbijten. Op dat moment zat het dus allemaal verkeerd. Gelukkig leerde ik Julie kennen die er mij bovenop heeft geholpen. Anders ga je er compleet onderdoor, gewoon omdat je dochtertje weg is, je dat bedje niet meer ziet staan. Alles was leeg daar, dat gevoel kan je met geen woorden beschrijven… Het is gebeurd toen ik naar het voetbal was, ik kwam thuis en alles was weg. Zonder afscheid, snap je. Ik wist wel dat ze ging vertrekken, maar die slag is toch nog enorm hard, gezien… dat bedje was weg… twee en een half was Margot… Dat is efkes keihard doorbijten, hé.

“Als ze nu om de veertien dagen komt, is het elk uur van elkaar genieten. Met een wedstrijd en een training in het weekend is het toch wel weinig, vind ik. Het doet wel goed te horen van haar mama dat ze heel veel naar mij vraagt en ernaar uitziet om mij te zien. Het is mijn taak dat zo te houden. Ik moet zoveel liefde geven dat ze mij nooit kan vergeten. Nu is ze er nog te klein voor, maar wat ik aan haar met het opgroeien moet proberen over te brengen, is dat ze altijd op haar vader kan rekenen. Het is niet omdat je ouders uiteen zijn dat je vader je links zal laten liggen.

“A

ch, ik ben halsoverkop verliefd geworden en iets te snel getrouwd omdat mijn vader zei : eerst trouwen alvorens je gaat samenwonen. Dan trouw je dus. Hij heeft er nu ook spijt van.

“Nu voel ik me er veel meer klaar voor, veel zekerder als toen. Ik had gezegd : ik wil nooit meer trouwen… Maar ik voel me nu beter dan ooit, en weer een beetje jeugdig. Julie is 21 en laat mij ook helemaal anders leven, anders kleden, anders gedragen, anders overkomen naar de buitenwereld. Ze maakte mij sterker tegenover mezelf, want ik was vrij zwak, vond ik. Ik liet mezelf te veel doen, te veel over mijn kop lopen.

“Ik leerde haar kennen toen ik zonder club zat, voor GBA is gekomen. Julie liet mij inzien dat ik heel mijn levensstijl moest omgooien om hier nog een nieuwe start te nemen of dat anders mijn profvoetbalcarrière afgelopen was. Ingepompt heeft ze mij dat, tot het begrip is gekomen. Ze zei ook : je moet mentaal sterker worden, wat meer op je tanden bijten; en iets terug durven antwoorden, wat ik nooit heb durven doen. Eigenlijk heb ik nooit mijn mening durven zeggen tegenover iemand anders – trainer, hulptrainer. Het is langzaam tot mij doorgedrongen en op een jaar tijd heeft dat enorm veel effect.

“Doodgelukkig ben ik nu, met mijn toekomstig vrouwtje, met dit huis, met het hele interieur, met mijn twee honden, met mijn evolutie bij Germinal Beerschot, met… mijn complete leven. Eigenlijk loopt het als een TGV op alle vlakken. Om niks moet ik mij nog zorgen maken. Ook het conflict met die supporters na de derby van vorig jaar, toen ik iets te veel gevierd had en de pedalen efkes was kwijtgeraakt ( Huysmans werd toen door zes supporters neergeslagen, nvdr)

“Alles is gedaan, alles is geregeld nu. Het kan niet op. Volgende zomer gaan we trouwen, wie weet komt Japan er nog bij (lacht). Na Sonck ben ik momenteel de beste Belgische doelschutter, wie weet hoeveel goals er nog volgen. Als je van de nationale ploeg hebt geproefd, wil je daar absoluut van blijven proeven. Het zou fantastisch zijn om van zo ver terug te keren.

“I

k zorg veel beter voor mijn lichaam nu. Heel gezond eten volgens een weekprogramma van mijn vriendin waar alles in zit wat een sportman nodig heeft, én : heel veel rust. Vroeger, als je zo vaak uitgaat, dan loopt je tikker niet meer normaal, hé.

“Nu de oogkleppen weg zijn, bloei ik helemaal open, omdat je… ja… verliefdheid, hé… Je hebt veel meer over voor die persoon. Ze zegt ook : alle tegenslag die er nu komt, ga je je niet meer aantrekken, niet meer in je schulp kruipen, maar gewoon openbloeien, voor je mening uitkomen en er keihard tegenaangaan. Heb ik ook gedaan, met dit als positief resultaat. Ik moet zeggen : verliefdheid, andere gedachten, een andere manier van leven, dat verandert een persoon.

“Het respect dat ik voor Julie heb door het inzicht dat ze mij heeft bijgebracht, zal nooit meer verdwijnen. Zij heeft mij op alle vlakken gebracht waar ik niet meer op hoopte. Ik was niks meer, nùl, niemand vroeg zich nog af : waar is Huysmans ? Nu sta ik soms weer mee in de picture. Julie heeft die omschakeling volledig in haar hand gehad. Ongelooflijk, vind ik dat. Meisjes van twintig zitten allemaal in discotheken, terwijl zij thuisblijft voor mij, stages en examens heeft voor haar regentaat Geschiedenis-Engels-Economie en toch kan ze het nog allemaal opbrengen om mij zo op die dingen te houden. Plus : ook nog eens het huishouden. Daar heb ik mijn hoed voor afgezet.

“Toen ze vorig jaar tweede zit had en het niet meer zag zitten, was ik er voor haar. Er is wederzijds respect. Als je respect hebt voor elkaar, denk ik dat een relatie heel lang kan blijven duren. Gaat het respect van één kant een beetje weg, dan krijg je strubbelingen, begin je elkààr niet meer te respecteren en groei je uiteen. Ik denk dat wij nooit uit elkaar zullen gaan.

door Christian Vandenabeele