De Yellow Tigers konden voor het eerst proeven van de World Grand Prix. De nationale ploeg in het damesvolleybal genoot van het avontuur, routinier Angie Bland op kop.

Woensdag 23 juli 02:30

Na een reis van meer dan twintig uur komen we aan in het Peruaanse Lima. De lokale tijd is 20 uur, maar we kruipen pas om 22 uur onder de wol. Door het tijdsverschil van zeven uur heb ik om 2.30 uur prijs, want plots ben ik klaarwakker. Verdorie.

06:30

Mijn kamergenoten Els Vandesteene en Jasmien Biebauw slapen nog als roosjes of draaien zich nog een laatste maal. Ik besluit me te kleden en het ontbijtbuffet te verkennen. Met de smartphone en tablet in de hand stel ik mijn familie en vrienden op de hoogte van onze aankomst. Ik pik ook de laatste nieuwsberichten snel mee.

09:00

Vijf koffies later verschijnt bijna iedereen fris en monter. Zoals gewoonlijk gaat het er vrij luidruchtig aan toe. Dit is een vrolijke vrouwenbende, waar anekdotes en veel inside jokes altijd een aangename sfeer opleveren. Ik geniet ervan om voor de tweede keer mijn honger te stillen.

11:00

Ik zoek, net voor de eerste training, kinesist Bert nog eens op. Het losmaken van de voeten en het mobiliseren van de schouder, ter preventie, het blijft een absolute must.

13:30

Een halfuur na het middagmaal krijgen we een montage van scouter Kris Van Snick voorgeschoteld. Een heel gedetailleerde voorstelling van onze tegenstander Polen, met veel aandacht voor hun aanvalskwaliteiten.

14:30

Vertrek met de bus richting sporthal, waar we kennismaken met het hectische verkeer in en rond Lima. Op de achtergrond weerklinkt sfeermuziek, en geregeld ‘wow’ of ‘oh’-geluiden.

15:30

Bondscoach Gert Vande Broek stak een baltraining van ruim anderhalf uur in elkaar. De laatste automatismen worden herhaald in een zes-tegen-zessituatie. De coach hamert ook nog eens stevig op een aantal specifieke opdrachten.

19:00

Na een deugddoende douche schuiven we een laatste maal onze voeten onder tafel voor een heerlijk gevarieerd buffet.

20:00

De vermoeidheid steekt nu al de kop op. Maar om in het nieuwe bioritme te raken, zijn we verplicht nog eventjes wakker te blijven. We maken het gezellig in de kamer, door de combinatie van tv en muziek.

21:30

Het eerste slachtoffer viel net in slaap. We doven zachtjes de lichten. De laatste sms’en worden richting België gestuurd, om dan ook zelf onze kleiner wordende ogen te sluiten. We mogen dromen van een primeur, een stuntzege tegen Polen bij onze eerste deelname aan de World Grand Prix.

DOOR FRÉDÉRIC VANHEULE