5 augustus 1980 – Tongeren – Judoka

“Het is nooit in me opgekomen om mijn studies op te geven. Na mijn bronzen medaille in Sydney ben ik vervroegd naar België teruggekeerd, want ik had enkele dagen later nog drie examens af te leggen. De hele terugreis van Sydney naar België zat ik in het vliegtuig te studeren. Toen ik op Zaventem aankwam, kende ik de cursus ( lacht). Tja, ik wou goede punten halen. Het eerste jaar had ik grote onderscheiding en dan wilde ik dat natuurlijk ieder jaar opnieuw halen. Alleen in de eerste licentie is dat niet gelukt – toen had ik onderscheiding – en dat steekt nog altijd een beetje.

“In 2002 behaalde ik mijn diploma Toegepaste Economische Wetenschappen, aan de VUB. Ik heb de studie gewoon over vier jaar afgewerkt. Daarbij werd ik enorm geholpen door een vriendin die me notities en samenvattingen bezorgde. Verder kon ik examens verplaatsen en kreeg ik de hulp van een prof die alles regelde voor studenten die aan topsport deden. Ik ben blij dat ik het gedaan heb, maar de combinatie was wel erg zwaar en op het einde van die vier jaar was ik heel moe. Ik stond meestal om zeven uur op om te trainen, daarna ging ik naar de les of studeerde ik en ’s avonds trainde ik opnieuw. Heel monotoon. Uitgaan of vakantie tijdens het jaar, dat kende ik niet.

“Vlak nadat ik mijn diploma haalde, kreeg ik een contract van Bloso en kon ik me volledig op het judo concentreren. Vreemd misschien, maar mijn leven is er niet makkelijker op geworden. Als het vroeger slecht ging in het judo, begon ik te studeren en omgekeerd. Het ene diende om het andere te relativeren. Als het nu slecht gaat in het judo, heb ik geen afleiding meer. Na mijn studies kreeg ik de kans om te doctoreren. Toen ik naast Athene greep, kwam dat wel even in me op : ik stop ermee, ik ga doctoreren, ik heb dat altijd willen doen ! Eens je opnieuw begint te trainen, vervaagt dat weer allemaal een beetje. Even heb ik overwogen om een doctoraat te combineren met judo, maar dan zou ik weer zes jaar met al die druk gezeten hebben. Toch blijf ik met een verscheurd gevoel zitten, op rustdagen denk ik wel eens : ik wil iets nuttigs doen.

“Athene, dat ligt nog steeds heel moeilijk. Als het op training niet goed gaat, dan denk ik terug aan Athene : zie je wel, wat zit ik hier te trainen, het zal toch niet lukken. De angst om te mislukken. De Spelen, dat was een hel. Vooral 14 augustus, de dag van de finale in de -48, mijn gewichtscategorie. Een meisje van wie ik in het voorjaar won, haalde brons. De mensen hebben er zo’n beeld van dat ik gefaald heb op dat EK in Boekarest, maar ik had eigenlijk gewoon pech. In de kwartfinale moest ik tegen een Franse, de latere vice-olympisch kampioene. Ik verloor, maar niet echt overtuigend. De Franse vocht in de halve finale tegen een Wit-Russisch meisje. Tussen haar en mij ging het om een plaats voor de Spelen. Dat meisje had nog op geen enkel toernooi een medaille gehaald, terwijl ik vier medailles en twee vijfde plaatsen had. Zij kon mij alleen voorbijsteken als ze op het EK, waar er dubbele punten te verdienen waren, in de finale raakte. Dan was voor mij zelfs een derde plek niet goed genoeg. Ze won tegen die Franse en voor mij was het over.

“Als ik met dezelfde mentaliteit zou vechten als ik vroeger examens aflegde, dan zou ik meer gewonnen hebben. Ik had nooit zenuwen. Een prof ondervraagt je wel, maar hij is je vijand niet, je hebt een zekere vorm van controle. Terwijl je tegenstander op de mat je helemaal onderuit kan vegen. In mijn sport heb ik soms last van faalangst. Ik probeer die rust en controle die ik voelde bij een examen over te brengen op een match, maar dat is heel moeilijk. Toch ben ik al wat kalmer en dat komt voor een groot deel door Athene. De ergste sportieve ontgoocheling heb ik meegemaakt. Athene niet halen als je derde wordt in Sydney, erger kan niet.

“Met judo heb ik de moeilijkste weg gekozen, ja. Nergens is de ontgoocheling zo groot als in de topsport, maar hetzelfde geldt voor de beloning. Het moment waarop je wint, die eerste vijf seconden, dat maakt alles goed. De training, de pijn, dat vergeet je allemaal op het moment dat je die ippon maakt. Dat éne explosieve moment, dat vind je nergens anders terug.

door Loes Geuens

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content