U bent directiesecretaresse en spreekt vijf talen !

Ik ben tien jaar lang bediende geweest in een Amerikaans bedrijf in Aalter, gespecialiseerd in vormen bestemd voor de glasindustrie. Ik heb mijn echtgenoot leren kennen toen hij in het tweede jaar geneeskunde in Gent zat. In het begin zorgde ik voor de inkomsten. Met de geboorte van ons tweede kind, onze zoon, ben ik gestopt met werken. Mijn echtgenoot had toen zijn specialisatiejaar voltooid.

Hoe hebt u die verandering in uw leven ervaren ?

Het was moeilijk, want ik hield van mijn werk en de sfeer was er aangenaam. Ik moest leven tussen vier muren, tussen de luiers, met de telefoon en het secretariaat, en een man die dikwijls afwezig was. Sommigen hebben de indruk dat wie thuisblijft een luxeleven leidt, maar ik daag iedereen uit om mij een week te volgen ! Ik heb zelden een avond voor mij. Toch zou ik aan alle jonge vrouwen die werken en kinderen hebben, willen zeggen : doe verder ! Het is nodig om een evenwicht te vinden.

U bent heel actief.

We hebben een secretaresse, maar ik superviseer. Eén van de activiteiten van mijn man is Casa Hogar. De eigenaar van het hotel waar de Rode Duivels logeerden tijdens het WK ’86 in Mexico, is een vriend. Ik beschouw zijn echtgenote als een zus. Wij hebben elke week contact met elkaar. Het sociaal aspect en de opvoedings- en onderwijsproblemen liggen me na aan het hart. Het is een levenswerk, maar die mensen stralen een menselijke warmte uit en geven ons zoveel geluk terug… Ik ben lid van de vereniging Femmes des Pays latins. De ambassadrice van Mexico nodigt mij geregeld uit op diners in Brussel en ik organiseer voor haar soms excursies naar Brugge. Ik ben trots op België. Ook al zijn de mensen er nooit tevreden, het is een luilekkerland.

Kunnen we u een wereldburger noemen ?

Ja. En toch. In het begin had ik een enorme schrik om in een vliegtuig te stappen. Maar ik had geen keus : ik wilde geen handicap zijn voor mijn man. Die reizen zijn heel vermoeiend en hij houdt van gezelschap. Ooit hebben we eens vijftien vliegtuigen in twee weken genomen ! Ter plaatse pas ik mij aan de agenda van Michel aan. Soms zijn er activiteiten voor de echtgenotes, maar ik aarzel niet om zelf uitstappen te maken. Een echte voetballiefhebber ben ik niet, maar ik hou van het sociaal aspect, de ontmoetingen en de bezoeken die het met zich meebrengt. Zo ben ik naar Albanië geweest op een moment dat de Belgische eerste minister dat niét kon. Ik was de eerste dame in een sportieve delegatie die er officieel werd ontvangen. Dat was in 1984.

U hebt een zwak voor Australië.

Voor de natuur en de spontaniteit van de mensen. Europa is niet het centrum van de wereld. De Australiërs beseffen dat we minuscule wezens zijn, die elkaar doden om te overleven. De dochter van een vriendin van mij is in haar tuin door een krokodil verslonden, de haaien maken hopen slachtoffers… Maar het oerwoud, met zijn geluiden en zijn vogels, is fantastisch. Ik hou van de natuur, net zoals mijn vader trouwens. Elke dag maak ik een fietstocht. Maar ik zwem ook, en met mijn man heb ik ook al eens getennist.

En u bent een kunstliefhebber.

Ik ben dol op musea, maar ik hou niet van moderne kunst. Twee jaar lang heb ik cursussen gevolgd, omdat ik dacht dat het kwam door een gebrek aan kennis, maar het is me niet gelukt. Nee, geef mij maar het impressionisme. Daar ben ik helemaal weg van.

door Pascale Piérard

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content