Kroaat, geboren op 7 juni 1981 in Osijek. 1,67 meter – 65 kilo. Profiel: de gereserveerde.

A ntun Dunkovic: “Toen ik tegen Cercle naar de penaltystip liep om de beslissende strafschop te nemen, was ik doodkalm. Die dag was ik er zeker van dat ik hem binnen zou trappen. Zoiets kan je niet trainen.

“Er zijn twee zaken die me nerveus maken: als er iets mis is met iemand uit de familie of wanneer ik niet speel. Ik hou van voetbal, mijn job. Ik ben niet naar België gekomen om hier enkel mijn centen te verdienen, zo zit ik niet in elkaar.

“Ook het verkeer vormt soms een bron van frustratie, moet ik toegeven. Bij mij moet het vooruitgaan. Wanneer het licht op groen springt en de andere wagens te traag optrekken, durf ik bijvoorbeeld wel eens agressief in te halen.

“Om mij te ontspannen speel ik graag een partijtje tafeltennis. In mijn jeugd pingpongde ik bijna elke dag. Mijn neef was nog Kroatisch kampioen bij de min-twintigjarigen, door vaak tegen hem te oefenen ben ik toch vrij goed geworden.

“Het belangrijkste in mijn leven is familie, daarna voetbal. Het zijn twee verschillende werelden, die ik graag gescheiden houd. Mijn ouders zitten nu in een pension, mijn vader kampt immers al jaren met problemen aan zijn hart en onderging onlangs een operatie. Ik heb ook nog een jongere zus, ze werkt in een kapsalon. Vroeger had ik ook een broer, maar hij overleed op jonge leeftijd aan een hartkwaal. Meer wil ik daar niet over kwijt, daar heeft niemand zaken mee.

“Telkens mijn vrouw terugkeert naar Kroatië zit ik hier alleen. Enkel bij Zivica Kanacki ( ex-trainer KV Mechelen, nvdr) loop ik vaak langs. Ik ga soms naar de jeugdploegen van Mechelen kijken omdat Kanacki er jeugdcoördinator is. Het ontspant me, en wat moet ik anders? Eigenlijk heb ik weinig Belgische vrienden. Ik sta ervoor open, maar ik ben niet het type dat zelf veel initiatief neemt. Kanacki was heel belangrijk tijdens mijn eerste maanden in Mechelen, hij en zijn vrouw vingen me op.

“Het eerste jaar bij Mechelen woonde ik in bij een gastgezin in Sint-Katelijne-Waver. Ik had er een aparte ruimte. Jos en Magda heette het paar: grappig, want mijn ouders heten Jozef en Magdalena. Ik geloof in het lot, dat altijd om de hoek loert. Ik ben katholiek opgevoed. In Kroatië ging ik elke zondag naar de mis. Hier in België trek ik soms spontaan even de kerk in om op mezelf wat te bidden. Vijf minuutjes, niet langer.

“Ik lach graag, maar niet geforceerd. Voetbal is voor mij een serieuze aangelegenheid. Ik ben behoorlijk kritisch, in de eerste plaats voor mezelf. Pas op, ik ga ervan uit dat ik de beste ben, maar ik ga dat niet luidop zeggen. In Kroatië ben ik ooit uitverkozen tot speler van het jaar. Dat was bij Rijeka, in het seizoen dat we er de beker wonnen. Ik ben er best trots op, maar ik denk niet dat iemand op de club dat weet en ik voel ook niet de behoefte om dat luid te verkondigen. Waarom zou ik? Als ze mij iets vragen, antwoord ik, maar als niemand mij iets vraagt, ga ik niet zomaar alles aan de klok hangen. Daar zie ik het nut niet van in.” S

door matthias stockmans – fotografie: Jelle Vermeersch