… Antwerpstickers op je hoofdtelefoon plakken

© KOEN BAUTERS

De collega’s van Vincent Fierens (26) bij Qmusic weten dat Antwerp een bijzondere plaats heeft bij de presentator van F.C. Fierens, van maandag tot donderdag te horen tussen 19 en 22 uur. ‘Ik leerde mijn lief kennen in de periode dat de club bijna failliet ging.’

‘In ons huis blijft paars een moeilijke kleur. Dat weet mijn lief maar al te goed. Ik ben nu eenmaal een kind van de Bosuil. In principe zitten er in het zuiden van de stad, waar ik opgroeide, wel veel meer Beerschotfans. ( grijnst) Maar ik volgde het goede voorbeeld van mijn vader.

‘Tijdens de galawedstrijd in 2005 op de Bosuil tegen Manchester United, ter gelegenheid van onze 125e verjaardag, werd ik ondergedompeld in een fantastische en unieke sfeer. Echt cool! We kregen het daar bij heel goed weer ook bijzonder warm door Ruud van Nistelrooy, Wayne Rooney en Cristiano Ronaldo. Er ontstond meteen een speciale verbondenheid. Super gewoon. We verloren dan wel met 1-6, maar scoorden wel op penalty via onze ‘gastspeler’ Cisse Severeyns. Ik vond het ook vet dat Cristiano, die net was doorgebroken op het EK van 2004, de coolste trucjes kon met een bal. Op de leeftijd ben je daar zo gevoelig voor. Dat houd je niet voor mogelijk. Mijn oudere broer had het iets meer voor Paul Scholes en Ryan Giggs.

Bij de film van Luk Wyns weende ik van blijdschap.’ Vincent Fierens

‘Mijn nonkel – de man van mijn papa’s zus – ging altijd met mijn neef naar de Bosuil. Op die manier kwam er ook bij ons thuis een kinderabonnement van, als veertienjarige. Elke veertien dagen kwam hij vanuit Schoten naar Edegem en bolden we samen naar Deurne, zodat ik toch met hen die matchen kon volgen. Geweldig. (lacht) Ik blijf hen daar eeuwig dankbaar voor. Zodra ik oud genoeg was, trok ik zelf met de bus en de tram naar het stadion. Die beginperiode was op sportief vlak niet meteen de meest florissante. We maakten wel de derde passage van Darko Pivaljevic mee. Een mythische figuur, King Darko. Een echte goaltjesdief, die de harten van ons allen voor altijd veroverde. Hij was toen misschien al oud en versleten, maar hij beschikte nog over voldoende kwaliteit. Eén illuster duel zagen we echt zijn capaciteiten. Het had toen stevig gevroren, van veldverwarming was nog lang geen sprake. Door zijn kleine gestalte en lage zwaartepunt slalomde hij overal voorbij. We wonnen met 2-0 of 3-0, toen een heel zeldzame prestatie thuis. Zoiets vergeet je nooit.

‘Bij de film Take us home van Luk Wyns over de promotie heb ik geweend van blijdschap. Die penalty van Geoffry Hairemans – sindsdien onsterfelijk, ook als ambassadeur van onze club – tegen Lommel SK en het moment dat KSV Roeselare scoorde tegen Lierse, dat was zot. Pure euforie. Ik weet nu al dat ik zeker een dag verlof neem van zodra we weer eens een Europese wedstrijd spelen. Dat kan ik thuis verkopen, want ik leerde mijn lief kennen in de periode dat we bijna failliet gingen, net voor Patrick Decuyper overnam. ( na een stilte) Misschien staat zo’n Europese match al wel op het programma in juli.

‘Mijn hoofdtelefoon heb ik minimum de helft van de werkdag nodig. Het is een duur exemplaar, die je best niet laat rondslingeren. Iedereen krijgt dezelfde. Elke maand krijgen we wel een mailtje van een collega, die de zijne niet kan terugvinden. In het begin stak ik daar heel stiekem binnenin een kaartje in met mijn naam. Tot ik besloot er iets op te plakken waar ik echt trots op ben. Zo belandde ik via een dude bij de Unofficial Antwerp Stickers. Een mooie link, die via mijn headphone al standhoudt sinds het seizoen 2014/15 in tweede klasse. Toen deed ik nog de ‘pre-ochtend’, tussen 4 en 6 uur. Het valt op. Enkel Sam De Bruyn durfde het al aan mijn hoofdtelefoon eens te lenen. Ik wil graag de komende jaren blijven surfen op die golven van euforie. Want Antwerp, dat is meer dan een gewone hobby.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content