Met zware nederlagen tegen Standard en Club Brugge betaalt Anderlecht de rekening voor een falende spelerspolitiek. Ofwel legt het Philippe Collin aan banden, ofwel neemt het afscheid van Ariël Jacobs.
P hilippe Collin noemde hem le professeur, waarop Ariël Jacobs antwoordde dat hij zich in goed gezelschap bevond dan, want Arsène Wenger noemen ze ook zo en dat is toch geen verkeerde trainer. Dat was helemaal in het begin toen Jacobs had overgenomen van Frankie Vercauteren en iedereen in het Vanden Stockstadion de nieuwe trainer een verademing vond in de omgang. Zowel in tijden van voor- als tegenspoed benadrukten Roger Vanden Stock en Herman Van Holsbeeck graag dat ze van Jacobs hun Wenger wilden maken. Hun manier was het om te zeggen dat ze hem nooit meer kwijt wilden.
De vergelijking loopt natuurlijk zo mank als een konijn met twee poten en chronische artritis. Jacobs is niet de Wenger van het Astridpark en hij zal dat ook nooit zijn. Als zijn bazen hun les kenden, zouden ze weten dat Wenger bij Arsenal carte blanche heeft in het transferbeleid, precies zoals ook Alex Ferguson – dat andere trainersmonument naar wie te pas en vooral te onpas wordt verwezen – dat heeft bij Manchester United. Als er iets is waar een trainer niets over te zeggen heeft in Brussel, dan zijn het de transfers.
Het was dan ook geen toeval dat Jacobs zondag na de 3-0 op Club Brugge wees op het ontbreken van een paars-witte linkerflank. Al drie jaar is hij een roepende in de woestijn. Toen Jelle Van Damme vertrok, vroeg hij een linksvoetige middenvelder, maar kreeg de rechtsvoetige Sacha Kljestan, waardoor Lukas Marecek van wissel op de toekomst voor Lucas Biglia werd gedegradeerd tot nutteloze investering. Kljestan bleek het elftal ook nog eens niets te kunnen bijbrengen.
Behalve voor het evenwicht is het recente transferbeleid ook nefast gebleken voor de groepsdynamiek. ‘Proberen de kern samen te houden’ luidde de mantra waarmee Van Holsbeeck zich vaak op de borst klopte en dus strooide Anderlecht kwistig met contractverlengingen. Tot zijn ontzetting stelde assistent-trainer Besnik Hasi onlangs vast dat hij nog met Roland Juhász samen speelde, terwijl hij Anderlecht toch al vijf jaar geleden als speler verliet. Biglia is bezig aan zijn vijfde seizoen, net als de inmiddels vertrokken Mbark Boussoufa. Marcin Wasilewski is er vier jaar, Matías Suárez en Kanu drie, Olivier Deschacht en Jonathan Legear een eeuwigheid. Víctor Bernárdez kon een langer en mooier contract tekenen terwijl Jacobs hem al lang had afgeschreven, Nemanja Rnic mocht niet weg “omdat hij zo goed in de groep lag” en Marcin Wasilewski werd beloond met een verlenging omdat hij na bijna anderhalf jaar weer op twee benen kon lopen.
Jacobs zag het allemaal aankomen: het spelersverloop op Anderlecht is te klein. Wenger kan maar Wenger zijn, legde hij zijn bazen onlangs opnieuw uit, doordat de groep waarmee hij moet werken vaak genoeg wijzigingen ondergaat. Lees: doordat Arsenal geregeld ook afscheid neemt van spelers. Het is dát of van trainer wisselen: een andere manier bestaat er niet om de relatie tussen een groep en zijn trainer en tussen spelers onderling werkbaar te houden.
De voorbije drie jaar deed Anderlecht 25 inkomende transfers. Daarvan waren er slechts drie (!) het resultaat van intensief speurwerk van het eigen scoutingteam. Dat blijkt niet meer dan een schaamlap te zijn. In Latijns-Amerika doet spelersmakelaar Gérard Witters, een ex-werknemer van de brouwerij, gouden zaken met (soms dure) spelers die vervolgens mislukken in Brussel. Philippe Collin ziet er geen graten in. Zolang hij om de een of andere reden graag zelf naar Argentinië blijft vliegen, dreigt Anderlecht sportief de rekening te betalen. Vercauteren had het op het eind begrepen en ook Jacobs weet het al lang, maar misschien heeft Collin zijn nieuwe Wenger wel al gevonden bij de nationale ploeg.
DOOR JAN HAUSPIE
Het is óf van spelers wisselen óf van trainer wisselen.
